Στη σκιά των ηττών του Ολυμπιακού και του ΠΑΟΚ στα ποδοσφαιρικά Κύπελλα Ευρώπης και των θλιβερών γεγονότων του Βόλου στον αγώνα της τοπικής ομάδας με τον Αρη, «κρύφτηκαν» μερικές σημαντικές επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού. Τα πέντε μετάλλια (ένα χρυσό, δύο ασημένια, ισάριθμα χάλκινα) στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης σε κολυμβητήριο 25 μ. και το χρυσό και ασημένιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα πάλης νέων (έως 22 ετών) συνιστούν επιτεύγματα για τον αθλητισμό μας. Αλλά…
Αλλά πρέπει να μείνουμε προσγειωμένοι. Να μην αιθεροβατούμε. Να μη θεωρήσουμε ότι γίναμε δύναμη της κολύμβησης και, κυρίως, να μην πιστέψουμε πως στην πάλη πραγματοποιείται αναπτυξιακή εργασία.
Στην κολύμβηση, εδώ και χρόνια, έχουν γίνει άλματα προόδου συγκρινόμενα με τα δεδομένα ακόμη και της δεκαετίας του ’90. Ομως κι έτσι, πόρρω απέχουμε από τις δυνάμεις του αθλήματος. Βεβαίως, ουδείς έχει την απαίτηση να γίνουμε ΗΠΑ, Αυστραλία κ.λπ. Συνεπώς δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε τη δουλειά. Το ευχάριστο είναι ότι, πλην των μεταλλιούχων (Α. Βαζαίος, Α. Ντουντουνάκη, Απ. Χρήστου), και τα άλλα παιδιά (Γ. Σπανουδάκης, Μ. Δρασίδου, Δ. Μάρκος) σημείωσαν πανελλήνια ή ατομικά ρεκόρ. Ηταν μια αποστολή απολύτως επιτυχημένη.
Διαφορετικά είναι τα πράγματα στην πάλη. Τα δύο μετάλλια είναι άσχετα με την όποια αναπτυξιακή προσπάθεια γίνεται. Ο πρωταθλητής κόσμου, Γ. Πιλίδης, που έχει σταθερά εντυπωσιακή πορεία από την κατηγορία παίδων, βρίσκεται μεταξύ Ελλάδας και Σουηδίας, ενώ ο Α. Χοσόνοφ είναι αθλητής εκ μεταγραφής από τη Ρωσία. Αρα οι θριαμβολογίες περιττεύουν. Εκείνο που απαιτείται είναι δουλειά. Αλλωστε, το 2024 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού δεν είναι μακριά.
