Λίγες ώρες πριν ο Παναθηναϊκός αποχαιρετήσει τα όπλα χάνοντας από τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης», μια άλλη ομάδα ντυμένη στα «πράσινα» και με το (τετράφυλλο) τριφύλλι στο στήθος κέρδιζε ακόμη ένα πρωτάθλημα στη χώρα της. Το ότι η Σέλτικ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Σκωτίας για 11η φορά τα τελευταία 12 χρόνια δεν συνιστά είδηση, ούτε και θα είχε για εμάς μια έξτρα πινελιά ενδιαφέροντος εάν δεν είχε στον πάγκο της τον Άγγελο Ποστέκογλου, τον μοναδικό Έλληνα προπονητή που έχει πανηγυρίσει έναν τίτλο με ομάδα Α’ κατηγορίας εδώ και κάμποσα χρόνια!
Οι δύο τελευταίοι Έλληνες προπονητές που κατέκτησαν τίτλο στη Σούπερ Λιγκ 1 ήταν ο Τάκης Λεμονής το 2017 και ο Νίκος Νιόπλιας το 2010, με τη διαφορά ότι ο πρώτος ανέλαβε απλώς να τελειώσει τη δουλειά παίρνοντας τα ηνία του Ολυμπιακού στα τέλη Μαρτίου, λίγο πριν ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα, ενώ ο δεύτερος αντικατέστησε στα μισά της διαδρομής τον Χενκ Τεν Κάτε, σε μια συγκυρία όπου ο (τότε) πολυμετοχικός Παναθηναϊκός έμοιαζε να έχει χάσει για λίγο το δρόμο του και τον ξαναβρήκε.
Όλα αυτά τα χρόνια, ο μόνος Έλληνας προπονητής που ανέλαβε μια ομάδα Α’ κατηγορίας από την αρχή της περιόδου και την ανέδειξε πρωταθλήτρια στο τέλος της, ήταν ο Γιώργος Δώνης. Κέρδισε τον τίτλο με τον ΑΠΟΕΛ στην Κύπρο την περίοδο 2013-14, ενώ είχε και επιτυχίες στη Σαουδική Αραβία με την Αλ Χιλάλ, όχι όμως στο πρωτάθλημα. Γενικώς, οι Έλληνες προπονητές ποδοσφαίρου δεν έχουν σε καμία περίπτωση το ειδικό εκτόπισμα που έχουν οι Έλληνες προπονητές στο μπάσκετ, γι’ αυτό και η περίπτωση του Άγγελου Ποστέκογλου αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον.
Δεν πρόκειται, βέβαια, για προπονητή γέννημα-θρέμμα του ελληνικού ποδοσφαίρου και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει καθόλου ευχάριστες αναμνήσεις από την (τραυματική) ολιγόμηνη εμπειρία του στη μητέρα πατρίδα, όταν ανέλαβε την Παναχαϊκή τον Μάρτιο του 2008 και απομακρύνθηκε (από τον νέο ιδιοκτήτη της) τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, πριν προλάβει ουσιαστικά να δείξει κάτι. Δεν έχει όμως μόνο ελληνική καταγωγή αλλά και ελληνική συνείδηση: νιώθει περισσότερο Έλληνας παρά Αυστραλός κι ας έχει ζήσει σχεδόν όλη του τη ζωή εκεί.
Οι δύσκολες μέρες της Σέλτικ
Η επιτυχία του μοιάζει σχετικά απλή υπόθεση αν αναλογιστεί κανείς ότι η Σέλτικ είναι μια ομάδα που κυριαρχεί απόλυτα στα πρωτάθλημα Σκωτίας τα τελευταία χρόνια. Στην πραγματικότητα, όταν την ανέλαβε πριν δύο χρόνια, ο δρόμος της ήταν στρωμένος με αγκάθια και όχι με ροδοπέταλα, παρότι μονοπωλούσε τους τίτλους από τότε που «γονάτισε» λόγω οικονομικών προβλημάτων το αντίπαλο δέος, η Ρέιντζερς.
Η Σέλτικ βίωνε εκείνη την εποχή πολύ δύσκολες μέρες. Είχε γνωρίσει δύο οδυνηρούς αποκλεισμούς από το Κύπελλο (από τη Ρέιντζερς) και το Λιγκ Καπ (από τη Ρος Κάουντι) Σκωτίας, είχε μείνει 100 μέρες χωρίς προπονητή και αρκετό διάστημα χωρίς τεχνικό διευθυντή – οι οπαδοί ήταν έξαλλοι και το μέλλον έμοιαζε δυσοίωνο.
