Πριν από μια εβδομάδα συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τη βραδιά που η Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου κατέκτησε τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Το πράγμα δεν γιορτάστηκε με κάποια μεγαλοπρεπή εκδήλωση και θα ‘λεγα ευτυχώς: το τελευταίο που χρειάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μια επετειακή εθνική γιορτή. Οι εθνικές γιορτές στην πραγματικότητα είναι μνημόσυνα. Και το ελληνικό ποδόσφαιρο, παρά τις γιγάντιες προσπάθειες που έκαναν μετά το 2004 οι παράγοντές του για να το πεθάνουν, παραμένει ζωντανό.
Με αφορμή την ημερομηνία της κατάκτησης του μεγάλου Κυπέλλου σκεφτόμουν ότι αυτό έφερε ελάχιστη τύχη σε όσους το κατέκτησαν. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης σταμάτησε σε μια νύχτα για να γίνει πρόεδρος του ΠΑΟΚ. Οταν ένα χρόνο αργότερο αποφάσισαν να τον τιμήσουν για την προσφορά του, το φιλικό που διοργανώθηκε για χάρη του στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ της Εθνικής μας και της Ισπανίας, κατέληξε σε ιλαροτραγωδία: οι προσκεκλημένοι Ισπανοί αντίκρισαν το καμένο χορτάρι της Τούμπας και δεν ήθελαν να παίξουν! Μεταπείστηκαν μετά παρακάλια, έκαναν εμφανώς αγγαρεία και οι εφημερίδες και τα κανάλια τους μας ξεφώνισαν για μέρες. Κάποιοι άλλοι, που επίσης σταμάτησαν (ο Νικολαΐδης, ο Τσιάρτας, ο Φύσσας, ο Βρύζας,) δεν είχαν ούτε καν την τύχη να εισπράξουν ένα τελευταίο χειροκρότημα.
Ο Νικολαΐδης έγινε πρόεδρος της ΑΕΚ και όταν έφυγε από τη θέση, σταμάτησε να πηγαίνει και στο γήπεδο: σημαντικό μέρος των οπαδών τού πιστώνει μόνο λάθη. Ο Φύσσας έγινε μάνατζερ της Εθνικής κι ο Βρύζας μάνατζερ του ΠΑΟΚ: κανείς δεν διοργάνωσε κάποιο φιλικό ματς για χάρη τους. Ο Τσιάρτας σταμάτησε το ποδόσφαιρο χωρίς να καταλάβει κανείς το γιατί. Μια δικαστική διαμάχη με την ΑΕΚ και δύο περάσματα από ομάδες με προβλήματα (τη γερμανική Κολωνία και τον Εθνικό Πειραιά) τον έκαναν να χάσει το κέφι του πριν γίνει 34 χρονών! Ενα τελευταίο χειροκρότημα πήρε από τον κόσμο του ΠΑΟΚ ο Γιώργος Γεωργιάδης, ενώ θα κλείσει την καριέρα του με ψηλά το κεφάλι κι ο Αντώνης Νικοπολίδης – ίσως του χρόνου.
Δε ζουν μέρες δόξας κάποιοι που συνεχίζουν. Ο Δέλλας περιπλανιέται στην Κύπρο. Ο Καψής πιέζεται να παίξει ακόμα ένα χρόνο στον Λεβαδειακό, ζώντας χτυποκάρδια, αφού η ομάδα παίζει για να μείνει στην κατηγορία. Ο Γιαννακόπουλος, ο Νταμπίζας κι ο Βενετίδης βρήκαν καταφύγιο και θαλπωρή στη Λάρισα, ο Παπαδόπουλος βρήκε ένα συμβόλαιο στο Ζάγκρεμπ, ο Χαριστέας ψάχνει μονίμως θέση βασικού σε κάποια ομάδα στη Γερμανία κι ο Μπασινάς στην Πόρτσμουθ πήρε το τελευταίο καλό συμβόλαιο της καριέρας του, αλλά δεν παίζει βασικός.
Τα πράγματα εξελίσσονται καλά μόνο για τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη, που γύρισε στην Ελλάδα και στον ΠΑΟ, υπογράφοντας ένα αξιοζήλευτο συμβόλαιο. Ενα τέτοιο ψάχνει και ο άνεργος σήμερα Γιούρκας Σεϊταρίδης. Ο πλέον ίσως ταλαντούχος των πρωταθλητών Ευρώπης από το 2004 και μετά φόρεσε τη φανέλα της Πόρτο, της Λοκομοτίβ Μόσχας, της Ατλέτικο Μαδρίτης και λέγεται ότι τώρα εξετάζει προτάσεις από την Ιταλία και την Ισπανία, τη στιγμή που η ΑΕΚ τον καλοβλέπει ως λύση για την αδύναμη δεξιά της πτέρυγα. Αν ο Σεϊταρίδης έχει προτάσεις, δύσκολα θα δεχτεί τη μικρή προσφορά της ΑΕΚ, εκτός αν θέλει να χτίσει μια δεύτερη καριέρα. Γιατί και γι’ αυτόν, όπως και για πολλούς άλλους από τους ήρωες του 2004, υπάρχει η υποψία ότι η καριέρα του σταμάτησε εκείνο το βράδυ που σήκωσαν στη Λισσαβώνα το τρόπαιο.
Μετά ήρθαν τα μεγάλα συμβόλαια, η καταξίωση, η επιτυχία. Και χάθηκε το σημαντικότερο που πρέπει να χαρακτηρίζει έναν αθλητή: η υποχρέωση του να αποδεικνύει κάθε φορά ότι μπορεί να γίνει καλύτερος…
