Καιρό τώρα ο Παναθηναϊκός είχε κυκλώσει το όνομα του Ματίας Λεσόρ και το είχε πολύ ψηλά στη λίστα με τα απαραίτητα για το extreme make over που επιχειρεί.
Με πρόεδρο τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, προπονητή τον Εργκίν Αταμάν και πλέι μέικερ τον Λούκα Βιλντόζα, δηλαδή τρεις σεσημασμένους «τρελούς» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο πιο κατάλληλος για να τους πλαισιώσει και να σχηματίσει μαζί τους ένα εκρηκτικό κουαρτέτο, ήταν αυτός ο θηριώδης Γάλλος σέντερ με καταγωγή από την εξωτική Μαρτινίκα.
Μιλάμε για τον ορισμό της «παράνοιας» που τραγουδάει ο Νίνο και έχει γίνει σύνθημα στην «πράσινη» εξέδρα τα τελευταία χρόνια, έναν απίστευτο τύπο που έτσι και δέσει με τον κόσμο του Παναθηναϊκού όπως έδεσε με τους «γκρόμπαρι» της Παρτίζαν, το ανακαινισμένο ΟΑΚΑ σίγουρα θα χρειαστεί επιπλέον αντισεισμική ενίσχυση για να αντέξει τις δονήσεις.
Όσο θεαματικός είναι ο Λεσόρ στο παρκέ, άλλο τόσο είναι και στην εξέδρα, όταν αφιονίζεται από μια μεγάλη νίκη και γίνεται ένα με τους φανατικούς οπαδούς. Η σκηνή που τραγουδάει με μια ντουντούκα στο χέρι συνθήματα στις εξέδρες της «Stark Arena» έγινε viral και σφράγισε μια για πάντα την ιδιαίτερη σχέση του με τους φιλάθλους της πρώην ομάδας του. Έπαιξε μόλις 1,5 χρόνο εκεί κι όμως πρόλαβε να γίνει ένας φανατικός «γκρόμπαρι», όχι για να πουλήσει οπαδιλίκι αλλά γιατί ένιωσε ότι μόνο έτσι μπορούσε να ανταποδώσει τη λατρεία που έδειξαν πρώτοι εκείνοι προς το πρόσωπό του.
Τα σκηνικά αυτής της μοναδικής σχέσης είναι ανεξάντλητα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη την τρελή βραδιά που μετά από μια μεγάλη νίκη επί του «αιώνιου» Ερυθρού Αστέρα, έβαλε κοστούμι και γραβάτα για να πάει ως… κουμπάρος στο γάμο ενός ζευγαριού που μόλις είχε γνωρίσει στο γήπεδο και τον κάλεσε στην εκκλησία; Λογικό κι επόμενο το γλέντι του γάμου να εξελιχθεί σε μια ανεπανάληπτη φιέστα των οπαδών της Παρτίζαν.
Ή ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος στο βίντεο που απαθανάτισε τον τρόπο που διάλεξαν οι «γκρόμπαρι» για να τον αποχαιρετήσουν; Ξεκινάει με μερικές σκηνές στο σκοτάδι όταν ο Λεσόρ με την οικογένειά του πηγαίνουν ανυποψίαστοι στο αμάξι που θα τους μετέφερε στο αεροδρόμιο και στρίβοντας στη γωνία, η νύχτα έγινε μέρα από τα καπνογόνα που άναψαν οι κρυμμένοι οπαδοί της Παρτίζαν και τα συνθήματα που του τραγούδησαν για να του πουν με τον δικό τους τρόπο ένα ξεχωριστό «αντίο».
«Είναι σίγουρο ότι θα θυμάμαι αυτή τη σεζόν για όσο ζω. Δεν περίμενα ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο στην καριέρα μου. Την αγάπη και τη στήριξη του κόσμου, αλλά και όλα όσα έχω ζήσει με τους συμπαίκτες μου, θα τα θυμάμαι με χαρά για 20-30 χρόνια. Θα είναι για πάντα μια ιδιαίτερη σελίδα στο βιβλίο της ζωής μου. Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει, αλλά σίγουρα θα μιλάω γι’ αυτό και στα εγγόνια μου. Μικρός δεν ήξερα πού είναι η Σερβία, δεν είχα φανταστεί καν ότι μια ημέρα θα είχα μία τέτοια σύνδεση με ανθρώπους από τόσο μακριά, με τόσο διαφορετική κουλτούρα» είχε δηλώσει ο Λεσόρ μερικούς μήνες νωρίτερα, όταν είχε αρχίσει να φαίνεται ότι «ψήλωσε» παρά πολύ απότομα και δεν θα μπορούσε να χωρέσει στο ίδιο κοστούμι για μια ακόμη χρονιά.
