Oι όλο και πιο έντονες φωνές που ακούγονταν τα τελευταία χρόνια κατά της διαχείρισης του οργανισμού «Ευρωλίγκα» επιβεβαιώθηκαν αρχικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Το ξέσπασμα του πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος κατέδειξε ότι ο γίγαντας του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει γυάλινα πόδια.
Οι τελευταίες ρωσικές οβίδες… αποκάλυψαν πλήρως το τοπίο αυτού του κλειστού κλαμπ. Πέραν του αμφιλεγόμενου ρόλου του Μπερτομέου και των συνθηκών που διαμόρφωσε η πολυετής θητεία του, έγινε ξεκάθαρο πλέον ότι οι ομάδες της Ευρωλίγκας λειτουργούν μακριά από το συλλογικό συμφέρον, το οποίο θα έπρεπε να υπηρετούν για το καλό του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Σε ένα πρωτάθλημα όπου όλοι παίζουν με όλους και δεν υπάρχουν όμιλοι, η διαφαινόμενη αποβολή των ρωσικών ομάδων και το πρωτοφανές μεταγραφικό «πλιάτσικο» που ακολουθεί, διαταράσσει πλήρως τις αγωνιστικές ισορροπίες, πετάει στον κάλαθο των αχρήστων τις προσπάθειες των ομάδων στο παρκέ, διαμορφώνει μια νέα κατάσταση η οποία μοιάζει να έχει παιχθεί στα… ζάρια και θέτει ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα, που έρχεται να προστεθεί σε αυτό των «παραθύρων» των εθνικών ομάδων.
Των εθνικών ομάδων που εκλιπαρούν, κάθε τόσο, μια διασυλλογική διοργάνωση, προκειμένου να στελεχώσουν αξιοπρεπώς τα ρόστερ τους.
Η Ευρωλίγκα δείχνει πως έφτασε πλέον στο «μη παρέκει». Και οφείλει να πάρει αποφάσεις-τομές, και μάλιστα άμεσα, για το μέλλον της, την ώρα που η αξιοπιστία της καταρρέει. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ οφείλει να καθίσει το συντομότερο δυνατόν στο ίδιο τραπέζι με την παγκόσμια ομοσπονδία και να βρεθεί λύση πριν η παρακμή το διαλύσει οριστικά.
Διότι όσα… εγγυημένα συμβόλαια κι αν υπογραφούν, με παρεάκια, λυκοφιλίες, πληβείους και πατρίκιους, αδυναμία διαχείρισης κρίσεων και αποτελέσματα εκτός γηπέδου, καμία διοργάνωση δεν ευημέρησε ποτέ.
