«Η πίστη δεν πηγάζει από το θαύμα αλλά το θαύμα από την πίστη», έχει γράψει ο Ρώσος συγγραφέας Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, και η εθνική πόλο των ανδρών τον επιβεβαιώνει. Ισως κάποιοι να θεωρούν «θαύμα» τα επιτεύγματα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, όμως αυτό έχει «συστατικά» τη σκληρή δουλειά, την αγάπη για το άθλημα και την πίστη στις δυνατότητες των Ελλήνων αθλητών. Στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, τόσο στους Ολυμπιακούς όσο και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, ανέτειλε η δουλειά που γίνεται, αθόρυβα, όλα αυτά τα χρόνια στην ελληνική υδατοσφαίριση.
Οι ρίζες του ελληνικού πόλο, σε διεθνές επίπεδο, φτάνουν μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας (1920) και έχει 16 συμμετοχές στις 28 διοργανώσεις. Από το 1973 συμμετέχει στα παγκόσμια πρωταθλήματα με 16 παρουσίες. Παρουσίες που ανέκαθεν ήταν αξιοπρεπείς. Γενιές και γενιές μόχθησαν για να μπουν γερά θεμέλια, προκειμένου το «γαλανόλευκο» σύνολο να καθιερωθεί στην ελίτ του κόσμου. Σε αντίθεση με άλλα αθλήματα, κορυφαίοι αθλητές του παρελθόντος έμειναν στον χώρο και άρχισαν να εργάζονται, ως προπονητές ή παράγοντες, για να οικοδομήσουν την επόμενη ημέρα.
«Πιο ψηλά»
Από το 1980 έως και σήμερα, η Εθνική δεν έχει λείψει από καμία ολυμπιακή διοργάνωση. Οι παλαιοί πολίστες έδιναν τη σκυτάλη στους νεότερους, χωρίς ζήλια, και με μοναδική ευχή το «πιο ψηλά». Κάθε γενιά έβαζε το δικό της λιθαράκι στο οικοδόμημα μέχρι να φτάσουμε στις τεράστιες επιτυχίες των Ολυμπιακών Αγώνων (Τόκιο) και του φετινού παγκοσμίου πρωταθλήματος (Φουκουόκα).
«Δεν είναι θαύμα. Πίσω από τις διακρίσεις υπάρχει πολλή δουλειά και σταδιακή ανανέωση της ομάδας. Οι επιτυχίες οφείλονται σε μια σοβαρή ομοσπονδία, με σοβαρό προπονητή που έχει αποδείξει την αξία του, γνωρίζει τους παίκτες και τις δυνατότητές τους.
Η ομάδα διαθέτει και παίκτες που έχουν παίξει στο εξωτερικό, σε μεγάλα πρωταθλήματα, και έχουν εμπειρία. Το πιο βασικό ωστόσο είναι ότι πρόκειται για μια ομάδα ενωμένη και αγαπημένη. Ιδιαίτερα από τότε που κατέκτησαν το ολυμπιακό μετάλλιο όλα τα παιδιά είναι μια παρέα.
Στην πολλή δουλειά, στη σταδιακή ανανέωση της ομάδας και στον «καπετάνιο» του ελληνικού θωρηκτού, Θοδωρή Βλάχο, αποδίδει ο πρόεδρος της ΕΟΕ, Σπ. Καπράλος, τη σταθερή ρότα προς τις επιτυχίες.
Από την άλλη πλευρά, το ελληνικό πόλο έχει μια παράδοση ετών και, μέσα από τις διακρίσεις του σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, έχει αποδείξει ότι είναι το κορυφαίο ομαδικό άθλημα της χώρας μας», δήλωσε στην «Κ» ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Σπύρος Καπράλος, ο οποίος το 1980 και το 1984 ήταν μέλος της Εθνικής που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας και του Λος Αντζελες.
