Ζει επί χρόνια στη σκιά της «κανονικής» Νάπολι. Ισως μάλιστα οι παίκτες της να βγήκαν στους δρόμους της πόλης πριν από μερικούς μήνες, για να πανηγυρίσουν μαζί με χιλιάδες κατοίκους της Νάπολης την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Παρ′ όλα αυτά, στα χρόνια της δικής της, πιο ταπεινής και αθόρυβης ποδοσφαιρικής παρουσίας, η Napoli United, που βολοδέρνει στα ερασιτεχνικά γήπεδα του ιταλικού ποδοσφαίρου με μεγαλύτερή της επιτυχία την άνοδο στην Eccellenza, την πέμπτη κατηγορία, το 2019, μπορεί να καυχιέται, ότι και αυτή σφυρηλατεί τις δικές της ιστορίες, προσφέροντας ελπίδα σε όσους φορούν τη φανέλα της, αλλά και σε εκείνους τους λίγους που παρακολουθούν τα παιχνίδια της.
Ο μικρός σύλλογος της πόλης ξεκίνησε τη ζωή του ως Afro Napoli United το 2009. Είχε και αυτή Μαραντόνα στις τάξεις της, έχει καταφέρει να «μπει» στα γραφεία της FIFA, ενώ έχει δει ποδοσφαιριστές της να φτάνουν μέχρι τη Serie Α, καθώς και σε άλλες επαγγελματικές κατηγορίες της Ευρώπης, και όχι μόνο. Και αν για κάποια άλλη ομάδα αυτό μοιάζει φυσιολογικό, για τη Napoli United δεν είναι, αν αναλογιστεί κάποιος ότι πολλοί από όσους έχουν μπει στα αποδυτήριά της είχαν φτάσει στην Ιταλία διασχίζοντας ερήμους με τα πόδια και τη Μεσόγειο με σαπιοκάραβα.
Η Napoli United ξεκίνησε από τα πιο χαμηλά στρώματα του ιταλικού ποδοσφαίρου και κατάφερε να ανέβει τέσσερις κατηγορίες, σε ισάριθμα χρόνια όταν πανηγύρισε την άνοδό της στην Eccellenza. Ο στόχος όμως δεν είναι αυτός. Οσο παράδοξο και αν φαίνεται, η επιτυχία εντός των τεσσάρων γραμμών είναι ο δεύτερος στόχος του συλλόγου. Ο κύριος είναι άλλος…
Αγώνας κατά του ρατσισμού
Για τους ανθρώπους που ηγούνται της ομάδας, ο πιο σημαντικός αγώνας είναι αυτός που δίνουν εκτός γηπέδων. Είναι ο αγώνας κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων, είναι η βοήθεια που δίνουν σε μετανάστες να μπορέσουν να ορθοποδήσουν στην Ιταλία, αλλά και νέους που ζουν στο περιθώριο να καταφέρουν να επανέλθουν στο κοινωνικό σύνολο, να βρουν στέγη και δουλειά.
«Το ποδόσφαιρο για εμάς δεν είναι απλώς ένα άθλημα, μεγαλώσαμε παίζοντας στον δρόμο, οπότε είναι τρόπος ζωής», λέει ο Λουίτζι ντι Νούντζιο, ένας από τους διευθυντές του συλλόγου και προσθέτει: «Είναι ο δάσκαλός μας, είναι ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνεις πώς να έρχεσαι σε επαφή με άλλους ανθρώπους, πώς να μοιράζεσαι έναν χώρο, πώς να σέβεσαι τον άλλον».
Ολα ξεκίνησαν ως μια ιδέα, που συζητήθηκε μεταξύ του Ντι Νούντζιο και κάποιων άλλων ανθρώπων που «έτρεχαν» την ομάδα, όταν κάποια στιγμή αυτή άρχισε να ξεμένει από παίκτες. Με δεδομένο ότι πολλοί εργάζονταν σε φορείς και οργανώσεις που αντικείμενό τους ήταν μεταξύ άλλων και ο τομέας της κοινωνικής ένταξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σκέφτηκαν ότι ίσως μέσα από το ποδόσφαιρο, η ένταξή τους στην κοινωνία θα γινόταν πολύ πιο σύντομη.
