Η Ευρωλίγκα, από την ημέρα που ελήφθη η απόφαση για αλλαγή πλεύσης και τη μετατροπή των ομίλων σε μία κοινή κούρσα, όπου όλες οι ομάδες διασταυρώνονται μεταξύ τους, έχει καταφέρει να γίνει περισσότερο ανταγωνιστική και ελκυστική.
Αυτή, φυσικά, είναι η μία όψη του νομίσματος· η λαμπερή. Η άλλη είναι λιγότερο φωτεινή και ίσως πιο σοβαρή, καθώς όσο η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του μπάσκετ μετά το ΝΒΑ, λειτουργεί με αυστηρά κριτήρια ενός κλειστού κλαμπ, τόσο η απαξίωση των εθνικών πρωταθλημάτων θα φέρει, νομοτελειακά, σοβαρά προβλήματα. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν έχει τη δεξαμενή των ΗΠΑ.
Η Μονακό και η Μπασκόνια με τη Βαλένθια (ισόβαθμες με την Ζαλγκίρις) βρίσκονται στην πρώτη 8άδα. Η δις πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εφές, είναι εκτός πλέι οφ (11η θέση). Η Αρμάνι καταποντίζεται. Η απόσταση της 8ης θέσης από τη 2η είναι μόλις τρεις νίκες και τέσσερις από τον πρώτο Ολυμπιακό. Δέκα στροφές πριν από το τέλος της κανονικής σεζόν, τουλάχιστον τέσσερις ομάδες απέχουν μία έως δύο νίκες από την 8η θέση, με τον ανταγωνισμό να κορυφώνεται.
Και μπορεί οι ρώσικες ομάδες να απουσιάζουν (κάποια στιγμή θα επιστρέψουν), η Ευρωλίγκα όμως παρουσιάζει ένα περιβάλλον σούπερ ανταγωνιστικό με τουλάχιστον 13 από τις 18 ομάδες να έχουν ακόμα σοβαρούς αγωνιστικούς στόχους. Αλλωστε αυτό είναι το επίτευγμα για κάθε διοργάνωση: Να έχει όσους περισσότερους ανταγωνιστές γίνεται για έναν στόχο μέχρι το τέλος.
Προ ημερών, ο CEO της Ευρωλίγκας, Μαρσέλ Γκλίκμαν, μιλώντας σε γαλλικά Μέσα ανέφερε ότι η Μονακό πρέπει να παραμείνει στη διοργάνωση και τα επόμενα χρόνια.
Μια δήλωση που δημιούργησε ερωτήματα καθώς, βάσει κανονισμών, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 13 ομάδες στην Ευρωλίγκα με πολύχρονες άδειες: Αλμπα, Εφές, Μπασκόνια, Μπάγερν, Βιλερμπάν, Φενέρ, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Μακάμπι, Ζαλγκίρις, Μιλάνο, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ.
Δύο ομάδες αγωνίζονται με wild cards: Παρτιζάν και Βαλένθια.
Μία ομάδα κερδίζει τη συμμετοχή της ως πρωταθλήτρια της ABA League (που έχει και το χαρακτήρα της wild card βέβαια αυτή η θέση, καθώς η Ευρωλίγκα έχει αποσχίσει κάθε σύνδεση με τα εθνικά ή περιφερειακά πρωταθλήματα): Ερυθρός Αστέρας.
Δύο ομάδες παίζουν μέσω του Eurocup: Η Μονακό και η Βίρτους.
Κι εδώ ο Γκλίκμαν με τον πρόεδρο της Ευρωλίγκας, Ντέγιαν Μποντίρογκα έχουν έναν πολύ ισχυρό γρίφο να επιλύσουν: Με ποιο τροπο θα μπορέσουν να δώσουν τις δύο θέσεις στις φιναλίστ του Eurocup; Θέλουν; Και το πιο βασικό: Μπορούν; Και τι θα γίνει όταν επιστρέψει η ΤΣΣΚΑ Μόσχας;
Κι εδώ έρχονται να δικαιωθούν όλες οι φωνές που ζητούν συγχώνευση του Eurocup με το Basketball Champions League σε μια διοργάνωση όπου η συμμετοχή θα κρίνεται μέσα από την επίδοση των ομάδων στα εθνικά πρωταθλήματα.
Στη δεύτερη διοργάνωση θα αγωνίζονται οι αγωνιστικά κορυφαίες ομάδες κάθε πρωταθλήματος κι όχι αυτές με τη μεγαλύτερη τσέπη.