Η ομάδα των επιτυχιών στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου αποτελείται από ένα κράμα παλαιών και νέων αθλητών, οι οποίοι φόρεσαν το εθνόσημο με στόχο το «πιο ψηλά». Αυτό το σύνολο ταξίδεψε στην Ιαπωνία χωρίς έναν από τους καλύτερους αθλητές του, τον Αγγελο Βλαχόπουλο, και οι πολίστες έπαιξαν και γι’ αυτόν και έφθασαν στο βάθρο και χωρίς αυτόν, κάτι που δείχνει τη δουλειά που γίνεται σε βάθος. Διαθέτει έναν «μπαρουτοκαπνισμένο» προπονητή, με «κρύο» αίμα στις δύσκολες στιγμές, τον Θοδωρή Βλάχο. Εναν άνθρωπο που από το νερό πέρασε στον πάγκο, μαθήτευσε δίπλα σε καλούς ξένους προπονητές, δοκίμασε τις δυνάμεις του και με υπομονή έχτισε το δικό του όνομα μέσα από επιτυχίες. Θεωρείται από τους καλύτερους προπονητές στον κόσμο, αλλά η ταπεινότητα αποτελεί ένα από τα χαρίσματά του, καθώς γνωρίζει ότι η νίκη με την ήττα είναι… δίδυμες αδελφές. Ο Θοδωρής Βλάχος βρίσκεται από το 2014 στο τιμόνι του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Ξέρει πώς να πείθει κάθε παίκτη να δίνει το 100% των δυνάμεών του και γνωρίζει πώς να κάνει κάθε αθλητή να πιστέψει στον εαυτό του για να πετύχει το θαύμα. Και όπως προαναφέραμε, «μέσα από την πίστη έρχεται το θαύμα».
«Το νερό μάς ταιριάζει»
«Το ελληνικό πόλο δουλεύει πολύ σκληρά, με χαμηλά το κεφάλι. Είναι από τα αθλήματα που άξιζε να φτάσουν εκεί όπου έχουν φτάσει. Μέσα από τη σκληρή δουλειά, επιτυχιών και αποτυχιών, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου», δήλωσε στην «Κ» ο παλαιός διεθνής Γιώργος Αφρουδάκης, ο οποίος ταξίδεψε μέχρι την Ιαπωνία για να δει τους διαδόχους του να εκπληρώνουν και το δικό του όνειρο. «Εχει δουλέψει πολύς κόσμος για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Ζούμε κάτι που ονειρεύτηκαν πολλές γενιές, ανάμεσα σε αυτές και η δικιά μου. Αυτό όμως το αξίζει το ελληνικό πόλο, το αξίζει ο ελληνικός αθλητισμός», υπογράμμισε.
Η ελληνική υδατοσφαίριση έχει δημιουργήσει τη δική της παράδοση, τόσο σε εθνικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Πολλές φορές, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, τα «παιδιά με τα σκουφάκια» φέρνουν διακρίσεις στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες και προβάλλουν τη χώρα μας, μια χώρα που περιβάλλεται από το υγρό στοιχείο. Ταιριάζει η υδατοσφαίριση στον Ελληνα, είναι κάποιο έμφυτο ταλέντο που κρύβει βαθιά μέσα του; Ο Γιώργος Αφρουδάκης, που έχει αγωνιστεί σε πέντε ολυμπιακές διοργανώσεις, δεν διστάζει να απαντήσει καταφατικά. «Αθλημα που διεξάγεται μέσα στο νερό δεν γίνεται να μην ταιριάζει στον Ελληνα. Το πόλο, ο Ελληνας το αγαπάει περισσότερο από κάθε Ευρωπαίο. Και τώρα, θα μου πείτε γιατί δεν έχει δημοτικότητα. Γι’ αυτό ευθύνονται πολλοί παράγοντες. Ευθυνόμαστε ακόμη κι εμείς που το υπηρετούμε. Ελπίζω ότι μέσα και από αυτή την επιτυχία κάτι θα αλλάξει και θα πάρει τη θέση που του αξίζει στον τομέα της δημοσιότητας».