«Παρατηρήσαμε ότι επρόκειτο για μια αμφίδρομη σχέση, που ήταν πολύ αποτελεσματική και για τους δύο μας. Οποιος είχε προκαταλήψεις, ξαφνικά να βλέπει τα πράγματα με διαφορετικό μάτι», τόνισε ο Ντι Νούντζιο και πρόσθεσε: «Από την πλευρά των μεταναστών, ήταν ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να ενσωματωθούν στην κοινωνία. Σκεφτόμαστε τη γραφειοκρατία, σκεφτόμαστε τη στέγαση, το να έχουμε φαγητό και δουλειά. Αλλά συνήθως σχηματίζουν μια στενή κοινότητα και η ενσωμάτωση σταματά σε ένα ορισμένο επίπεδο – ποτέ δεν παρατηρούμε μια πραγματική ενσωμάτωση στην κοινωνική ζωή, ένα δέσιμο με τους ντόπιους. Το ποδόσφαιρο τους βοήθησε σε αυτό, κάναμε πολλούς φίλους».
Ομως τα πράγματα στο ξεκίνημά τους δεν ήταν τόσο εύκολα όσο φαίνονται. Οι άνθρωποι του συλλόγου διαπίστωσαν ότι οι κανονισμοί της FIFA σχετικά με την εγγραφή παικτών από χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης έχουν σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτρέψουν την παράνομη διακίνηση παικτών. Ετσι δεν μπορούσαν να εγγράψουν στη Napoli United παίκτες-μετανάστες, αλλά και ταυτόχρονα δεν μπορούσε η ομάδα να γίνει δεκτή στις μικρές κατηγορίες, καθώς είχε μεγάλο αριθμό ξένων παικτών. Παρόμοια εμπόδια συνάντησαν και με άλλα ιταλικά διοικητικά όργανα, αλλά μετά από μια εθνική εκστρατεία, στην οποία συμμετείχαν σύλλογοι και οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στους τομείς της μετανάστευσης και της ένταξης, η FIGC (Ιταλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία) τροποποίησε τους κανονισμούς της επιτρέποντας σε μετανάστες και πρόσφυγες να εκπροσωπούν τον σύλλογο.
Μαζί με τους Ναπολιτάνους υπήρχαν παίκτες από το Πράσινο Ακρωτήριο, τη Σενεγάλη και την Γκάνα, δίνοντας στην Afro Napoli United αυτό που ο Ντι Νούντζιο αποκαλεί «ισχυρό μείγμα κουλτούρας, σωματικής ικανότητας και τεχνικής».
«Η φήμη διαδόθηκε πολύ γρήγορα», προσθέτει. «Καταφέραμε να συγκεντρώσουμε πολύ κόσμο και μεγάλο ενδιαφέρον από οργανισμούς που ήθελαν να συμμετάσχουν ή να βοηθήσουν. Ηταν πολύ φυσικό». Το πρόγραμμα αναπτύχθηκε και διαθέτει επίσης γυναικεία ομάδα, τομέα νεολαίας και ομάδα φούτσαλ.
«Οταν μπαίνεις στην οικογένεια της United, μπαίνεις σε ένα δίκτυο», λέει ο Ντι Νούντζιο. «Αυτό σημαίνει ότι θα σε βοηθήσουμε με τη γραφειοκρατία, θα σε βοηθήσουμε μέσω των διασυνδέσεών μας να βρεις δουλειά, να γίνεις γνωστός στον τομέα της εργασίας και άλλα τέτοια πράγματα. Αυτός είναι ο στόχος του έργου. Το ποδόσφαιρο είναι ένα εργαλείο για εμάς, δεν είναι ο στόχος. Για να διαδώσουμε τις αξίες μας πιστεύουμε ακράδαντα ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τη βάση, να ξεκινήσουμε με τους νέους – είμαστε μια κοινότητα και αυτή είναι η δύναμή μας».
«Κάτι που μπορώ να αποκαλώ δεύτερο σπίτι μου»
Ο Αμπού Σέριφ είναι ένας από τους παίκτες της Napoli United, που εκπροσωπεί αυτό ακριβώς που ήθελαν να πετύχουν οι άνθρωποι της ομάδας. Εφυγε από τη Σιέρα Λεόνε ως έφηβος κατά τη διάρκεια της κρίσης Εμπολα 2013-15 και εντοπίστηκε σε καταυλισμό προσφύγων μετά την άφιξή του στην Ιταλία.
«Είναι μια οικογένεια. Είναι ένας σύλλογος που καλωσορίζει τους πάντες. Είναι κάτι που μπορώ να αποκαλώ δεύτερο σπίτι μου», λέει ο Σέριφ. «Το ποδόσφαιρο είναι ένα μέρος όπου βρίσκεις γαλήνη, ένα μέρος όπου κάνεις φίλους. Ο Λουίτζι είναι σαν αδελφός μου, μου έδειξε πολλή αγάπη και με βοήθησε. Αν τον φωνάξω να με βοηθήσει, έρχεται. Είναι το ποδόσφαιρο, αλλά νοιάζονται για εμάς».
