Κουκίδες στον παγκόσμιο χάρτη, τα Νησιά Μάρσαλ παραμένουν η μόνη αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ χώρα στον κόσμο χωρίς εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και χωρίς εθνικό πρωτάθλημα.
Αυτή η μικρή συστάδα τροπικών νησιών στον Ειρηνικό Ωκεανό, στα μισά της απόστασης της Αυστραλίας από τη Χαβάη, παραμένει ένας εξωτικός προορισμός για τουρίστες που μπορούν να αντέξουν οικονομικά το κόστος της πολυδάπανης μετακίνησης, με χαρακτηριστικό ότι για να φτάσει εκεί ένας ταξιδιώτης από την Ευρώπη, χρειάζεται περισσότερες από 40 ώρες και πολλές αλλαγές αεροπλάνων.
Τα Νησιά αυτά δεν είναι γνωστά μόνο για την ομορφιά τους ή γιατί υπήρξαν επίκεντρο αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ Ιαπώνων και Αμερικανών στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και επειδή χρησιμοποιήθηκαν από τις ΗΠΑ επί 12 χρόνια (1946-58) ως πεδίο δοκιμής πυρηνικών όπλων, με τις συνέπειες αυτής της αλόγιστης χρήσης της ακτινοβολίας να επηρεάζουν ακόμα και σήμερα τη ζωή των κατοίκων τους, σχεδόν επτά δεκαετίες αργότερα.
Ο λόγος που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια μια προσπάθεια να συγκεντρωθούν κεφάλαια προκειμένου να δημιουργηθούν οι υποδομές που θα επιτρέψουν τη διεξαγωγή ενός εθνικού πρωταθλήματος και τη δημιουργία εθνικής ομάδας υπό την αιγίδα της FIFA, δεν είναι μόνο η χαρά του παιχνιδιού και η ανάγκη να παραμείνουν ενεργά στο ποδόσφαιρο τα παιδιά που, μεγαλώνοντας, δεν βρίσκουν τρόπο να συνεχίσουν αυτό που έμαθαν κλωτσώντας μια μπάλα στην αυλή του σχολείου τους. Η βασική επιδίωξη των ανθρώπων που επιχειρούν να βάλουν τα Νησιά Μάρσαλ στον ποδοσφαιρικό χάρτη, είναι η αξιοποίηση της δημοφιλίας του αθλήματος σε παγκόσμιο επίπεδο, που θα επιτρέψει στους κατοίκους αυτής της λιλιπούτειας χώρας να κοινοποιήσουν το πρόβλημά τους και να ευαισθητοποιήσουν την παγκόσμια κοινότητα.
Ποιο είναι αυτό το τεράστιο πρόβλημα; Η κλιματική αλλαγή. Αν η θερμοκρασία συνεχίσει να ανεβαίνει με τους σημερινούς ρυθμούς, είναι σχεδόν δεδομένο ότι μέσα στην επόμενη δεκαετία ένα μεγάλο κομμάτι της έκτασης των Νησιών θα βυθιστεί, με ορατό τον κίνδυνο να σκεπαστεί από τη θάλασσα το 40% των κτιρίων της πρωτεύουσας Ματζούρο. Η επέκταση του νερού εξελίσσεται σε ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο και ήδη ένα κομμάτι του εδάφους αρχίζει να χάνεται κάτω από αυτό.
Το μικρό αυτό κράτος των 60 χιλιάδων κατοίκων είναι στην ίδια ευθεία με τα πολύ τουριστικά Κιριμπάτι και Τουβαλού. Αποτελείται από πέντε κοραλλιογενή νησιά και 29 ατόλες, με πιο γνωστή την (ακατοίκητη) νήσο Μπικίνι που έδωσε το όνομά της στο γυναικείο μαγιό έχοντας γίνει για αρκετά χρόνια βασικό πεδίο πυρηνικών δοκιμών.
Ανάγκη για βοήθεια
Τα έργα που απαιτούνται για να προστατευθούν τα Νησιά από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας λόγω της κλιματικής αλλαγής είναι πολλά και χρειάζεται επειγόντως εξωτερική βοήθεια για να βρεθεί το μεγαλύτερο μέρος των απαιτούμενων κεφαλαίων για την υλοποίησή τους. Οι λιγοστοί οικονομικοί πόροι των κατοίκων δεν επαρκούν για τη σωτηρία τους.
«Ο ωκεανός εισβάλλει στις αυλές μας και διαβρώνει τη γη μας. Η κλιματική αλλαγή είναι καθημερινή υπόθεση για όλους εμάς εδώ στα Νησιά. Το βλέπουμε καθημερινά, αλλά το πρόβλημά μας είναι ότι το βλέπουμε μόνο εμείς. Μέσω του ποδοσφαίρου θα καταφέρουμε να το δει όλος ο πλανήτης. Με τους αγώνες θα το δημοσιοποιήσουμε πιο εύκολα όταν θα πηγαίνουμε εμείς στις ξένες χώρες ή όταν θα έρχονται επισκέπτες–φίλαθλοι στα δικά μας νησιά. Ας ελπίσουμε ότι παίζοντας ποδόσφαιρο, οι άνθρωποι θα συνειδητοποιήσουν ότι η κλιματική αλλαγή επηρεάζει τώρα τα νησιά μας, αλλά αύριο θα φτάσει και στη δική τους αυλή», υποστηρίζει ο Σεμ Λιβάι, ένας ντόπιος επιχειρηματίας που έχει αναλάβει να υλοποιήσει το φιλόδοξο σχέδιο της σύστασης πρωταθλήματος και της δημιουργίας εθνικής ομάδας.
