«Από αγκάθι βγαίνει ρόδο» λέει η παροιμία του θυμόσοφου λαού και στην χιλιοταλαιπωρημένη και υποτιμημένη από όλους Σούπερ Λιγκ 2, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες δεν γίνεται να μην υποκλιθείς.
Επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, μόνο στα χαρτιά, απλήρωτοι επί μήνες, που προσπαθούν να δείξουν το ταλέντο τους και να επιβιώσουν με όσα μέσα διαθέτουν.
Παράλληλα όμως, υπάρχουν και εκείνοι που έχουν πιο μακρινά όνειρα, φροντίζοντας να τα υλοποιήσουν. Που βλέπουν το ποδόσφαιρο ως μια παιδική αγάπη, έχοντας επίγνωση πως, άνα πάσα στιγμή, αυτή μπορεί να έχει ημερομηνία λήξης. Γι αυτούς έχει σημασία και το ταξίδι αλλά και ο προορισμός…
Τον περασμένο Δεκέμβριο στην ετήσια γιορτή του ΠΣΑΠΠ (Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών, Ποδοσφαιριστριών) οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές βράβευσαν πέντε συναδέλφους τους για τις επιδόσεις τους όχι στον αγωνιστικό χώρο αλλά στον ακαδημαϊκό στίβο. Πέντε ελληνόπουλα (Γιάννης Ανδρέου, Νίκος Γιαννακόπουλος, Φώτης Παντεκίδης, Δημήτρης Σγουρής, Τάσος Χριστοφιλέας), που αποφοίτησαν από ακαδημαϊκά ιδρύματα και συνεχίζουν να διψούν για γνώση. Οι τρεις αγωνίζονται στην ΣΛ2, ο ένας στην Γ΄ εθνική και μόνο ο ένας (Γιαννακόπουλος) έχει μακρά θητεία στην ΣΛ1 (Αστέρας Τριπ., Πανιώνιος, Παναθηναϊκός, Κέρκυρα, Παναιτωλικός) αλλά και στο εξωτερικό (Μπλάκμπερν, Ουντινέζε, Ζίμπρου).
Ο 25χρονος κεντρικός αμυντικός Γιάννης Ανδρέου, την προηγούμενη εβδομάδα και συγκεκριμένα στις 6 Μαρτίου που έχει καθιερωθεί από το υπουργείο παιδείας ως πανελλήνια ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού («school bullying»), επιλέχθηκε από τον ΠΣΑΠΠ να γράψει ένα άρθρο γι αυτή την μάστιγα που εξαπλώνεται ολοένα και πιο ανησυχητικά. Ενα άρθρο που δεν πέρασε απαρατήρητο και από την ίδια την σχολική κοινότητα.
Και φυσικά, όχι τυχαία, αφού η αγάπη του για την μάθηση και τα παιδιά τον ώθησε από την σχολική ηλικία να διαλέξει τον δρόμο του.
Αποφοίτησε με άριστα το παιδαγωγικό τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας (Φλώρινα) και τον ερχόμενο Μάιο ολοκληρώνει και άλλες δυο μεταπτυχιακές σπουδές: Αυτής του πανεπιστημίου Frederick στην Κύπρο, στον τομέα της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης και αυτής του Μητροπολιτικού Κολλεγίου στο πρόγραμμα MA Sport Management.
Φέτος αγωνίζεται στην Σούπερ Λιγκ 2 με την φανέλα της Ηλιούπολης, είναι αμφίβολο όμως αν θα τελειώσει την χρονιά, από την στιγμή που η κατηγορία αδυνατεί να ανταπεξέλθει λόγω της οικονομικής δυσπραγίας. Με καταγωγή από την Λάρισα, ξεκίνησε να παίζει μπάλα στην τοπική Νίκαια, μετακόμισε στον γειτονικό Τύρναβο και το 2015 έκανε το μεγάλο βήμα παίρνοντας μεταγραφή στον Παναθηναϊκό αγωνιζόμενος στην Κ-20. Οι απαιτήσεις μιας μεγάλης ομάδας σε συνδυασμό με τις σπουδές του, τον έκαναν να αποχωρήσει στο δεύτερο από τα τρία χρόνια συμβολαίου του. Σειρά πήραν ο Απόλλων Λάρισας , ο ΠΑΟ Κουφαλίων, ο Ηρόδοτος, ο Μακεδονικός, η Επισκοπή και το Αιγάλεω.
