Οταν μια καλή απόδοση, για τα ελληνικά δεδομένα, και μια νίκη σε έναν φιλικό αγώνα προκαλεί διθυράμβους, τότε η πρώτη μετέπειτα «στραβή» επιφέρει μεγαλύτερη απογοήτευση. Και με την εθνική μας ομάδα, εδώ και χρόνια, βιώνουμε αυτή την κατάσταση.
Είναι τόσο πολλές οι αποτυχίες της, που είναι πολύ λογικό να βλέπουν οι φίλαθλοι, σε κάθε εμφάνιση, όπως αυτή με τη Ρουμανία για σαράντα πέντε λεπτά, μια ηλιαχτίδα στο σκοτάδι. Που όμως δεν είναι αρκετή, ούτε πρόκειται να είναι στο μέλλον, με τις υπάρχουσες συνθήκες, να φωτίσει τη μαυρίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σε όλα τα επίπεδα.
Οσο και να προσπαθούν οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί, μέσω ελεγχόμενων ΜΜΕ, να παρουσιάσουν το μαύρο άσπρο, είναι γεγονός ότι το ποδόσφαιρό μας διανύει μια από τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας του.
Οι υπεύθυνοι της ομοσπονδίας, μπλοκαρισμένοι στις πολιτικές και συλλογικές επιλογές τους, αποφεύγουν να δουν την πραγματικότητα και να σχεδιάσουν για το μέλλον. Οι παράγοντες των επαγγελματικών ομάδων, με τα υπάρχοντα οικονομικά προβλήματα, αδυνατούν να αποκτήσουν ξένους παίκτες, που θα δημιουργήσουν τον ανταγωνισμό και μέσα από αυτόν θα αναδειχθούν νέοι αξιόλογοι Ελληνες.
Ετσι παραμένουμε στην ανακύκλωση των υπαρχόντων, από τους οποίους οι περισσότεροι αποτελούν μέλη μικρομεσαίων ομάδων του εξωτερικού και χωρίς να είναι βασικά στελέχη τους. Και όσοι κάνουν κάποια καλή καριέρα, χάνονται στη μετριότητα.
Επομένως, δεν είναι δυνατόν κάθε φορά να επιρρίπτουμε τις ευθύνες στον εκάστοτε προπονητή. Ο Φαντ Σιπ προσπάθησε, ανακάτεψε την τράπουλα, αλλά δεν μπόρεσε να βρει τους «άσους» που θα κέρδιζαν την παρτίδα. Ο αντικαταστάτης του, Γκουστάβο Πογιέτ, δεν μπορεί να κριθεί προς το παρόν. Ομως είναι σίγουρο πως δεν έχει τις επιλογές για να παρουσιάσει κάτι καλύτερο. Ακόμα και ο… Πεπ Γκουαρδιόλα δεν θα μπορούσε.