Από την πρεμιέρα της εθνικής ομάδας σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, το 1973, μέχρι τη διοργάνωση της Φουκουόκα έχει κυλήσει πολύ νερό στον μύλο της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Το μόνο που έμεινε ίδιο, ήταν αυτό το «πιο ψηλά» που μεταλαμπάδευε η μία γενιά στην άλλη. Με την πάροδο των χρόνων και μέσα από τις εμπειρίες και τα λάθη χτίστηκε μια ομάδα που μπαίνει στην πισίνα χωρίς να επηρεάζεται από την τροπαιοθήκη του αντιπάλου της. Παίζει ο ένας για όλους και όλοι για τον έναν, με αυτοπεποίθηση, αλλά χωρίς αλαζονεία. Οι πολίστες μας πιστεύουν στη δύναμη της ομάδας τους και πετυχαίνουν θαύματα.
Από τους «Αργοναύτες», συλλέκτης τίτλων
Του χρόνου, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, ο Θοδωρής Βλάχος θα έχει συμπληρώσει μία δεκαετία στο τιμόνι της εθνικής πόλο των ανδρών. Μία δεκαετία που, υπό την προπονητική μπαγκέτα του, η ομάδα απέκτησε μόνιμη θέση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις της παγκόσμιας υδατοσφαίρισης.
Μυήθηκε στο πόλο σε ένα από τα ιστορικότερα ναυταθλητικά σωματεία, τον Ναυτικό Ομιλο Βόλου Αργοναύτες, και το 1989 φόρεσε το ερυθρόλευκο σκουφάκι. Μέλος της εθνικής ομάδας του 1993, έχει στη συλλογή του τέσσερα πρωταθλήματα Ελλάδος και τέσσερα κύπελλα με τον Ολυμπιακό. Οταν αποφάσισε όμως να συνεχίσει την καριέρα του στο αγαπημένο του άθλημα ως προπονητής χρειάστηκε να κατασκευάσει νέα τροπαιοθήκη, διότι τόσο με τον Ολυμπιακό όσο και με την Εθνική οι διακρίσεις αποτέλεσαν συνώνυμο του ονόματός του.
Μεγάλη ευθύνη στη λαμπρή καριέρα του Θοδωρή Βλάχου ως προπονητή έχει ο αείμνηστος πρόεδρος του ερασιτέχνη Ολυμπιακού Λεωνίδας Θεοδωρακάκης, ο οποίος το 2000, όταν ο Βολιώτης πολίστας σταμάτησε την καριέρα του, του πρότεινε να γίνει βοηθός προπονητής στον πειραϊκό σύλλογο. Αποδείχθηκε ο καλύτερος μαθητής κορυφαίων Ευρωπαίων τεχνικών και το 2005 άνοιξε τα φτερά του κι έγινε πρώτος προπονητής στον Α.Ο. Π. Φαλήρου. Το 2011 θα αναλάβει πρώτος προπονητής του Ολυμπιακού και μέχρι το 2022, που έβγαλε το «ερυθρόλευκο» κοστούμι για να αφοσιωθεί στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, οδήγησε τους Πειραιώτες σε τέσσερις ευρωπαϊκούς τελικούς. Κατέκτησαν ένα Τσάμπιονς Λιγκ, δέκα πρωταθλήματα Ελλάδος και εννέα κύπελλα.
Το κοστούμι με το εθνόσημο το φόρεσε το 2014 και το 2015 η Εθνική κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο. Τα επόμενα χρόνια, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία του κόσμου με αποκορύφωμα το ασημένιο μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο. Ενα αποκορύφωμα, όμως, που, όπως φάνηκε και στο τελευταίο Παγκόσμιο, μοιάζει σαν μια νέα αρχή ακόμη πιο σπουδαίων διακρίσεων.