«Αν υπάρχει θέληση και η κατάλληλη στήριξη από την οικογένεια σου, τότε μόνο μπορεί να συνδυαστεί το ποδόσφαιρο επαγγελματικά μαζί με την μόρφωση. Εγώ σε όλη αυτή την πορεία είχα πάντα δίπλα μου τους γονείς μου, που έκαναν πολλές θυσίες ώστε να μπορώ να κάνω και τα δύο», λέει στην «Κ» ο 25χρονος ποδοσφαιριστής.
– Ο πατέρας μου ήταν παλιός ποδοσφαιριστής και μετέπειτα προπονητής, έβλεπε την αγάπη μου για το άθλημα και πίστευε πως έχω το ταλέντο να πάω πιο μακριά. Ετσι, έκανε το παν για να καταφέρω, το ένα να μην γίνεται βάρος στο άλλο και να αλληλοσυμπληρώνονται.
-Είναι δύσκολο όμως…
– Σαφώς. Και αυτό αποδείχτηκε όταν πήγα σε μια μεγάλη ομάδα όπως ο Παναθηναϊκός. Εκει κατάλαβα πως αν θέλεις να παίξεις σε υψηλό επίπεδο ποδόσφαιρο, θα πρέπει να κάνεις πολλές παραχωρήσεις, να θυσιάσεις πράγματα. Συνέπεσε τότε και το πέρασμά μου στην σχολή, οπότε έπρεπε να διαλέξω. Το πρόγραμμα ήταν βαρύ κι ασήκωτο, το διάβασμα πολύ, οι προπονήσεις εξαντλητικές.
-Και διάλεξες την μόρφωση…
– Ναι, από πολύ μικρός έβλεπα τα πράγματα πιο μακροπρόθεσμα και εξακολουθώ να τα βλέπω. Το ποδόσφαιρο έχει ημερομηνία λήξης και σε αυτό κατέληξα μέσα μου περίπου στα 19-20. Μέχρι τότε η αλήθεια είναι πως ζούσα στην «γυάλα» της Α΄εθνικής και της μεγάλης ομάδας. Ζούσα το όνειρό μου, όπως πολλά παιδιά στην ίδια ηλικία, που όμως τελικά είναι μια ψευδαίσθηση. Από την στιγμή λοιπόν που πέρασα στην σχολή που είχα πρώτη επιλογή, δεν υπήρχε άλλη βασική προοπτική για μένα. Ωστόσο δεν ήθελα να παρατήσω και το ποδόσφαιρο, οπότε η χαμηλότερη επαγγελματική κατηγορία με βοήθησε να ισορροπώ και στις δύο βάρκες με επιτυχία.
– Οι ομάδες που πήγες όμως και αυτές είχαν τους στόχους τους. Πως τα κατάφερνες;
-Εγώ ξέρω… Επαιρνα αεροπλάνα, τρένα, πλοία, λεωφορεία για να πηγαίνω στην Φλώρινα να κάνω την εξεταστική μου και πάντα με την βοήθεια του πατέρα μου, που όποτε τον χρειαζόμουν για τις μετακινήσεις, ήταν άγρυπνος φρουρός.
Παράλληλα είχα διευκολύνσεις από τις ομάδες όταν τις ζητούσα. Για παράδειγμα έπαιρνα μια μέρα άδεια και την κολλούσα με το ρεπό της ομάδας για να γίνει διήμερο και να μπορέσω να πάω να δώσω και να γυρίσω. Σε αυτό το σημείο άς μου επιτραπεί να ευχαριστήσω κάποιους προπονητές που έδειξαν ιδιαίτερη κατανόηση, όπως τον κύριο Βέλιτς στην Επισκοπή, τον κύριο Παντζιαρά στον Μακεδονικό και τώρα τον κύριο Παντέλη στην Ηλιούπολη.
