«Σημειωτόν»… θα μπορούσε να είναι ο χαρακτηρισμός των αποτελεσμάτων των δύο εκπροσώπων μας στις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις. Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ παρέμειναν «ζωντανοί» στους στόχους τους, όμως οι εμφανίσεις τους δεν έπεισαν πως μπορεί να έρθει η υπέρβαση.
Οταν μάλιστα αρχίσουν οι συγκρίσεις με τις ομάδες που είδαμε Τρίτη και Τετάρτη στο Τσάμπιονς Λιγκ, τότε για άλλη μια φορά διαπιστώνουμε πως το επίπεδό μας απέχει πολύ ακόμα και από τις αποκαλούμενες «μικρομεσαίες» ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου.
Κι αυτό, πέρα από τις τεράστιες διαφορές στον οικονομικό τομέα, οφείλεται στην ανταγωνιστικότητα του ελληνικού πρωταθλήματος, που εξακολουθεί να είναι πολύ χαμηλή.
Σίγουρα είδαμε κάποιους αγώνες στη φετινή Σούπερ Λίγκα που είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Οπως το τελευταίο ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακού. Πολλά γκολ, καλός ρυθμός και κάποιες εντυπωσιακές ενέργειες ποδοσφαιριστών. Ομως οι περισσότερες φάσεις προήλθαν από ατομικά λάθη των παικτών και όχι από οργανωμένες επιθέσεις.
Κι αυτό δεν αρκεί ώστε να αρχίσουμε να μιλάμε για ανάκαμψη. Εξάλλου, αν ο καθρέφτης του ποδοσφαιρικού επιπέδου μιας χώρας είναι η εθνική της ομάδα, εκεί οι προβλέψεις παραμένουν δυσοίωνες.
Η ΕΠΟ, «δέσμια» των συλλογικών και πολιτικών επιλογών της, καθώς και των προσωπικών φιλοδοξιών των περισσότερων μελών της, δεν μπορεί να αποφασίσει για κάτι που θα επιφέρει κάποια αλλαγή προς το καλύτερο.
Αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο, πού να βρει καιρό η ΕΠΟ να ασχοληθεί με την Εθνική όταν όλη η ενεργητικότητά της αναλίσκεται στο να προσπαθεί να καταλαγιάσει τις συνεχείς «κραυγές» των «αδικημένων» κάθε αγωνιστικής…
