Στη δοξασμένη δεκαετία του ’80, μάθαμε, για πρώτη φορά, οι παλαιότεροι, το μπασκετικό Σουδάν, μέσα από τον ύψους 231 εκατοστών, Μανούτ Μπολ, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στο ΝΒΑ από τους Ουάσινγκτον Μπούλετς. Το Πράσινο Ακρωτήρι ή αλλιώς Κάπο Βέρντε, μας το σύστησε εκείνη την εποχή ο Ντανιέλ Μπατίστα μέσω του ποδοσφαίρου και πολλά χρόνια αργότερα, ο Εντι Ταβάρες, ο «πύργος» των 221 εκατοστών της Ρεάλ στο μπάσκετ.
Οι δύο αυτές αφρικανικές χώρες ήλθαν ξανά στην επικαιρότητα μέσα από το τρέχον Παγκόσμιο Κύπελλο. Δύο χώρες που έκαναν ντεμπούτο στη διοργάνωση, πετυχαίνοντας μάλιστα και τις πρώτες νίκες τους απέναντι στην Κίνα και στη Βενεζουέλα, με το Νότιο (πλέον) Σουδάν να μπαίνει στην τελική φάση του Παγκοσμίου, λίγα χρόνια μετά το τέλος ενός εξαετούς εμφυλίου πολέμου που άφησε πίσω του 400.000 νεκρούς και εκτόπισε εκατομμύρια ανθρώπων.
Ο Μανούτ Μπολ έφυγε από τη ζωή μόλις στα 47 του από νεφρική ανεπάρκεια, αλλά πρόλαβε να «αφήσει» στο ΝΒΑ και στους Σανς, τον γιο του Μπολ Μπολ (2,18 μ., 23 ετών) και να μεταδώσει το… μικρόβιο του μπάσκετ στον Λούολ Ντενγκ, ο οποίος μεγαλούργησε στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ, φορώντας τη φανέλα των Μπουλς, των Καβαλίερς, των Χιτ, των Λέικερς και των Τίμπεργουλβς και πλέον καθοδηγεί το Ν. Σουδάν από τη θέση του 2ου προπονητή, αλλά και του προέδρου της Ομοσπονδίας μπάσκετ της αιματοβαμμένης αυτής χώρας της Αφρικής από το 2019.
Ο Ντενγκ, φεύγοντας για την Αίγυπτο με την οικογένειά του, πριν από πολλά χρόνια, συνάντησε τον Μανούτ Μπολ και ο Αφρικανός γίγαντας ήταν αυτός που του ξύπνησε το πάθος για το μπάσκετ.
Οι Ντενγκ μετακόμισαν στο Λονδίνο, πριν ο Λούολ, σε ηλικία 14 ετών, κερδίσει υποτροφία για να παίξει σε μια ακαδημία στο Νιου Τζέρσεϊ. Αργότερα μπήκε στο Πανεπιστήμιο Ντιούκ και το 2004 επελέγη από τους Μπουλς στο ντραφτ του ΝΒΑ. Συμμετείχε δύο φορές στο All Star Game και αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 με τη Μεγάλη Βρετανία.
Ομως, ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του. Το 2005 δημιούργησε το «The Luol Deng Foundation», συμμετείχε στην ανοικοδόμηση του Νοτίου Σουδάν, στην παροχή κατοικιών και στην τόνωση της ανάπτυξης της χώρας. Το 2008 βραβεύθηκε για το ανθρωπιστικό έργο του από την Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες.
Τώρα, ο Ντενγκ προσπαθεί να προωθήσει την ειρήνη μέσω του μπάσκετ. Με την επιτυχία της εθνικής φαίνεται ότι το πέτυχε, καθώς οι εθνικές διαμάχες έχουν δώσει τη θέση τους στους πανηγυρισμούς.
Ο ίδιος, μάλιστα, πλήρωσε όλα τα έξοδα του ταξιδίου της ομάδας, πολλά μέλη της οποίας παίζουν στην Αυστραλία, σε πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες και κάποιοι στην Ευρώπη.