Όταν τον επέλεξε για την Παρτίζαν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Ματίας Λεσόρ δεν ήταν ακόμα παίκτης έτοιμος για το πιο υψηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας. Είχε μεν κερδίσει με τη Μονακό το Eurocup με αντίπαλο στους τελικούς την Ούνιξ Καζάν του Δημήτρη Πρίφτη, αλλά κάτι του έλειπε για να σταθεί και να ξεχωρίσει ως πρωταγωνιστής στο πιο υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού, χωρίς να έχει απλώς έναν συμπληρωματικό ρόλο. Η επιλογή του στο Νο 50 του ντραφτ του 2017 από τους Φιλαδέλφεια 76ερς (έγινε ανταλλαγή με τους Λ.Α Κλίπερς χωρίς να παίξει τελικά στο ΝΒΑ) και τα πεπραγμένα του στα σύντομα περάσματά του από τον Ερυθρό Αστέρα, τη Μάλαγα, την Μπάγερν και την Μακάμπι Τελ Αβίβ, έδειχναν ότι είχε μεν την πρώτη ύλη αλλά παρέμενε ακατέργαστο διαμάντι.
Εκεί μπήκε στο παιχνίδι ο κορυφαίος προπονητής του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Ομπράντοβιτς είδε στο πρόσωπο του Λεσόρ μια εξαιρετική προοπτική για το μέλλον και ένα αφοσιωμένο παιδί που ήθελε να «ματώσει» για να γίνει κορυφαίος. Όταν η Μακάμπι τον άφησε ελεύθερο μετά από μόλις δύο μήνες συνεργασίας, τον πήρε στην Παρτιζάν και με τον γνώριμο τρόπο του, άρχιζε να «κτίζει» μεθοδικά τον παίκτη που όλοι θαυμάσαμε στην εφετινή Ευρωλίγκα.
Με την καθοδήγησή του, αυτός ο εκρηκτικός Γάλλος που έπαιζε κυρίως με το ένστικτο και όχι με το μυαλό, εξελίχθηκε στον κορυφαίο σέντερ της διοργάνωσης κι ας του έλειπε το μεγάλο μπόι (είναι μόλις 2.06 μ.) για να τα βάλει στα ίσα με γίγαντες σαν τον Τβάρες. Δεν θυσίασε τίποτα από τα προσόντα του (έκρηξη, ταχύτητα, αμυντική προσήλωση, έφεση στα ριμπάουντ) για να προσθέσει και την τακτική στο παιχνίδι του, ώστε να αλλάξει επίπεδο και να εκτιναχθεί.
Η χρονιά του με την Παρτίζαν ήταν ονειρική. Πρώτος ριμπάουντερ της Ευρωλίγκας, 2ος στο σύστημα αξιολόγησης πίσω μόνο από τον Σάσα Βεζένκοφ, μέλος της καλύτερης πεντάδας της διοργάνωσης, πρωταθλητής στην Αδριατική λίγκα, με γεμάτη στατιστική σε όλες τις κατηγορίες. Το μόνο παράταιρο στους αριθμούς του ήταν τα… μηδενικά που έλλειπαν από το ύψος του συμβολαίου του! Πήγε στην Παρτίζαν με αμοιβή επιπέδου Eurocup και μέσα σε ένα χρόνο εκτίναξε τόσο πολύ την αξία του, που ήταν αδύνατον για την ομάδα του Βελιγραδίου να τον κρατήσει. Ούτε ο περυσινός Παναθηναϊκός θα μπορούσε να τον πλησιάσει, αλλά ο εφετινός με τις μεγάλες προσδοκίες και μπάτζετ άλλων εποχών σε φάση ριζικής ανακατασκευής, μοιάζει ιδανικός για να τον καθιερώσει στην ελίτ, σε μια σχέση win – win με υποσχόμενα μεγάλα κέρδη και για τις δύο πλευρές.
