Η προσγείωση για τους δύο Ευρωπαίους μας ήταν απότομη. Οχι φυσικά για όσους μπορούν και βλέπουν ψύχραιμα το πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή το επίπεδο του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου, αλλά γι’ αυτούς που παραμυθιάζονται από τους… οκτάστηλους τίτλους.
Είναι πλέον δεδομένο πως η αγωνιστική ψαλίδα έχει ανοίξει και λόγω οικονομικών μεγεθών αλλά και επειδή δεν γίνεται καμία προσπάθεια ώστε η χρηματική δυστοκία να καλυφθεί με την οργάνωση. Η οποία είναι σίγουρο πως σε βάθος χρόνου θα φέρει αποτελέσματα.
Η όλη ενέργεια των παραγόντων καταναλώνεται στην αντιπαράθεση για τον έλεγχο των κέντρων αποφάσεων, τη διαιτησία και την επιβολή των «θέλω» τους στους εκάστοτε κυβερνώντες. Κρύβονται πίσω από δικαιολογίες, που μπορεί κάποιες φορές να αιτιολογούν τα ανεπιτυχή αποτελέσματα, αλλά έχουν καταντήσει όπως ο… βοσκός με τα πρόβατα και τον λύκο.
Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ θα μπορούσαν την Πέμπτη να είχαν πετύχει το τρίποντο και να ήταν τα «αφεντικά» στον όμιλό τους. Θα άλλαζε κάτι στην ουσία; Πιστεύω πως όχι. Απλώς θα έπαιρναν παράταση σε κάτι που φαίνεται να έρχεται και όλοι κλείνουν τα μάτια για να μην το δούνε.
Κι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από το ότι η δυναμική πλέον των ομάδων μας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις δύο πρώτες ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Επομένως, με ρεαλισμό θα πρέπει να δουν το πώς, μέσα από οργάνωση, δουλειά και χωρίς… φανφάρες, θα κατορθώσουν να παραμείνουν στο ταξίδι τους στα γήπεδα της Γηραιάς Ηπείρου. Εστω κι αν κάποια από αυτά είναι… αχαρτογράφητα.
ΥΓ.: Η όποια γκρίνια για τον Μαρτίνς, από αυτούς που θέλουν να το παίζουν και προπονητές, αν εισακουστεί από την ΠΑΕ θα είναι μέγα σφάλμα.
