Τα τέσσερα μυστικά για το «θαύμα» της Λέστερ

Μάϊος 2016. Ένας μήνας σταθμός, που υπενθύμισε σε όλο τον κόσμο γιατί το ποδόσφαιρο ήταν και θα είναι για πάντα ο βασιλιάς των σπορ. Επτά χρόνια πριν, όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν πως ο… Ατρόμητος της Πρέμιερ Λιγκ, η Λέστερ, κατέκτησε το πρωτάθλημα Αγγλίας. 

Ακόμη και οι ίδιοι οι παίκτες της, που είχαν μαζευτεί σε ένα σπίτι για να δουν το ισόπαλο ματς της Τότεναμ με την Τσέλσι, με το οποίο επικυρωνόταν ο τίτλος τους. Για μια ώρα χοροπηδούσαν βγάζοντας άναρθρες κραυγές, μη μπορώντας να το διανοηθούν.  

Ο Κλαούντιο Ρανιέρι, φεύγοντας δύο χρόνια νωρίτερα από τον πάγκο της Εθνικής Ελλάδας με την στάμπα του αποτυχημένου και του παρωχημένου, πέτυχε με τις «αλεπούδες» μια από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές εκπλήξεις, που θα μνημονεύεται για πάντα στην ιστορία του αθλήματος.

Ηταν «άστρο», ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες, συνωμότησε το σύμπαν ή μήπως τελικά πίσω από το τελευταίο «θαύμα» που είδαμε στα ευρωπαϊκά γήπεδα, υπάρχει κάτι πιο βαθύ που δεν μπόρεσε να το ακολουθήσει κανείς στην συνέχεια και να παραδειγματιστεί από αυτό;  

Ακόμη και ο ίδιος ο σύλλογος που θεωρητικά είχε το «know how», τώρα παλεύει για την παραμονή του στην Πρέμιερ Λιγκ.

Το παραμύθι της Λέστερ έκρυβε πολλή εξειδικευμένη και επιστημονική δουλειά από τον Ιταλό, τους συνεργάτες του, τους οργανωτικούς ιδιοκτήτες και τους παίκτες της Λέστερ, που κατάφεραν να εξισορροπήσουν τα μειονεκτήματα τους σε σχέση με τους αντιπάλους, με ιδρώτα αλλά κυρίως με πολύ υπακοή.

Σύλλογοι του ίδιους μεγέθους σε όλη την Ευρώπη, που σαφώς δεν μπορούν να παίξουν το φανταστικό ποδόσφαιρο και να έχουν στο ρόστερ τους, τους ακριβοπληρωμένους σταρ, δεν παραδειγματίστηκαν από το «θαύμα» της Λέστερ, ώστε να μπορέσουν να δουν στα μάτια τους μεγάλους. Ισως, λανθασμένα, να πίστεψαν πως αυτά τα πράγματα μπορούν να γίνουν μόνο μια φορά.
Η μεταμόρφωση των «αλεπούδων» όμως είχε εξήγηση. Εκείνη την σεζόν υποστηρίχθηκαν στο έπακρο, από την καινοτόμο αθλητική επιστήμη και τεχνολογία η οποία ενσωματώθηκε πολύ προσεκτικά στην διαδικασία λήψης αποφάσεων. Ετσι δημιουργήθηκε το τέλειο μοντέλο επιτυχίας που όμοιό του από τότε δεν έχει υπάρξει.

Μικρό ρόστερ, μεγάλα τρεξίματα

Όπως δήλωσε στο BBC ο πρώην προπονητής φυσικής κατάστασης της Λίβερπουλ, Ντάρεν Μπέρτζες: «Πολύ συχνά, οι προπονητές δεν ακούνε». Ο Ρανιέρι ωστόσο όχι μόνο άκουσε εκείνη την χρονιά αλλά προέταξε πάνω από τα θέλω του, την επιστημονική ομάδα με την οποία συνεργάστηκε.  

Το αποτέλεσμα; Μια ομάδα που με μικρό ρόστερ σε σχέση με τους ανταγωνιστές του και με 14-15 παίκτες να χρησιμοποιούνται σχεδόν σε κάθε παιχνίδι, να έχει υποστεί τους λιγότερους τραυματισμούς, εφαρμόζοντας άριστα την τακτική των αντεπιθέσεων στον αγωνιστικό χώρο, όντας, η τρίτη από το τέλος σε ποσοστά κατοχής μπάλας στην κατηγορία.

