Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως το 1-1 που απέσπασε η Εθνική μας από την Ισπανία είναι μεγάλη επιτυχία. Ομως, αν σταθούμε σε αυτό και στα «ήρωες», «ψυχάρες» και στους υπόλοιπους επιθετικούς προσδιορισμούς που συνδυάστηκαν με την ιστορική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, τότε για πολλοστή φορά θα χάσουμε την ουσία.
Και ο ίδιος ο ομοσπονδιακός προπονητής έχει καταλάβει πως δεν υπάρχουν οι παίκτες ή τουλάχιστον δεν τους βρήκε αυτός που θα μπορέσουν να απαρτίσουν ένα σύνολο το οποίο θα είναι ικανό να παίξει και… μπάλα. Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί ότι πέρα από ένα πέναλτι, που και οι ίδιοι οι διεθνείς μας δεν το αντιλήφθηκαν, δεν μπόρεσαν να απειλήσουν ούτε στο ελάχιστο τον Ισπανό τερματοφύλακα.
Εντάξει, πιθανόν να μην υπάρξει άλλη ομάδα που θα πάρει βαθμό από την Ισπανία, όχι στην έδρα της, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα ματς του ομίλου. Ομως, πώς θα μπορέσει η δική μας Εθνική να διεκδικήσει τουλάχιστον τη δεύτερη θέση, αν μπαίνει σε κάθε αγώνα με την ίδια νοοτροπία; Γιατί θα υπάρξουν περιπτώσεις που θα της είναι απαραίτητη η νίκη αλλά και οι τρεις βαθμοί. Και τι θα γίνει τότε;
Θα βρεθούν οι ποδοσφαιριστές και οι τρόποι ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο; Οχι μόνο οι αγωνιστικές, αλλά και οι ψυχολογικές; Γιατί, όταν οι διεθνείς βλέπουν τον ίδιο τον προπονητή να μην πιστεύει σε κάτι τέτοιο, είναι φυσικό και οι ίδιοι να παίζουν «φτου ξελευθερία» και ό,τι προκύψει.
Πιστεύω πως είναι απαραίτητη η αλλαγή αγωνιστικής νοοτροπίας, ώστε να μπορέσει αυτή η Εθνική να δημιουργεί προβλήματα στον αντίπαλο και όχι να περιμένει μοιρολατρικά την τύχη της. Πιθανόν κάτι τέτοιο να φέρει βαριές ήττες. Ομως σίγουρα θα αποτελέσει το εφαλτήριο για το μέλλον, ώστε κάποια στιγμή να κερδίσει πάλι τον σεβασμό και την αγάπη των φιλάθλων.
