Το πρώτο «ταμείο» στο τέλος μιας μεγάλης διοργάνωσης γίνεται με βάση τη βαθμολογική κατάταξη των ομάδων. Ανάλογα με τη θέση που κατέλαβαν, μπαίνει δίπλα τους το θετικό ή το αρνητικό πρόσημο, πάντα σε σχέση με τις προσδοκίες και τις προδιαγραφές που είχε η καθεμία τους ξεχωριστά στο ξεκίνημα του τουρνουά. Αλλες κάνουν τα αναμενόμενα με βάση την κλάση και τα κυβικά τους, άλλες λιγότερα και κάποιες άλλες περισσότερα, τρυπώντας λίγο ή περισσότερο το ταβάνι τους.
Αυτός ο απολογισμός μοιάζει εύκολη υπόθεση. Σε γενικές γραμμές, ο μέσος φίλαθλος μπορεί να αντιληφθεί ποιες ομάδες εκπλήρωσαν τους στόχους τους, ποιες απογοήτευσαν και ποιες ξεπέρασαν το… πάπλωμά τους. Πίσω, όμως, από το προφανές και τη λογική των αριθμών, υπάρχουν και άλλα συμπεράσματα, αυτά που τα αναλύουν με τον δικό τους τρόπο οι άνθρωποι που θεωρούνται πιο «ειδικοί» από τους άλλους, όλοι όσοι έχουν λόγο να προσπεράσουν το προφανές και να ψάξουν για κάτι περισσότερο πέρα απ’ αυτό που βλέπει το μάτι των πολλών στην επιφάνεια.
Εκλεισε η ψαλίδα
Με το πέσιμο της αυλαίας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το προφανές συμπέρασμα είναι ότι το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει γεφυρώσει σε μεγάλο βαθμό το χάσμα που κάποια χρόνια νωρίτερα το χώριζε από τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ. Το τρόπαιο το κατέκτησε η Γερμανία με φιναλίστ στον τελικό μια άλλη ευρωπαϊκή ομάδα, τη Σερβία, όταν οι έξι από τις οκτώ ομάδες των προημιτελικών ήταν ευρωπαϊκές.
Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι ανάμεσα σ’ αυτές τις έξι δεν ήταν η πρώην παγκόσμια πρωταθλήτρια και εν ενεργεία πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ισπανία, ούτε η φιναλίστ του περασμένου Ευρωπαϊκού και 3η στο προηγούμενο Παγκόσμιο (του 2019) Γαλλία ούτε,και η Ελλάδα, αν θέλετε, η οποία πιθανώς θα είχε πολύ καλύτερη τύχη αν πήγαινε στο τουρνουά με όλα τα «βαριά» της χαρτιά και σημαιοφόρο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Ανάμεσά στις έξι ευρωπαϊκές που προκρίθηκαν στην προημιτελική φάση, τρύπωσαν μόνο οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, οι δύο τυπικοί εκπρόσωποι του ΝΒΑ. Καμία ομάδα από άλλη ήπειρο πλην της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής δεν βρήκε χώρο στην πρώτη οκτάδα της διοργάνωσης, επιβεβαιώνοντας μια διακριτή διαφορά ποιότητας που υπάρχει στη σύγχρονη εποχή στον παγκόσμιο χάρτη του μπάσκετ. Και στις προηγούμενες διοργανώσεις υπήρχε μια αντίστοιχη τάση που επιβεβαίωνε την πρόοδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά το φετινό δείγμα γραφής ήταν ακόμα πιο πειστικό.
Αν και οι ΗΠΑ με τον Καναδά των επτά ΝΒΑερς μπήκαν στην πρώτη τετράδα και πάλεψαν μεταξύ τους στο φινάλε για το χάλκινο μετάλλιο, επιτυχημένη μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο η πορεία των Καναδών. Η 3η θέση που πήραν είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας τους, κι αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, έστω κι αν, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις πολλών «ειδικών», ξεκίνησαν το τουρνουά ως 2ο φαβορί πίσω από τους Αμερικανούς λόγω της παρουσίας στο ρόστερ τους πολλών αξιόλογων παικτών από το ΝΒΑ.
Απογοήτευση
Η Team USA ήταν ξανά η μεγάλη απογοήτευση της διοργάνωσης. Η 4η θέση είναι μεν πολύ καλύτερη από την 7η που είχαν πάρει στο Μουντομπάσκετ του 2019, αλλά φυσικά κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για πρόοδο.
Ο Στιβ Κερ αποδέχθηκε στωικά τη νέα τάξη πραγμάτων, λέγοντας ότι η τωρινή εποχή δεν έχει καμία σχέση με το μακρινό 1992, όταν η τότε Dream Team των Αμερικανών έβαζε τη σφραγίδα της σε μια ολόκληρη εποχή. Ακόμα κι έτσι, όμως, δεν παύει η εικόνα της ομάδας του να είναι απογοητευτική κι ας έπαιξε σε ορισμένα παιχνίδια εντυπωσιακά. Την ώρα που έκαιγε η μπάλα, η Team USA πέρασε κάτω από τον πήχη και δημιούργησε ένα αρνητικό ρεκόρ: για πρώτη φορά στην ιστορία, οι ΗΠΑ έμειναν εκτός μεταλλίων σε δύο συνεχόμενα Παγκόσμια Πρωταθλήματα και είδαν τους Ευρωπαίους να κατακτούν τον ουρανό…
Θα μπορούσε ο Στιβ Κερ να κατεβάσει καλύτερη ομάδα; Σαφώς ναι. Οι επιλογές του δεν ήταν από το ψηλότερο ράφι του ΝΒΑ, καθώς τα μεγάλα ονόματα του αμερικανικού μπάσκετ δεν έδειξαν ιδιαίτερα πρόθυμα να μπουν σε τέτοια ταλαιπωρία καλοκαιριάτικα. Οπως και να έχει, αυτό δεν είναι δικαιολογία. Είναι φανερό ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που οι ΗΠΑ έστελναν στις μεγάλες διοργανώσεις κολεγιόπαιδα και τα σάρωναν όλα με ευκολία. Η απόσταση με το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει γεφυρωθεί κι αυτό επιβεβαιώθηκε με εμφατικό τρόπο στη Μανίλα.