Φυσικά για να γίνει αυτό, οι παίκτες έπρεπε να είναι προετοιμασμένοι να κάνουν σπριντ σε τακτική βάση χωρίς το σώμα τους να καταρρέει. Ο επιθετικός της ομάδας Τζέιμι Βάρντι που κατέγραψε την μεγαλύτερη ταχύτητα στην Πρέμιερ Λιγκ εκείνη την σεζόν (35,44 χλμ/ώρα) και μπόρεσε να εκτελέσει έως και 500 μέτρα σπριντ σε κάθε παιχνίδι, ήταν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Η πρόωρη αποχώρηση της Λέστερ από τα κύπελλα Αγγλίας, σε συνδυασμό με την έλλειψη ευρωπαϊκών υποχρεώσεων, έδωσε στην ομάδα ένα πρόσθετο πλεονέκτημα έναντι των άλλων διεκδικητών του τίτλου, καθώς μπορούσαν να προγραμματίσουν την προπόνηση της εβδομάδας με υψηλό βαθμό ελέγχου.

Μια καθιερωμένη εβδομαδιαία προετοιμασία μετά από αγώνα, περιελάμβανε αρχικά μια διαδικασία αποκατάστασης 48 ωρών, χωρίς ιδιαίτερα σκληρές προπονήσεις, προκειμένου να αποφευχθούν τραυματισμοί στους ήδη επιβαρυμένους ποδοσφαιριστές. Σε αντίθεση με άλλους συλλόγους, το πρόγραμμα περιελάμβανε ένα ρεπό μεσοβδόμαδα (Τρίτη ή Τετάρτη ανάλογα με το αν το ματς ήταν Σάββατο η Κυριακή).

Προς το τέλος της εβδομάδας, το πλάνο επικεντρωνόταν σε ασκήσεις σπριντ για να εκτεθούν οι παίκτες σε μέγιστες ταχύτητες, αν και συνήθως η προπόνηση ταχύτητας γίνεται στις αρχές της εβδομάδας με το σκεπτικό πως οι παίκτες πρέπει να είναι «φρέσκοι». Ο Ρανιέρι σε συνεννόηση με το τιμ του, έκανε το εντελώς αντίθετο αν και αυτό φάνταζε σαν μια σίγουρη συνταγή αποτυχίας. Κάθε Πέμπτη, στο τέλος της πιο δύσκολης εβδομάδας, έβαζε τους παίκτες του να κάνουν σπριντ 40 μετρων με στόχο την μελλοντική μείωση των μυϊκών τραυματισμών. Πράγμα που το πέτυχε, συγκρίνοντας κανείς τα στατιστικά της Πρέμιερ Λιγκ στο τέλος εκείνης της περιόδου, όπου η Λέστερ ήταν η ομάδα με τους λιγότερους.

Βασικό κομμάτι της καλοκαιρινής προετοιμασίας, ήταν το «χτίσιμο» της δύναμης στους οπίσθιους μηριαίους, χρησιμοποιώντας μια προσαρμοσμένη πρέσα ποδιών στην οποία μπορούσαν να σηκώσουν 350-500 κιλά. Βασικό εργαλείο του εξοπλισμού ήταν επίσης το σύστημα «NordBord», το οποίο τους επέτρεπε  να βελτιώσουν και να μετρήσουν τη δύναμη των οπίσθιων μηριαίων, μερικές φορές ακόμη και να κάνουν ασκήσεις μετά τον αγώνα σε αυτό στα αποδυτήρια.

Ο χυμός παντζαριών και οι -135C

Στη συνέχεια, υπήρχε ο περίφημος χυμός παντζαριών τον οποίο οι ποδοσφαιριστές της Λέστερ κατανάλωναν σχεδόν σε καθημερινή βάση. Σύμφωνα με τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εξετερ, η κατανάλωσή του ενισχύει την καρδιοαναπνευστική αντοχή βελτιώνοντας την απόδοση σπριντ κατά 16% και τη λήψη αποφάσεων των παικτών κατά την διάρκεια των αγώνων. 

