Τα διεθνη μέσα σύγκριναν την τιτανομαχία του Ραφαέλ Ναδάλ με τον Ρότζερ Φέντερερ στον τελικό του Γουίμπλετον με την αντίστοιχη νίκη του θρύλου Μπιορν Μποργκ επί τους ιδιοφυούς τρελού Τζον Μάκενροου το 1980. Οι πιο φανατικοί του τένις θυμήθηκαν έναν άλλο τελικό, αυτόν που έγινε το 1982 με πρωταγωνιστή πάλι τον Σούπερ Μακ και αντίπαλο αυτή τη φορά τον Τζίμι Κόνορς. Τότε, ο Κόνορς για να κερδίσει χρειάστηκε 4 ώρες και 20 λεπτά. Φέτος, η βροχή ήταν η αιτία να σπάσει και αυτό το ρεκόρ: η μονομαχία του Ναδάλ με τον Φέντερερ ολοκληρώθηκε σε 4 ώρες και 40 λεπτά: ποτέ στην ιστορία του αθλήματος τελικός δεν κράτησε περισσότερο.
Η ιστορια του τένις είναι μια ιστορία μεγάλων μονομαχιών και είμαστε τυχεροί που στις μέρες μας είδαμε, πιθανότατα, την πιο σπουδαία. Ο διαφορετικός τρόπος παιγνιδιού των δύο μάλιστα έχει ως αποτέλεσμα να αποκτήσει το ματς τη γοητεία του κλασικού – καλά καλά πριν ολοκληρωθεί. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό που κάνει το ματς μοναδικό είναι ότι η ανθρωπότητα παρακολούθησε ουσιαστικά την πρώτη ήττα του Φέντερερ. Ο Ναδάλ έχει κερδίσει κι άλλες φορές το νούμερο 1 του παγκόσμιου ταμπλό (φέτος τον έχει νικήσει τρεις φορές ακόμα, στο Μόντε Κάρλο, στο τουρνουά του Αμβούργου και στο Ρολάν Γκαρός), όμως ποτέ μέχρι τώρα δεν τον κέρδισε σε γρήγορες επιφάνειες: ο χαρισματικός Ισπανός μετρούσε από τον μεγάλο Ελβετό στα «γρήγορα» γήπεδα, δηλαδή στα συνθετικά και στο χόρτο, μόνο ήττες, όπως ο αντίπαλός του όταν τον αντιμετώπιζε στα χώματα. Η αναμέτρηση του Ναδάλ με τον Φέντερερ δεν είχε να κάνει με την κατάκτηση της πρωτιάς στην παγκόσμια κατάταξη, αλλά κυρίως με το ποιος θα κέρδιζε τον άλλο στο γήπεδό του. Η ήττα του Φέντερερ από τον Ισπανό στο Ρολάν Γκαρός ήταν ένα συνηθισμένο αποτέλεσμα και για αυτό δεν δόθηκε στην παρουσίασή της η παραμικρή έμφαση. Η νίκη του Ναδάλ στο Γουίμπλετον είναι η απόδειξη ότι είναι καλύτερος παίκτης γιατί κέρδισε τον αντίπαλό του στην επιφάνεια που δεν του ταίριαζε.
Στην ιστορια του αθλήματος οι παίκτες που κατάφεραν να κερδίσουν σε όλες τις επιφάνειες είναι ελάχιστοι. Ο Μποργκ ήταν πριν από τον Ναδάλ ο τελευταίος που στην ίδια σεζόν είχε κατορθώσει να κερδίσει και στο χώμα του Ρολάν Γκαρός και στο χόρτο του Λονδίνου – όμως τότε οι παίκτες έπαιζαν με ξύλινες ρακέτες. Το τένις του ήταν πιο τεχνικό, αλλά και πιο αργό. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που έκανε ο Ισπανός είναι κάτι μοναδικό. Ηδη στα διεθνή μέσα η ερώτηση που γίνεται δεν είναι αν ο Ναδάλ είναι ο καλύτερος παίκτης του καιρού μας, αλλά αν είναι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών!
Μπορει αυτός ο προβληματισμός να υπάρξει από τη στιγμή που κέρδισε μόλις το πρώτο του Γουίμπλετον; Η απάντηση είναι «ναι». Ο Ναδάλ δεν κέρδισε απλώς το «νούμερο 1» του καιρού μας, αλλά ίσως τον καλύτερο παίκτη που έχει αγωνιστεί ποτέ σε γήπεδα με χόρτο! Ο Φέντερερ μοιάζει φτιαγμένος για να κερδίζει το Γουίμπλετον μόνο με την παρουσία του: το γεγονός ότι πριν από την κυριακάτικη ήττα του δεν είχε χάσει κατά τη διάρκεια του τουρνουά ούτε ένα σετ δείχνει τον άθλο του αντιπάλου του. Η λογική λέει ότι η μεταξύ τους αναμέτρηση θα συνεχιστεί για καιρό προς τέρψη δική μας.