Με δεδομένο και απολύτως ξεκάθαρο ότι το κοστούμι της Παρτίζαν ήταν πια πολύ στενό για τα μέτρα του και δεν μπορούσε να τον χωρέσει, σημαντικό ρόλο για να επιλέξει ο Λεσόρ τον Παναθηναϊκό αντί την Μπαρτσελόνα που έμοιαζε σίγουρη για την υπογραφή του, ήταν το παρελθόν του Ομπράντοβιτς στους «πράσινους».
Ο Γάλλος άσος τον θεωρεί μέντορά του και δεν κρύβει την αδυναμία που του έχει: «Ο κόσμος δεν το λέει αρκετά συχνά αυτό, αλλά πρόκειται για έναν εξαιρετικό άνθρωπο, ειλικρινή και άμεσο. Σημαίνει πολλά για μένα να έχω κάποιον που μπορεί να μου πει τα πάντα κατάματα. Δεν κρύβει τίποτα και δεν φοβάται να μιλήσει ανοιχτά με τους παίκτες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι πάντα δύο βήματα μπροστά από τους άλλους. Πρόκειται για μια μπασκετική ιδιοφυΐα. Έχει μπασκετικό μυαλό και όταν παίζεις για αυτόν, καταλαβαίνεις πολύ καλύτερα το παιχνίδι. Όταν σε προπονεί ο Ομπράντοβιτς, το μπασκετικό σου IQ ανεβαίνει».
Πριν έλθει για να ντυθεί στα «πράσινα», ο Ματίας Λεσόρ θα πάει όπως κάθε χρόνο στην Καραϊβική για να γεμίσει τις μπαταρίες του και μετά θα παίξει με τη Γαλλία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2023. Η σχέση του με τη Μαρτινίκα παραμένει πάντα πολύ δυνατή. Είναι το νησί που γεννήθηκε και το απαρνήθηκε αναγκαστικά μόλις στα 15 του χρόνια, όταν τον ανακάλυψε η Σαλόν. Όπως λέει ο ίδιος, μικρός έμοιαζε με αγρίμι και ανατράφηκε παίζοντας μπάλα στους δρόμους, διαμορφώνοντας με το street ball τον χαρακτήρα και τη διαδρομή της ζωής του.
Μικρός είχε ξεκινήσει να παίζει ποδόσφαιρο μαζί με τον μεγάλο του αδελφό και όταν τον έκοψαν γιατί ήταν αδύνατον να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του «βασιλιά των σπορ» προφανώς λόγω του μεγάλου κορμιού του, το μπάσκετ αποδείχθηκε ιδανική διέξοδος. Η απόφαση να αφήσει το νησί και να περάσει τον Ατλαντικό για να εκπαιδευτεί μπασκετικά στη Γαλλία δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση για ένα παιδί μόλις 15 χρονών.
Την πήρε όμως και ποτέ δεν το μετάνιωσε, όπως δεν μετάνιωσε που για να μείνει στην Ευρώπη, απαρνήθηκε ένα σωρό υποτροφίες από αμερικάνικα πανεπιστήμια. Δεν έπαιξε στο NCAA ούτε και στο ΝΒΑ, παρότι εμφανίστηκε περιχαρής στο ντραφτ του 2017 να φορά κοστούμι με ραμμένο πάνω του το νησί της Μαρτινίκας, κάτι ανάλογο μ’ αυτό που είχε κάνει για την Ελλάδα τέσσερα χρόνια νωρίτερα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Ο Λεσόρ δεν έπαιξε ούτε στους 76ερς ούτε και τους Λ.Α Κλίπερς που πήραν με ανταλλαγή τα δικαιώματά του. Έμεινε στην Ευρώπη και βρήκε εδώ το δρόμο του, ίσως πιο αργά απ’ όσο περίμενε όταν ψηφίστηκε 3ος καλύτερος «ρούκι» στην Ευρωλίγκα πίσω από τους Ντόντσιτς και Αμπάλντε όταν έπαιξε στον Ερυθρό Αστέρα σε ηλικία 22 χρονών, το 2017. Κι αυτός ο δρόμος τον φέρνει τώρα στην Ελλάδα, με την ελπίδα να χτίσει και στον Παναθηναϊκό μια τόσο δυνατή σχέση σαν κι αυτή που έχτισε στο Βελιγράδι με τους οπαδούς της Παρτίζαν.
Με 7 ομάδες μέσα σε 7 χρόνια, ψάχνει κι αυτός να βρει την Ιθάκη του, έναν τόπο να ριζώσει και να ανθίσει ακόμα περισσότερο μπασκετικά…