Η κρυοθεραπεία ήταν το άλλο σημαντικό κομμάτι της προετοιμασίας. Οταν ο πρώτος σκόρερ της ομάδας, ο Βάρντι, είχε τραυματιστεί στο ισχίο του τον Νοέμβριο, φαινόταν ότι το σερί τερμάτων του σε διαδοχικά παιχνίδια θα σταματούσε. Το γεγονός ότι συνέχισε να παίζει οφείλεται σε έναν θάλαμο πάγου κρυοθεραπείας, στον οποίο οι παίκτες εκτίθονταν σε θερμοκρασίες έως και -135C, μέχρι τέσσερα λεπτά!

Φορούσαν προστατευτικές κορδέλες για να καλύπτουν τα αυτιά τους, καθώς και αναπνευστικές μάσκες προτού μπουν στον προθάλαμο, όπου η θερμοκρασία είναι -65-70 βαθμοί Κελσίου. Όταν το σώμα τους προσαρμοζόταν στη θερμοκρασία, τρεις παίκτες κάθε φορά εισέρχονταν στον κύριο… ψύκτη, όπου οι θερμοκρασίες έπεφταν ακόμη πιο κάτω.

«Είναι απολύτως παγωμένο, αλλά σε βοηθά στην ανάρρωσή σου. Δεν ξέρω ακριβώς τι έκανε η ομάδα που με είχε αναλάβει αλλά δούλευαν για να γίνω εντελώς καλά, εβδομάδα με την εβδομάδα »είχε πει ο γκολτζής της Λέστερ.

«Κάθε παίκτης μπαίνει μέσα τουλάχιστον μία φορά την ημέρα -ξοδεύοντας το πολύ πέντε λεπτά εκεί. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό όταν υπάρχει λίγος χρόνος μεταξύ των παιχνιδιών», εξηγούσε ο φυσιοθεραπευτής της Λέστερ, Ντέιβ Ρένι, αναφέροντας τα οφέλη για την αύξηση της ροής του αίματος στους μύες των παικτών.

«Οι παίκτες που χρησιμοποιούν κρυοθεραπεία προπονούνται με μεγαλύτερη ένταση και τους βοηθά για έναν καλύτερο ύπνο επίσης. Η κρυοθεραπεία είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό κρύο μπάνιο. Αρέσει στους παίκτες επειδή είναι ένας ξηρός πάγος, οπότε δεν είναι τόσο σκληρός για το δέρμα όσο τα λουτρά πάγου».

Η ιατρική ομάδα της Λέστερ επιτάχυνε επίσης τη διαδικασία αποκατάστασης χρησιμοποιώντας σακούλες γεμάτες πάγο για να κάνει μασάζ στους παίκτες της. «Ακούγεται τρομακτικό, αλλά μειώνει τη θερμοκρασία του σώματος και δίνει το ίδιο ερέθισμα με ένα μασάζ. Παράλληλα στο μυαλό των παικτών υπάρχει ένα οπτικό σημάδι ότι ήδη η διαδικασία αποκατάστασης έχει ξεκινήσει», έλεγε ο Ρένι.

Η παρακολούθηση των προπονήσεων και η κίνηση των παικτών καταγράφονταν πάντα μέσω των γιλέκων GPS τα οποία έδειχναν πόση απόσταση έτρεξαν, το επίπεδο έντασης, την επιτάχυνση, την επιβράδυνση και τις αλλαγές κατεύθυνσης.

Χρησιμοποιήθηκαν και άλλες τεχνολογίες όπως οι οθόνες καρδιακών παλμών Polar Team2.
Τα πάντα ήταν υπό έλεγχο ακόμη και η σκληρότητα του γηπέδου της προπόνησης σε καθημερινή βάση ώστε να αποφευχθεί ένας πιθανός τραυματισμός.  