Μία ομάδα που διακρίνεται στο εγχώριο πρωτάθλημα και στη συνέχεια επιτυγχάνει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σημαίνει ότι έχει βάσεις. Αγωνιστικές και οικονομικές. Αυτό είναι που χρειάζεται το ευρωπαϊκό μπάσκετ, αυτό είναι η ουσία του αθλητισμού.
Το Eurocup, καλώς ή κακώς, έχει το δικαίωμα της πρόσβασης στην Ευρωλίγκα, αλλά φαίνεται πως τα παραδοσιακά brand names πλέον προτιμούν ολοένα και περισσότερο το BCL.
Οταν ο Μπερτομέου, αποφάσισε να δώσει στο Εurocup το ρόλο της προπαρασκευαστικής λίγκας, ουσιαστικά, καλούσε τους ιδιοκτήτες των ομάδων να κάνουν μία μεγάλη επένδυση, να ξοδέψουν πολλά εκατομμύρια χωρίς όμως να τους εγγυάται, ότι ο κανονισμός θα λειτουργήσει. Αυτή τη στιγμή, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο φιναλίστ του Εurocup (με ένα παράλογο σύστημα διεξαγωγής) θα αγωνιστεί στην Ευρωλίγκα. Παρότι το αναφέρει ο κανονισμός.
Ετσι όπως είναι δομημένες οι διοργανώσεις υπάρχει σοβαρή πιθανότητα οι ομάδες του Eurocup να παίζουν μία ολόκληρη χρονιά χωρίς να ξέρουν τι διεκδικούν.
Αν υποθέσουμε όμως ότι, όντως, είτε με το παρών σύστημα των 18 ομάδων, είτε με την αύξησή τους σε 20, ή 24, η Ευρωλίγκα θα συνεχίσει να δίνει δύο θέσεις στο Eurocup; (ή έστω μία, αν κάποια από αυτές που παίζουν ήδη καταφέρουν να μπουν στην 8άδα).
Με δεδομένο ότι οι πιο σημαντικές δυνάμεις του Eurocup, έχουν απορροφηθεί πλέον από την Ευρωλίγκα ή έχουν προτιμήσει το Basketball Champions League, ποιο κλαμπ θα ήθελαν, οι Γκλίκμαν και Μποντίρογκα να δουν στην Ευρωλίγκα;
Αυτή τη στιγμή, οι πιο ισχυρές υποψηφιότητες για τη συμμετοχή στον τελικό (έστω κι αν το σύστημα είναι τόσο αλλοπρόσαλλο που δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι θα συμβεί στο τέλος) είναι αυτές της Μπανταλόνα, της Προμετέι, της Μπουργκ, της Γκραν Κανάρια, της Τουρκ Τέλεκομ, της Χάποελ Τελ Αβίβ, της Παρί ή ακόμα και του Προμηθέα…
Την ίδια στιγμή στο BCL, όπου το σύστημα είναι πολύ πιο ανταγωνιστικό και σίγουρα πιο δίκαιο, βλέπουμε να προχωρούν στη διοργάνωση brand names όπως η ΑΕΚ, η Γκαλατά, η Χολόν, η Χάποελ Ιερουσαλήμ, η Νταρουσάφακα, η Λιμόζ, η Μάλαγα, η Τενερίφη, η Ρίτας…
Με εξαίρεση ίσως την Μπανταλόνα, το «ρόστερ» του BCL διαθέτει brand names, με ιστορική διαδρομή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με ισχυρό πυρήνα κόσμου που συνεπάγεται γεμάτα γήπεδα και σε αρκετές περιπτώσεις με ένα υγιέστατο οικονομικό σύστημα να στηρίζει δομικά.
Το οικοδόμημα του μπάσκετ και της Ευρωλίγκας, βρίσκεται μπροστά σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι φέτος η Ευρωλίγκα είναι άκρως ανταγωνιστική, όμως έξω από αυτή τα πράγματα δεν δείχνουν τόσο ρόδινα.
Το μπάσκετ πρέπει να κάνει μια γενναία επανεκκίνηση και να πάψει να τυφλώνεται από τα λαμπερά ονόματα και τους φουσκωμένους (έως πότε;) κουμπαράδες των ιδιοκτητών. Η επανασύνδεση του ευρωπαϊκού μπάσκετ με τα εθνικά πρωταθλήματα πρέπει να επιτευχθεί πριν είναι αργά, χωρίς «περιττές» και ανούσιες δευτερεύουσες διοργανώσεις.
Champions League και Εurocup πρέπει να «ευθυγραμμιστούν» σε μία Λίγκα με κριτήριο συμμετοχής τα εγχώρια πρωταθλήματα. Πριν να είναι αργά…