Η σωματική διάπλαση των παικτών, έπαιξε κι αυτή τον ρόλο της στη μεγάλη επιτυχία της εθνική ομάδας. Στις τελευταίες κλήσεις, έξι από τους 12 διεθνείς είχαν ύψος 2,05 μέτρα και ο πιο κοντός ήταν 1,94. Πολλοί, μάλιστα, προέρχονται από τη φυλή Ντίνκα, μία από τις πιο ψηλές στον κόσμο.
Εμπνευσμένοι από τον Μπολ και τον Ντενγκ, πολλοί Σουδανοί παίκτες εξελίχθηκαν σε άλλες χώρες, αλλά πάντα είχαν στόχο να εκπροσωπήσουν το Νότιο Σουδάν. Ένας από αυτούς, ήταν και ο Σάιμον Μάιεν Μάλοκ, ένας έφηβος που ζούσε και έπαιζε στην Κένυα όταν επικοινώνησε για πρώτη φορά με αξιωματούχους της Fiba Africa το 2007.
«Το κίνητρό μου ήταν να δείξω στον κόσμο τι μπορούμε να κάνουμε στον αθλητισμό μέσω του μπάσκετ», λέει. «Όντας ψηλοί και πολύ αθλητικοί άνθρωποι, ξέραμε ότι με λίγη οργάνωση σε αυτό το άθλημα, θα μπορούσαμε να αναδείξουμε τις ικανότητές μας. Από μικρός ήξερα ότι, με καλή διακυβέρνηση, όχι μόνο θα φτάναμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά θα μπορούσαμε να είμαστε σταθεροί ανταγωνιστές».
Η χρηματοδότηση, η επικοινωνία με παίκτες σε όλο τον κόσμο και οι αυστηρές διαδικασίες εγγραφής ήταν μεταξύ των σημαντικότερων προκλήσεων που αντιμετώπισαν οι πρώτες ομάδες, λέει ο Μάλοκ, αλλά η αποφασιστικότητα και η επιμονή τους, τους επέτρεψε να ξεπερνούν τις μεγάλες δυσκολίες, να ταξιδεύουν και να αναπτύσσονται.
Δύο μέρες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του το 2011, το Νότιο Σουδάν έπαιξε την πρώτη του διεθνή αναμέτρηση στην Ουγκάντα.
Ο Ακίλ Μάλιθ, ο οποίος εγκατέλειψε τις φιλοδοξίες του για να παίξει μπάσκετ προκειμένου να ενταχθεί στο Λαϊκό Απελευθερωτικό Κίνημα του Σουδάν κατά τη διάρκεια των δεκαετιών 1970 και 1980, είναι ένας από τους ανθρώπους που βοήθησαν την ομάδα να συμμετάσχει σε τουρνουά όπως τα προκριματικά της African Zone 5 στο Κάιρο το 2017, όπου ο Μαλόκ θυμάται με συγκίνηση χιλιάδες ανθρώπους να τραγουδούν τον εθνικό ύμνο της χώρας.
«Ως γιος ενός εκ των πολλών ανθρώπων που πολέμησαν για την απελευθέρωση -πολλοί από τους οποίους πέθαναν για την ανεξαρτησία- ήταν μια πολύ συναισθηματική στιγμή. Είπα στον εαυτό μου ότι γι’ αυτό πέθαναν», λέει ο Μαλόκ για να προσθέσει: «Η Fiba Africa έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το Νότιο Σουδάν. Το ταλέντο και το πάθος μας, άνοιξαν τις καρδιές τους και τους έκαναν να ανυπομονούν να δουν μια πιο προετοιμασμένη και καλύτερα χρηματοδοτούμενη έκδοση του μπάσκετ του Νοτίου Σουδάν, την οποία συνειδητοποιούμε τώρα».