Εάν, εκρηκτικοί παίκτες όπως ο Βάρντι, είχαν προπονηθεί πολύ σκληρά και έπρεπε να αποσυρθούν από ορισμένες προπονήσεις, ο Ρανιέρι ήταν πάντα πρόθυμος να ακούσει τους ειδικούς συνεργάτες του. Οι παίκτες του συμπλήρωναν ένα καθημερινό ερωτηματολόγιο σε ένα iPad. Ερωτούνταν πώς αισθάνονται το σώμα τους μετά την προπόνηση της προηγούμενης ημέρας. Αν για παράδειγμα, ήταν αρκετοί αυτοί που παραπονιόντουσαν για ελαφρύ μυϊκό πόνο στον τετρακέφαλό τους, η ομάδα προσάρμοζε την προπόνηση την επόμενη φορά για να αποφευχθεί ένα παρόμοιο πρόβλημα.
Στο ερωτηματολόγιο επίσης ο παίκτης απαντούσε πώς κοιμήθηκε, αν ενοχλήθηκε τη νύχτα, κι όλα αυτά ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί το διαιτολόγιο του και να ξεκουραστεί όσο το δυνατόν καλύτερα.

Ο ψυχολόγος Ρανιέρι

Ο Ρανιέρι στην Λέστερ μαζί με τον βοηθό του Πάολο Μπενέτι, τον γυμναστή Αντρέα Ατσαλίν και τον προπονητή τερματοφυλάκων Τζόρτζιο Πελιτσάρο, αποδείχθηκε ένας εξαιρετικός ψυχολόγος, μετατρέποντας την προπόνηση σε μια διασκεδαστική διαδικασία για τους παίκτες του.

Ακολουθούσε μια πολύ ολιστική προσέγγιση εστιάζοντας στην κατανόηση του κάθε ατόμου ξεχωριστά, με απώτερο στόχο όμως να τους κρατά όλους συγκεντρωμένους και ενωμένους. Μετά τις προπονήσεις δεν ήταν λίγες οι φορές που αντάμειβε την ομάδα του, πηγαίνοντας την σε πιτσαρία ή κάνοντας μπάρμπεκιου, προσπαθώντας όμως να αποφεύγονται οι συζητήσεις για την κατάκτηση του πρωταθλήματος μέχρι τα τελευταία παιχνίδια.

«Υπάρχουν δύο ψυχολόγοι στο σύλλογο. Ο ένας είμαι εγώ και ο άλλος είναι ο Κλαούντιο. Ο τρόπος που μιλά στους παίκτες είναι ακριβώς ο ίδιος με αυτόν που απευθύνεται στα ΜΜΕ. Τους εστιάζει με μοναδικό τρόπο στην διαδικασία και όχι στο αποτέλεσμα. Τους παίκτες προσωπικότητες της ομάδας τους έχει κάνει απαραίτητους για την ανύψωση του ηθικού των υπολοίπων ακόμη κι αν αυτοί χρειαστεί να κάνουν πασούλες μεταξύ τους στην προπόνηση ή σπάζοντας αυγά ο ένας στο κεφάλι του άλλου», τόνιζε ο ψυχολόγος απόδοσης της Λέστερ Κεν Γουέϊ.

Οι τραυματισμένοι παίκτες παρακολουθούσαν την προπόνηση με ποδήλατα γυμναστικής, οι παίκτες είχαν καταστεί υπεύθυνοι για τις δικές τους ενέργειες. Οι βαθμολογίες σπριντ παρουσιάζονταν μαζικά στην ομάδα, ενώ μεσοβδόμαδα οι παίκτες παρακολουθούσαν αποσπάσματα από τις επιδόσεις του άλλου. Είχε δημιουργηθεί ένα περιβάλλον όπου όλοι μιλούσαν μεταξύ τους χωρίς να κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.

Εντέλει επρόκειτο για μια συνάντηση μυαλών. Ο Ρανιέρι ήθελε οι παίκτες του να είναι σωστά προπονημένοι. Το ιατρικό επιτελείο ήθελε να ελαχιστοποιεί τον κίνδυνο τραυματισμού, οπότε η αναζήτηση της μέσης λύσης έμοιαζε αυτοσκοπός. Οι ποδοσφαιριστές γνώριζαν τον ρόλο τους την ημέρα του αγώνα και ποτέ δεν έβαζαν σε κίνδυνο τον εαυτό τους για κάποιο τραυματισμό στην προετοιμασία. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Ολα ήταν τακτοποιημένα με ένα μοναδικό μείγμα συνεννόησης που δύσκολα θα ξαναδούμε ποτέ σε ποδοσφαιρική ομάδα.