Η συμφωνία με τον Ποστέκογλου έφερε ξανά ηρεμία και οδήγησε το καράβι σε ήρεμα νερά. Αν και δεν είχε ξαναδουλέψει στο «Νησί», οι οπαδοί τον αποδέχθηκαν γιατί τον ήξεραν μέσα από τις επιτυχίες του με την εθνική Αυστραλίας, την οποία είχε οδηγήσει δύο φορές (2014 στη Βραζιλία, 2018 στη Ρωσία) στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου και μία στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ασίας το 2015.
Η δικαίωση ήλθε γρήγορα, με «σύμμαχο» έναν άλλο Έλληνα, τον Γιώργο Γιακουμάκη, ο οποίος εξελίχθηκε κάτω από τις οδηγίες του και αναδείχθηκε σε πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος. Ο Ποστέκογλου κατέκτησε τον τίτλο από την πρώτη του χρονιά στη Σκωτία και την περασμένη Κυριακή, τον εξασφάλισε για 2η συνεχόμενη φορά μετά τη νίκη της Σέλτικ επί της Χαρτς με 2-0. Συμπτωματικά, με τη νίκη επί της ίδιας ομάδας και με το ίδιο σκορ τον περασμένο Αύγουστο (είχε σκοράρει και ο Γιακουμάκης τότε), οι Κέλτες έφτασαν τα 36 συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς ήττα, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ που είχε ο ίδιος στην Αυστραλία ως προπονητής της Μπρινσμπέιν Ρόαρ, ρεκόρ που είναι το μεγαλύτερο σε όλα τα σπορ σ’ αυτή τη μακρινή ήπειρο! Πήρε μαζί της δύο πρωταθλήματα (είχε και άλλα δύο με την Ελλάδα Μελβούρνης), παίζοντας τόσο ελκυστικό ποδόσφαιρο σε σημείο που να αποκαλείται η ομάδα του… Ροαρτσελόνα!
Πριν πάει στη Σκωτία τον Ιούνιο του 2021, ο Άγγελος Ποστέκογλου είχε βρεθεί μια ανάσα από την ΑΕΚ. Το χρίσμα το έλαβε τελικά ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς, αλλά δεν πρόλαβε καν να τα βάψει μαύρα μιας και την επόμενη μέρα ήλθε η πρόταση από την ομάδα της Γλασκώβης, όπως εξιστορεί ο ίδιος: «Η ΑΕΚ ήταν μια πιθανότητα για μένα, σχεδόν την ίδια περίοδο με τη Σέλτικ. Ήταν μια στιγμή που ανοίγονταν πόρτες, αφού εκείνη την περίοδο οι ομάδες ψάχνουν προπονητή και βρεθήκαμε πραγματικά κοντά. Τελικά πήραν άλλο δρόμο και κυριολεκτικά μια μέρα αργότερα μου τηλεφώνησε ο Πίτερ Λόουελ, ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Σέλτικ. Μετά μίλησα και με τον ιδιοκτήτη και συμφωνήσαμε σε 24 ώρες».
Όπως συμβαίνει συχνά με κάθε άνθρωπο που χρειάστηκε να ξεριζωθεί για να κυνηγήσει ένα καλύτερο αύριο σε μια μακρινή χώρα, η ιστορία του Άγγελου Ποστέκογλου είναι γεμάτη δυσκολίες και συγκινήσεις. Γεννημένος το 1965 στη Νέα Φιλαδέλφεια, έφυγε με την οικογένειά του από την Ελλάδα σε ηλικία 5 χρονών το 1970 και πήγε στην Αυστραλία, μπλεγμένος σε μια περιπέτεια με αβέβαιο μέλλον.
«Ποτέ δεν είδα το ποδόσφαιρο ως δουλειά»
Μέσα από τα όσα είχε δηλώσει ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του στο SKY SPORTS αλλά και το ντοκιμαντέρ Age of Ange που γύρισε το BBC για «το αγόρι από την Ελλάδα που έγινε πρωταγωνιστής στη Σέλτικ», η ιστορία του έγινε γνωστή σε όλον τον κόσμο:
«Ήμουν πέντε χρονών όταν μπήκαμε σε ένα καράβι για ένα μήνα και πήγαμε στην Αυστραλία. Δεν έχω καλές αναμνήσεις από αυτό. Τότε υπήρχε μια αναστάτωση στην Ελλάδα και ο πατέρας μου πήρε την απόφαση ότι έπρεπε να μετακομίσουμε στο εξωτερικό. Μιλάμε ότι έπρεπε να κάνουμε το μισό γύρο του κόσμου σε ένα μέρος όπου κυριολεκτικά δεν γνωρίζαμε κανέναν, δεν ξέραμε τη γλώσσα, δεν είχαμε καμία εγγύηση για στέγαση, οποιαδήποτε εργασία. Το μόνο που είχαμε ήταν ένα εισιτήριο.
