Ολη η χώρα αναβιώνει αυτές τις μέρες τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού, καθώς την Τετάρτη συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον άδικο χαμό του, ενώ συνεχίζεται και η δίκη των δώδεκα κατηγορουμένων. Παράλληλα, η διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος έχει αφιερώσει στη μνήμη του τη 19η και την 20ή αγωνιστική.
Θα περίμενε κάποιος, πέρα από καταδίκες των αρμοδίων, για την άγρια δολοφονία του, να ευαισθητοποιηθούν και να δείξουν εμπράκτως πως το αίμα του δεν πήγε χαμένο. Αντ’ αυτού, επί δύο σχεδόν ώρες, όσοι παρακολούθησαν τον αγώνα Αρη – Ολυμπιακού εμπέδωσαν το τι είναι οι μάνες μιας κατηγορίας… ψαριών.
Δεν είναι ούτε η πρώτη φορά, ούτε το πρώτο γήπεδο, ούτε οι πρώτοι οπαδοί που βρέθηκαν στο απυρόβλητο και δεν τους ενόχλησε ουδείς. Κανείς, όχι δεν σκέφτηκε, αλλά δεν τόλμησε να παρέμβει για να κατεβεί το «περίφημο» πλέον πανό. Κι αυτό επειδή ουδείς παράγοντας, ΠΑΕ, ομοσπονδίας, διαιτησίας, πολιτείας, προπονητών, παικτών, έχει την τόλμη να τα βάλει με τον «υπερήφανο λαό» των οργανωμένων, που διαθέτουν όλες σχεδόν οι αποκαλούμενες «μεγάλες ομάδες».
Απεναντίας, αν κάποια στιγμή κάποιος από αυτούς συλληφθεί για επεισόδια και οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα, θα τρέξουν οι δικηγόροι των διοικήσεων των ομάδων τους να τους απελευθερώσουν. Μην και δεν βρεθούν στις εξέδρες στον επόμενο αγώνα για να συνεχίσουν το έργο τους.
Μέσα σ’ αυτήν την υποκρισία, υπήρξε η εξαίρεση, που θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Οταν στον αγώνα μπάσκετ Περιστερίου – Ολυμπιακού μερίδα οπαδών έβριζε τη μητέρα του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, με μπροστάρη τον Βασίλη Σπανούλη, οι υπεύθυνοι και οι παίκτες της γηπεδούχου τους ζήτησαν να σταματήσουν. Και αυτοί σταμάτησαν!