Ο Σέριφ ταξίδεψε στην Ιταλία με πλοίο από τη Λιβύη. Οπως και αυτός, πολλοί παίκτες της Γιουνάιτεντ έχουν ταξιδέψει και υποφέρει, ξεφεύγοντας από διώξεις ή επιδιώκοντας μια καλύτερη ζωή και θέλοντας την ευκαιρία να στείλουν χρήματα στην οικογένειά τους που άφησαν πίσω. «Πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να έρθουν εδώ», θα πει. «Μπορώ λοιπόν να πω ότι είμαι ένας από τους τυχερούς».
Ορισμένοι από τους παίκτες της ανέβηκαν ακόμη πιο γρήγορα και πιο ψηλά. Μεταξύ αυτών που ακολουθούν επαγγελματική καριέρα είναι ο 21χρονος αμυντικός Μαϊσά Ντιαέ, ο οποίος έφτασε στην Ιταλία ως μετανάστης από τη Σενεγάλη, έπαιξε για τη Νάπολι Γιουνάιτεντ, ανιχνεύτηκε και υπέγραψε στη Ρόμα το 2021 και στη συνέχεια δόθηκε δανεικός αρχικά στην Κρεμονέζε και φέτος στη Ζελέζνιτσαρ Πάντσεβο που αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία της Σερβίας.
Επίσης ο επιθετικός Ντόντο, ο οποίος έφυγε από το Πράσινο Ακρωτήριο για την Ευρώπη, έπαιξε ποδόσφαιρο στο Conference League με τη μαλτέζικη Χαμρούν Σπάρτανς και τώρα αγωνίζεται στην Αλ Αΐν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Ομως, εκτός από τους παραπάνω, και η Napoli United είχε τον δικό της Μαραντόνα, τον Ντιέγκο Τζούνιορ. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νάπολη, μετά τη σχέση του διάσημου πατέρα του με μια ντόπια γυναίκα. Αφού γύρισε αρκετές ομάδες χωρίς επιτυχία, έγινε επαγγελματίας παίκτης του beach soccer και κάποια στιγμή ο δρόμος του τον έβγαλε και στον μικρό σύλλογο της πόλης του. Αρχικά ως ποδοσφαιριστής και στη συνέχεια ως προπονητής. «Είναι ένας καλός άνθρωπος, ζει τις αξίες μας, γι′ αυτό ήταν τόσο φυσικό να τον εντάξουμε στο εγχείρημα και εντάχθηκε σε αυτό με μεγάλη χαρά», λέει ο Ντι Νούντζιο, αν και το τέλος της συνεργασίας δεν ήταν το ίδιο θετικό. Ο σύλλογος πιέστηκε οικονομικά μετά την πανδημία, και ο Ντιέγκο Μαραντόνα Τζούνιορ, ενώ τόνισε την «αγάπη και τον σεβασμό» του για το πρότζεκτ, αποχώρησε τον περασμένο Μάρτιο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την «αδικία» να μένουν απλήρωτοι οι παίκτες και το προσωπικό.
Αυτά τα οικονομικά ζητήματα ανάγκασαν τον σύλλογο να σκεφτεί το μέλλον του και τον Ιούνιο ανακοίνωσε τη συγχώνευσή του με την ASD Quartograd, έναν αντιρατσιστικό, αντιφασιστικό σύλλογο που εδρεύει στα περίχωρα της Νάπολης και έχει παρόμοια εστίαση σε προγράμματα κοινωνικής ένταξης. Θα αγωνίζονται πλέον ως Quarto Afrograd.
«Αν αναζητούμε συνεργάτες, πρέπει να βρούμε κάποιον που μοιράζεται τις αξίες μας, την άποψή μας και τον στόχο μας», εξηγεί ο Ντι Νούντζιο και προσθέτει: «Δεν είμαστε εδώ για να βγάλουμε χρήματα ή να γίνουμε διάσημοι, είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους και να είμαστε χαρούμενοι για το ποδόσφαιρο που υποστηρίζουμε. Το μοντέλο μας δεν αφορά μόνο την αξία που πρεσβεύεις, αλλά την αξία με την οποία ζεις. Προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι η αλληλεγγύη δεν είναι μια ιδεολογική άσκηση που την ασκείς εις βάρος σου.
«Προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι η αλληλεγγύη μπορεί να είναι ένα οικονομικό, βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης στον χώρο του ποδοσφαίρου, σε όλους τους τομείς. Γι′ αυτό και το σύνθημά μας είναι “Ενωμένοι κερδίζουμε”».