-Η κλήση σου για την διδασκαλία, την εκπαίδευση και τις παιδαγωγικές σχολές πως προέκυψε;
-Θεωρώ ιδιαίτερα εποικοδομητικό το να μπορείς να μεταδώσεις σε ένα μικρό παιδί την μάθηση. Νομίζω πως είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή του ανθρώπου. Μπορείς, έστω και λίγο να του διαμορφώσεις τον χαρακτήρα, να κρατήσει ιδιαίτερα πράγματα και στιγμές που θα τα κουβαλά μέχρι να γεράσει. Τα παιδιά είναι το μέλλον και όσο ρομαντικό μπορεί να ακούγεται στην εποχή μας, πρωτίστως το θεωρώ λειτούργημα και μετά επάγγελμα. Κυρίως, αυτό του ειδικού παιδαγωγού που προσπαθεί μέσω ενός εξατομικευμένου προγράμματος παρέμβασης να ενισχύσει τις αδυναμίες των παιδιών με ειδικές ανάγκες και να τα εντάξει σαν παραγωγικά μέλη στο κοινωνικό σύνολο.
-Πρόσφατα το άρθρο σου για το «school bullying» που δημοσίευσε ο ΠΣΑΠΠ προκάλεσε αίσθηση. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει μπούλινγκ;
-Μπούλινγκ με την πραγματική έννοια του όρου δεν έχω ζήσει σε καμία ομάδα, από αυτές που έχω περάσει και νομίζω πως δεν έχει παρατηρηθεί και σε άλλες ομάδες, ούτε εντός ούτε εκτος αποδυτηρίων. Ισως υπάρχει μια παράξενη συμπεριφορά προς τους ξένους ποδοσφαιριστές και κυρίως σε αυτούς που έρχονται να δοκιμαστούν σε μια ομάδα πριν αποκτηθούν. Εκεί, με τον φόβο μήπως δείξει πράγματα και πάρει θέση στο ρόστερ, βγαίνει ένα είδος ζηλοφθονίας.
-Τι σκέφτεσαι για την συνέχεια;
– Έχω στα σκαριά ένα διδακτορικό. Το ψάχνω για να κάνω έναν συνδυασμό ειδικής αγωγής και αθλητισμού. Το θεωρώ συναρπαστικό. Το είχα σκεφτεί για τον Ιούνιο που έρχεται αλλά μάλλον θα κάνω ένα διάλειμμα. Παράλληλα θα παρακολουθήσω και ένα σεμινάριο sports analysis σε ότι αφορά το προπονητικό κομμάτι. Αλλωστε οι προπονητές πρέπει να είναι και εκπαιδευτές γιατί μιλάμε για μια διαδικασια που ξεκινά από την παιδική ηλικία. Θα με ενδιέφερε όταν γίνω εκπαιδευτικός να είμαι παράλληλα και προπονητής ακαδημιών ποδοσφαίρου ή τεχνικός διευθυντής ακαδημιών.
-Ποιό είναι το ποδοσφαιρικό σου πρότυπο;
-Ε, δεν χρειάζεται σκέψη. Ο Τζόρτζιο Κιελίνι. Εκτός το ότι είναι και αυτός αριστεροπόδαρος στόπερ όπως και εγώ, είναι φοβερά μορφωμένος. Είναι διπλωματούχος οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο και παρά το ότι έχει κατακτήσει τα πάντα και έχει εκατομμύρια, δε σταματά να επιμορφώνεται.
-Βλέπεις μέλλον στην Σούπερ Λιγκ 2;
-Έτσι όπως είναι η κατάσταση, δύσκολα. Ολο το πράγμα θέλει ξήλωμα και να οργανωθεί από την αρχή. Είδαμε πως όταν το πρωτάθλημα γίνονταν με 12 ομάδες ήταν πιο ανταγωνιστικό, παρά το ότι διεξαγόταν στην εποχή του κορονοϊού. Πιστεύω πως πρέπει να δημιουργηθεί και πάλι ένας ενιαίος όμιλος με 16 ομάδες το πολύ. Ομάδες που θα μπορούν να επιβιώνουν αγωνιστικά και οικονομικά. Και περισσότερα χρήματα θα μπορέσει να αντλήσει η κατηγορία από τα τηλεοπτικά και δεν θα την «πληρώνει» πάντα ο ποδοσφαιριστής. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες συγκεκριμένες ομάδες, που στέκονται συνεπείς στις υποχρεώσεις τους έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, έχουμε φτάσει στο σημείο όταν ακούμε τις λέξεις «πληρωμή» και «ευρώ», να λέμε «τι είναι αυτό»;