Υπό την ηγεσία του Ντενγκ και των συναδέλφων του, η ομοσπονδία μπάσκετ της χώρας ανέβασε το επίπεδο στα ύψη. «Κάποιοι υπήρξαν πρόσφυγες. Τώρα μοιραζόμαστε τη σκηνή με τους καλύτερους στον κόσμο. Είναι επίσης υπέροχο να βλέπεις ειδήσεις για το Νότιο Σουδάν στα μέσα ενημέρωσης. Οι συγκρούσεις έφεραν αρνητική δημοσιότητα, η οποία επηρέασε το πνεύμα μας για λίγο. Η επιτυχία αυτής της ομάδας έχει παρακινήσει τους ανθρώπους να ασχοληθούν περισσότερο με τον αθλητισμό. Τώρα έχουμε ακαδημίες σε τοπικό επίπεδο που είναι γεμάτες σε καθημερινή βάση».
Πράσινο Ακρωτήρι: Ενας λαός μαθημένος στις θύελλες
Με πληθυσμό λίγο κάτω από 600.000 κατοίκους, το αφρικανικό ανεμοδαρμένο νησιωτικό κράτος του Πράσινου Ακρωτηρίου έγραψε ιστορία στην Οκινάουα το περασμένο Σάββατο, καθώς έγινε η μικρότερη χώρα που έλαβε μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο Μπάσκετ της FIBA.
Ο προπονητής της ομάδας Εμάνουελ Τροβάντα ζήτησε από τον πρωθυπουργό της χώρας, Ουλίσες Κορέια ε Σίλβα, να επιτρέψει σε τουλάχιστον έναν δημοσιογράφο να ακολουθήσει την αποστολή στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αποκαλύπτει ο ρεπόρτερ από το Πράσινο Ακρωτήρι Μάρκος Φονσέκα, εξηγώντας ότι αν και το ενδιαφέρον του κόσμου για την ομάδα είναι υπαρκτό, συνήθως δεν υπάρχει κανείς που να παρακολουθεί και να ενημερώνει την τοπική κοινωνία για το τι συμβαίνει, λόγω υψηλού κόστους κάλυψης του ταξιδιού.
Ο Τροβάντα, υπήρξε μια σημαντική φυσιογνωμία στην ανάπτυξη του μπάσκετ στο Πράσινο Ακρωτήριο για δεκαετίες και επιδιώκει μέσω του Παγκοσμίου Κυπέλλου να προσδώσει στην εθνική ομάδα μεγαλύτερη αναγνώριση.
«Η προσδοκία μου είναι ότι το Πράσινο Ακρωτήριο θα κερδίσει τουλάχιστον έναν αγώνα και δεν θα ηττηθεί στους άλλους με πολλούς πόντους», είχε προφητέψει ο Φονσέκα, προβλέποντας ότι οι παίκτες της Εθνικής θα εξασφαλίσουν μια άνευ προηγουμένου θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, πηγαίνοντας πιο μακριά από οποιαδήποτε μια αφρικανική ομάδα.
«Είμαστε ένας λαός που έχει συνηθίσει να παλεύει με τις δυσκολίες. Η ικανότητά μας να τις ξεπερνάμε μπορεί να μας οδηγήσει στην έκπληξη. Αλλά για εμάς, το να είμαστε μόνο στο τουρνουά είναι μια μεγάλη νίκη. Είμαστε πλέον στον παγκόσμιο μπασκετικό χάρτη. Ελπίζω να δοθεί προβολή στους αθλητές μας, ώστε να μεταγραφούν σε καλύτερους συλλόγους και να συμμετάσχουν σε πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, τα οποία θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα της εθνικής ομάδας», πρόσθεσε, φέρνοντας στο μυαλό όλων το μεγάλο αστέρι και κορυφαίο σέντερ της Ευρώπης, τον Ταβάρες.
Αύριο Τετάρτη, οι δύο αφρικανικές χώρες, θα δώσουν τον τελευταίο αγώνα τους στους ομίλους. Το εμπόδιο πανύψηλο. Το Ν. Σουδάν θα αντιμετωπίσει τη Σερβία στο 2ο γκρουπ και το Πράσινο Ακρωτήρι, τη Σλοβενία για το 6ο γκρουπ. Η λογική δείχνει αποκλεισμό. Το μέλλον, όμως, δείχνει Αφρική…