Η προσπάθειά του ξεκίνησε με αρχική πρόθεση να δώσει μια διέξοδο στον γιο του και στους φίλους του που ως έφηβοι δεν είχαν τρόπο να ασχοληθούν πιο ενεργά με το ποδόσφαιρο σε μια χώρα με έντονη επιρροή από τον αμερικάνικο τρόπο ζωής όπου κυριαρχούν αθλήματα όπως το ράγκμπι, το μπέιζμπολ και το μπάσκετ.
Η εκπροσώπηση των Νήσων Μάρσαλ σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες στο στίβο, την κολύμβηση, το ταεκβοντό και την άρση βαρών γέμισε με υπερηφάνεια τους κατοίκους τους, αλλά ήταν φανερό ότι δεν μπορούσε να τραβήξει τη γενικότερη προσοχή.
Στην πορεία, ο κ. Λιβάι αντιλήφθηκε ότι πέρα από τη χαρά του παιχνιδιού για τα παιδιά, η δύναμη του ποδοσφαίρου θα μπορούσε να ανοίξει μια τεράστια πόρτα. Για να γίνει αυτό, έπρεπε το όραμά του να μεγαλώσει και να οδηγήσει στη δημιουργία μιας εθνικής κατηγορίας με έξι ποδοσφαιρικές ομάδες, μέσω της οποίας θα μπορούσε να προβληθεί το πρόβλημα και να ευαισθητοποιηθεί η παγκόσμια κοινότητα. Γι’ αυτό και αποφάσισε να πατήσει… φρένο, ώστε αυτό το βιαστικό και πρόχειρο που είχε κατά νου για τη χαρά του παιχνιδιού, να γίνει μεθοδικά και με τεχνογνωσία, έστω κι αν προέκυπταν καθυστερήσεις.
Η πρόσληψη ενός τεχνοκράτη ώστε να αναλάβει την υλοποίηση του φιλόδοξου σχεδίου ήταν μονόδρομος. Ο κ. Λιβάι και οι συνεργάτες του επέλεξαν τελικά τον Λόιντ Οουερς, προπονητή στην ομάδα κάτω των 23 ετών της Οξφορντ Σίτι στην Αγγλία, με θητεία και σε άλλες μικρές αγγλικές ομάδες όπως η Μάνσφιλντ και η Κόλτσεστερ.
Τηλεπροπονητής
Το εντυπωσιακό είναι ότι από την ημέρα που ανέλαβε αυτό το έργο, ο κ. Οουερς δεν έχει επισκεφτεί ποτέ τα Νησιά Μάρσαλ ούτε και έχει δει από κοντά κάποιον από τους εργοδότες του. Λόγω της τεράστιας απόστασης, δουλεύει από το… σπίτι. Κινεί όλα τα νήματα από την Αγγλία και μέσω της τεχνολογίας, εργάζεται σαν να βρίσκεται στην καρδιά του Ειρηνικού Ωκεανού, δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το γραφείο του.
«Χτίζουμε τα πάντα κυριολεκτικά από το τίποτα. Χρειάστηκε να μπω στο Google για να δω πού βρίσκονται τα Νησιά Μάρσαλ. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα πού είναι στον χάρτη όταν δέχθηκα την πρόταση. Τώρα μέσω της τεχνολογίας μπορώ να οπτικοποιήσω τα πάντα, να μπω μέσα από τους χάρτες Google και να δω οτιδήποτε χρειάζομαι, σαν να είμαι εκεί. Εχω κοιτάξει τις παραλίες, τα ξενοδοχεία, μικρά κομμάτια γης, οπουδήποτε υπάρχει χόρτο και μπορεί να παιχτεί ποδόσφαιρο. Προσπαθώ να τα φτιάξω όλα», λέει.
Ηδη έχουν εξασφαλιστεί κάποιες σημαντικές οικονομικές ενισχύσεις για τη δημιουργία υποδομών, με χρηματοδότες κυρίως ανθρώπους με καταγωγή από τα Νησιά που ζουν πλέον στις ΗΠΑ. Από εκεί έχει προκύψει και αγωνιστικό ενδιαφέρον από ποδοσφαιριστές πρόθυμους να μετακομίσουν στη μέση του Ειρηνικού για να στελεχώσουν τις υπό σύσταση ομάδες. Εχουν βρεθεί κάποιοι χορηγοί κι έχουν προσληφθεί ορισμένοι τεχνοκράτες για να συνδράμουν από πιο κοντινή απόσταση την προσπάθεια του κ. Οουερς, όπως ένας υπεύθυνος για το τμήμα μάρκετινγκ και ένας άλλος για την επικοινωνία.
Ακόμα κι αν δεν παιχτεί ούτε ένα επίσημο ποδοσφαιρικό παιχνίδι στα Νησιά Μάρσαλ, η επιτυχία του εγχειρήματος θεωρείται ήδη δεδομένη ως προς τον βασικό του στόχο. Και μόνο που έγινε γνωστή η προσπάθεια, τράβηξε αμέσως την προσοχή των διεθνών μέσων ενημέρωσης και με αφιερώματα σαν κι αυτό που διαβάζετε τώρα, ένα σημαντικό κομμάτι των φίλων του ποδοσφαίρου έχει ενημερωθεί για τον λόγο που ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία.
Οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής παραμένουν πολύ απειλητικές για αυτή τη μικρή χώρα στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, αλλά τουλάχιστον αυτός ο αγώνας που θα γίνει για να σωθεί οτιδήποτε σώζεται, θα γίνει με τη συνδρομή πολύ περισσότερων ανθρώπων από όλα τα μέρη του πλανήτη και όχι μόνο από τους 60 χιλ. κατοίκους των Νησιών Μάρσαλ.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
