Στον αθλητισμό και ειδικά στα ομαδικά αθλήματα, πέρα από τους πρωταγωνιστές, υπάρχουν και οι «ρυθμιστές» του. Οι λεγόμενοι αστάθμητοι παράγοντες, όπως καιρικές συνθήκες, τραυματισμοί και, ειδικά στην Ελλάδα, η διαιτησία.
Oμως εδώ και δύο χρόνια, και περισσότερο το τελευταίο τρίμηνο, ο «καταλύτης» είναι ένας: o κορωνοϊός! Οι προπονητές πλέον δεν γνωρίζουν, μέχρι τις παραμονές των αγώνων, ποιοι παίκτες θα είναι υγιείς ώστε να μπορέσουν να σχεδιάσουν. Αλλά ακόμα κι αν δεν είναι πολλές οι απουσίες, είναι φυσικό αρκετοί που πέρασαν την ασθένεια να μην βρίσκονται στην ίδια κατάσταση που ήταν πριν νοσήσουν.
Το δίλημμα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά παγκοσμίως, είναι μεγάλο. Οπως ακριβώς και των κυβερνήσεων που, παρότι ο ιός θερίζει, δεν μπορούν, για οικονομικούς λόγους, να επιβάλουν πλήρεις περιορισμούς.
Το μάρκετινγκ των σπορ είναι τεράστιο. Τα λεφτά που έχουν πληρώσει τα τηλεοπτικά κανάλια πάρα πολλά, και περιμένουν τα έσοδα από τις μεταδόσεις. Θεωρώ ότι αυτό που σκέφτονται οι αρμόδιοι, οι οποίοι αποφάσισαν τη μη διακοπή των πρωταθλημάτων και ειδικά των διεθνών διοργανώσεων, δεν είναι οι απλοί εργαζόμενοι, αλλά το πώς θα καλυφθούν οι ρήτρες που υπάρχουν στις συμβάσεις.
Με αυτό το σκεπτικό φτάσαμε στο σημείο να συνεχίζονται σχεδόν όλες οι διοργανώσεις παγκοσμίως, αλλά τα αποτελέσματα των αγώνων να μην είναι αντιπροσωπευτικά της πραγματικής δυναμικότητας των αντιπάλων. Νικητής, κατά μεγάλο ποσοστό, αναδεικνύεται αυτός που είχε τα λιγότερα κρούσματα.
Ετσι, θεωρώ πως στο τέλος της περιόδου ο ουσιαστικός απολογισμός δεν θα είναι η συγκομιδή των βαθμών, αλλά ο αριθμός των κρουσμάτων της κάθε ομάδας. Και φυσικά, οι αμφισβητήσεις για τη δίκαιη ή όχι κατάκτηση των τίτλων πάρα πολλές.