Έχω την αίσθηση ότι ο πατέρας μου πίστευε ότι θα πήγαινε σε άλλη χώρα, θα εδραιωνόταν και ότι θα κατάφερνε να επιστρέψει με την οικογένειά του για να ζήσει στην Ελλάδα. Εκεί όμως υπήρχε ένας ατελείωτος αγώνας για να τα καταφέρουμε. Οι γονείς μου δούλευαν μέρα και νύχτα, μοιραστήκαμε ένα σπίτι με μια άλλη οικογένεια για πολλά χρόνια για να τα καταφέρουμε.
«Ποτέ δεν έχω δει το ποδόσφαιρο ως δουλειά, κάτι από το οποίο μπορώ να ζήσω. Πάντα σήμαινε κάτι περισσότερο για μένα.»
Οι άνθρωποι παρερμηνεύουν την ιστορία της μετανάστευσης. Συχνά ακούω ανθρώπους να λένε ότι μεταναστεύουν σε μια άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Δεν είναι αυτή η ιστορία του μετανάστη. Πηγαίνουν σε άλλη χώρα για να προσφέρουν ευκαιρίες για την επόμενη γενιά. Η μαμά και ο μπαμπάς μου δεν είχαν στην Αυστραλία καλύτερη ζωή. Όσο δύσκολα κι αν ήταν στην Ελλάδα, αν έμεναν εκεί όπου ήταν όλη η οικογένειά τους, οι φίλοι τους, θα είχαν μια καλύτερη ζωή. Τα άφησαν όλα αυτά πίσω, γιατί ήθελαν να δώσουν μια ευκαιρία στα παιδιά τους. Είναι ένα τεράστιο δώρο για κάποιον. Θυσιάζουν τη δική τους ευτυχία και από πολλές απόψεις την ευημερία τους, για τα παιδιά τους. Είναι ένα μάθημα που δεν χάθηκε ποτέ από εμένα. Ό,τι κάνω, το κάνω στη μνήμη των γονιών μου.
Ο πατέρας μου δεν ζει πια, αλλά, όπου κι αν είναι, ελπίζω να άξιζαν τον κόπο όλες οι θυσίες που έκανε. Ποτέ δεν έχω δει το ποδόσφαιρο ως δουλειά, κάτι από το οποίο μπορώ να ζήσω. Πάντα σήμαινε κάτι περισσότερο για μένα. Το ποδόσφαιρο έχει αυτή την ικανότητα να ενώνει και να δημιουργεί κάτι περισσότερο από ένα θέαμα. Ο σύλλογος, στον οποίο ξεκίνησα, η Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς, δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Ήταν ένας φάρος για τους Έλληνες μετανάστες να συγκεντρωθούν εκεί το Σαββατοκύριακο, να νιώσουν ότι είναι κοντά στην Ελλάδα».
Ο γιος του Δημήτρη και της Βούλας Ποστέκογλου είδε τους γονείς του να του αλλάζουν το όνομα σε Άντζι Ποστέκος για να το κάνουν πιο εύχρηστο από τους ξένους που μπερδεύονταν από μακρόσυρτο επώνυμό του, ώστε να τον βοηθήσουν να προσαρμοστεί πιο εύκολα στη νέα του πατρίδα. Με το που ανδρώθηκε, ο ίδιος το άλλαξε ξανά σε Άγγελος Ποστέκογλου γιατί η φήμη του προηγείτο – δεν είχε ανάγκη από συστάσεις. Έφτασε ως ποδοσφαιριστής μέχρι την εθνική Αυστραλίας, αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός τον ανάγκασε να αποσυρθεί στα 27 του χρόνια και να αφοσιωθεί στην προπονητική, όπου αποδείχθηκε ότι τα σύνορα της Αυστραλίας ήταν πολύ μικρά για να τον κρατήσουν.
«Η φλόγα που άναψε ο πατέρας μου είναι ακόμα εκεί, μέσα στο κεφάλι μου, ακόμα ακούω τη φωνή του. Πρέπει να συνεχίσω να τιμώ τις θυσίες του. Καταλαβαίνω τι σημαίνει τίμια δουλειά, καταλαβαίνω τι σημαίνει θυσία, καταλαβαίνω τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε μια προνομιούχα θέση σαν κι αυτή που έχω σε ένα τόσο μεγάλο κλαμπ όπως η Σέλτικ» είναι τα λόγια ενός απόλυτα πετυχημένου προπονητή, εκείνου του πεντάχρονου παιδιού που στο αφιέρωμα του BBC εμφανίζεται με το βλέμμα καρφωμένο στο φωτογραφικό φακό να κρατά μια ταμπέλα με τον αριθμό 24, τις πρώτες στιγμές που πάτησε το πόδι του ως μικρός μετανάστης στην αχανή Αυστραλία…
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