Νίκη της τακτικής
Αλλη μια σημαντική διαπίστωση απ’ αυτή τη διοργάνωση είναι η εμφανής συρρίκνωση του… μεγέθους. Οι ομάδες που βασίστηκαν στα μεγάλα κορμιά και στην αθλητικότητα, έχασαν κατά κράτος απ’ αυτές που έπαιζαν σκεπτόμενο μπάσκετ και πόνταραν πολλά στην τακτική, ακόμα κι όταν αποφάσισαν να αφήσουν το παιχνίδι να «τρέξει» σε πιο ελεύθερους ρυθμούς. Κι αυτό φάνηκε στα πολλά πλούσια σκορ, όχι μόνο στην πρώτη φάση όπου υπήρχαν ματς με τεράστια διαφορά δυναμικότητας, αλλά και στα νοκ άουτ παιχνίδια, που συνήθως είναι πιο «κλειστά». Ακόμα και σε προχωρημένο στάδιο, υπήρχαν ματς που κρίθηκαν κυρίως από την επίθεση και όχι την άμυνα, με τα σκορ να είναι ασυνήθιστα ψηλά για τέτοιο επίπεδο.
Η κυριαρχία των «κοντών» σ’ αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν αδιαμφισβήτητη. MVP της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο Ντένις Σρέντερ (19,1 πόντοι, 6,1 ασίστ, 2 ριμπάουντ, 1,4 κλεψίματα), με συμπαίκτες του στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης άλλους τέσσερις γκαρντ και κανέναν φόργουορντ: Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς (19,1 πόντοι, 3,3 ριμπάουντ, 2,1 κλεψίματα), Σάι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ (24,5 πόντοι, 6,4 ασίστ, 6,4 ριμπάουντ, 1,6 κλεψίματα), Αντονι Εντουαρντς (18,9 πόντοι, 4,6 ριμπάουντ, 2,8 ασίστ, 1,1 κλεψίματα) και Λούκα Ντόντσιτς (27 πόντοι, 7,1 ριμπάουντ, 6,1 ασίστ και 2,5 κλεψίματα).
Το εντυπωσιακό δεν είναι μόνο πως σ’ αυτή τη λίστα δεν υπήρχε ψηλός ούτε για δείγμα, αλλά και ότι όλοι οι παίκτες–εκπλήξεις που ξεχώρισαν χωρίς να τους περιμένει κανείς, ήταν περιφερειακοί.
Στη λίστα των παικτών που έκαναν μεγάλο step up στην καριέρα τους σ’ αυτό το τουρνουά μπαίνουν ονόματα σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό που αγωνίζονται ως γκαρντ, όπως ο 23χρονος Λετονός Αρτούρς Ζάγκαρς που δεν έχει καν ομάδα (7,4 ασίστ κατά μέσο – έσπασε με 16 ασίστ στο ματς με τη Λιθουανία το ρεκόρ του Κούκοτς), ο 25χρονος Κάρλιν Τζόουνς του Νοτίου Σουδάν (20,4 πόντοι και 10,4 ασίστ, με 42% στα τρίποντα) που δεν έχει εγγυημένο συμβόλαιο με τους Σικάγο Μπουλς, ο 29χρονος Αλέξα Αβράμοβιτς με σχετικά μέτρια στατιστική (11,4 πόντοι, 2,1 ασίστ, 1,4 κλεψίματα) αλλά τρομερή ενέργεια στο παιχνίδι του, και ο Αντρέ Φελίς, ο γκαρντ της Δομινικανής Δημοκρατίας με το 72% στα δίποντα και 56% στα τρίποντα (16 πόντοι, 4,6 ριμπάουντ, 4,8 ασίστ).
Αντίθετα, η πλειοψηφία των παικτών που πέρασαν κάτω από τον πήχη των προσδοκιών σε σχέση με την ποιότητα και το βιογραφικό τους, ήταν σέντερ και φόργουορντ, όπως ο σούπερ σταρ των Πέλικανς, Μπράντον Ινγκραμ, με τις πολύ χαμηλές πτήσεις (μόλις 5,7 πόντοι με 27% στα τρίποντα), ο Ρούντι Γκομπέρ που ήταν άφαντος στα κρίσιμα ματς της Γαλλίας και ανέβασε κάπως τη στατιστική του στα αδιάφορα παιχνίδια κατάταξης, ο κορυφαίος αμυντικός πέρυσι στο ΝΒΑ, Τζάρεντ Τζάκσον (μόλις 2,9 ριμπάουντ) και ο Ντουάιτ Πάουελ, ο θεωρητικά βασικός σέντερ του Καναδά, ο οποίος πνίγηκε στα ρηχά με μόλις 5 πόντους και 4,4 ριμπάουντ ανά παιχνίδι.
