Ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου έχουν μείνει τα δακρυσμένα γκριζοπράσινα μάτια της Κικής Λιόση μετά τον χαμένο τελικό του πόλο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Είκοσι ένα χρόνια από τότε και ο τρόπος με τον οποίον χάθηκε το χρυσό μετάλλιο από την Ιταλία (στην παράταση με 9-10 κι ενώ η Εθνική μας είχε προηγηθεί 9-7), δεν γίνεται να λησμονηθεί. Ο τρόπος, το πώς, πληγώνει.
Το κλάμα του Θοδωρή Βλάχου έπειτα από έναν άλλον χαμένο τελικό, αυτόν του πρόσφατου πρωταθλήματος κόσμου των ανδρών, παρότι εκκινεί από κάπως διαφορετική αφετηρία, έχει την ίδια αιτία. Την απώλεια ενός τίτλου. Τι κι αν ο προπονητής δεν αγωνίζεται μέσα στο νερό. Τι κι αν δεν είναι αυτός που στέλνει την μπάλα στα δίχτυα, δημιουργεί ή αποτρέπει ένα γκολ. Με τον τρόπο του κάνει όλα αυτά. Και πολλά άλλα. Και ο Βλάχος, μαζί με όλο το επιτελείο στον πάγκο, λάθεψαν, μη βλέποντας τη δυνατότητα αντεπίθεσης με υπεράριθμους παίκτες. Ηταν μια φάση που μπορεί να μας έδινε το χρυσό μετάλλιο. Αλλά το ίδιο δεν ήταν δευτερόλεπτα πριν η ευκαιρία του Κάκαρη, ο οποίος έστειλε την μπάλα στο δοκάρι σχεδόν μόνος με την εστία; Δεν ήταν και τα τέσσερα (στα… επτά!) χαμένα πέναλτι στη διαδικασία που ακολούθησε την κανονική διάρκεια του τελικού;
