Υπάρχουν μόνο δύο φορές στη ζωή μου που έκλαψα: όταν αποχωρίστηκα τη μητέρα μου και όταν έλαβα την είδηση ότι θα ήμουν στην πρώτη Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων της ΔΟΕ. Οταν μπήκα στο στάδιο με τους συναθλητές μου για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο το 2016, ήταν καθοριστική στιγμή για εμένα, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Ακόμη μου έρχεται στο μυαλό το πλήθος που μας επευφημούσε με ζητωκραυγές και σκέφτομαι τους συμπατριώτες μου πρόσφυγες στην Κακούμα και στην οικογένειά μου. Αφιέρωσα λίγο χρόνο για να αναλογιστώ όλα όσα είχα περάσει για να φτάσω σε αυτό το σημείο και το μήνυμα που έπρεπε να στείλουμε στον κόσμο που μας παρακολουθούσε. Ημασταν πρεσβευτές ελπίδας στο Ρίο το 2016, διαδίδοντας το μήνυμα ότι όλα είναι δυνατά.
Το 2005, όταν ήμουν 10 ετών, κυβερνητικά στρατεύματα ήρθαν στο χωριό μου εν μέσω της σύγκρουσης στο Νότιο Σουδάν. Το γεγονός αυτό μου άλλαξε τη ζωή, αλλά ήμουν από τους τυχερούς. Δραπέτευσα με τη μητέρα και τον αδελφό μου. Περάσαμε τρεις ημέρες στην άγρια φύση, τρώγοντας μόνο φρούτα, πριν διασωθούμε από τον ΟΗΕ και καταφύγουμε στην Κένυα. Εκεί άρχισα να τρέχω και ανακάλυψα για πρώτη φορά τη δύναμη του αθλητισμού να ενώνει τους ανθρώπους.
Στο Ρίο, δείξαμε στον κόσμο ότι, ως πρόσφυγες, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Το να είσαι πρόσφυγας δεν είναι το τέλος. Για εμένα, με τη ΔΟΕ στο πλευρό μου, ήταν η έναρξη μιας νέας πορείας. Μετά την επιστροφή μου από τον αγώνα 800 μ. στο Ρίο, η ΔΟΕ με βοήθησε να εγγραφώ ως φοιτητής στο Iowa Central Community College στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια έγινα πρέσβης καλής θελήσεως για την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και διορίστηκα από τη ΔΟΕ αρχηγός ομάδας της Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων στο Τόκιο. Μπόρεσα έτσι να δείξω σε περισσότερους ανθρώπους από ποτέ ότι δεν είναι ντροπή να είσαι πρόσφυγας. Οτι όλα είναι δυνατά.
Τώρα, ως μέλος της ΔΟΕ και του διοικητικού συμβουλίου του Ολυμπιακού Ιδρύματος Προσφύγων, η ΔΟΕ συνεχίζει να ενισχύει την προσπάθειά μου να φέρνω στο προσκήνιο τις συγκρούσεις στον κόσμο, παρέχοντάς μου μια πλατφόρμα ζωτικής σημασίας για να μιλάω εξ ονόματος των άλλων προσφύγων και μαζί τους.
Από εμένα και εξ ονόματος όλων των προσφύγων σε όλο τον κόσμο, ευχαριστώ το Ιδρυμα της Πριγκίπισσας των Αστούριας για αυτήν την ιστορική αναγνώριση. Δεν υπάρχει καλύτερο μέσο από τον αθλητισμό για την ένωση των ανθρώπων. Ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μας επιφυλάσσει το αύριο. Ο καθένας μπορεί να γίνει πρόσφυγας, αλλά και ο καθένας μπορεί επίσης να ονειρεύεται και να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του.
* Ο κ. Γιετς Πουρ Μπιέλ είναι ο πρώτος πρόσφυγας που εξελέγη μέλος της ΔΟΕ και μέλος της πρώτης Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων της ΔΟΕ. Την περασμένη Παρασκευή, στο Οβιέδο της Ισπανίας, το Ολυμπιακό Ιδρυμα Προσφύγων και η Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής τιμήθηκαν με το Βραβείο της Πριγκίπισσας των Αστούριας 2022 για τον Αθλητισμό.
