Το χρονοντούλαπο της μπασκετικής ιστορίας άνοιξε ο Μιχάλης Ρωμανίδης για να αποκαλύψει στην «Κ» στιγμές του μεγάλου Αρη και του Γιάννη Ιωαννίδη που έφυγε από τη ζωή στα 78 του.
«Ο Ιωαννίδης ήταν παθιασμένος με το μπάσκετ, το αγαπούσε. Μέσα στο γήπεδο πάλευε για τη νίκη, να βοηθήσει την ομάδα, κατάφερε και έκανε τον Αρη, στον οποίο συνυπήρξαν δύο σούπερ σταρ όπως ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης, μια ομάδα που τα έδινε όλα στο παρκέ, έξω από ονόματα. Ολοι πάλευαν το ίδιο κι εμείς οι υπόλοιποι μπορούσαμε να έχουμε έναν σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι και να φτάσουμε τελικά σε πολύ μεγάλες επιτυχίες».
– Ηταν δίκαιος ως προπονητής ή τον παρέσυρε το πάθος του;
«Ηταν δίκαιος. Κάποιες φορές ίσως ξέφευγε, όμως δεν μπορούσε κανείς να τον ψέξει διότι αγαπούσε την ομάδα και κατά δεύτερον ήταν άνθρωπος που ήθελε τη νίκη όσο λίγοι. Αυτό το πράγμα κατέφερε να το μεταδόσει και στους μικρότερους ηλικιακά που ήμασταν στην ομάδα, όπως εγώ, ο Φιλίππου, ο Λυπηρίδης, ο Δοξάκης και τα άλλα παιδιά, προκειμένου να μπορούμε κι εμείς να βγάζουμε πάθος και διάθεση στον αγώνα».
– Καθαρά μπασκετικά, ο Ιωαννίδης γιατί ξεχώρισε ως τεχνικός;
«Ως τεχνικός ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν ξεχωριστός διότι ήταν πάρα πολύ καλός κόουτς μέσα στο γήπεδο. Διάβαζε πολύ καλά τον αγώνα. Αυτό ήταν το μεγάλο του πλεονέκτημα. Ηταν στρατηγός. Διάβαζε το ματς, έκανε τις σωστές κινήσεις. Διαχειριζόταν σωστά τους παίκτες που είχε. Μην ξεχνάμε ότι ήμασταν τέσσερις παίκτες που παίζαμε στην Εθνική και πιο παλιά με Κοκκολάκη ήμασταν πέντε. Μπορούσε όλους μας να μας “κουμαντάρει”, να μεταδόσει αυτό το πάθος του για τη νίκη, να μας κάνει καλύτερους παίκτες».
– Θεωρείς ότι είναι αδικία που δεν κατάφερε να σηκώσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο, ύστερα από τόση δουλειά στις ομάδες του; Εκανε τον Αρη ένα τεράστιο μέγεθος τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, αναγέννησε τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ μετέπειτα…
«Ηταν ο προπονητής αυτών των ομάδων και είχε ένα τεράστιο μερίδιο στην επιτυχία τους. Το να φθάσει ο Αρης τρεις φορές συνεχόμενες σε φάιναλ 4 ήταν κατόρθωμα εκείνη την εποχή. Για διάφορες συγκυρίες κάθε φορά, δεν κατάφερε η ομάδα να σηκώσει ένα ευρωπαϊκό κύπελλο. Τη μία φορά ήταν η σπουδαία Τρέισερ, μετά ξεπετάχτηκε η Γιουγκοπλάστικα με τους εκπληκτικούς παίκτες, μια μικτή Γιουγκοσλαβίας, που ήταν πολύ δύσκολο να την αντιμετωπίσεις, οπότε ένας βασικός λόγος ήταν το τάιμινγκ θα έλεγα. Για τις άλλες ομάδες δεν μπορώ να πω, δεν έχω άποψη. Τον Ολυμπιακό τον αναγέννησε κι έκανε τους φιλάθλους του να ασχοληθούν ξανά με το μπάσκετ, όπως και με την ΑΕΚ. Αφησε σπουδαίο έργο».
– Τα γούρια του έμειναν στην ιστορία…
«Ηταν ένας άνθρωπος πολύ προληπτικός. Το ζούσαμε καθημερινά. Σιγά σιγά, κατάφερε να κάνει κι εμάς προληπτικούς στην πορεία. Εδωσε μεγάλη και γενναία μάχη με την άνοια. Με τον Φιλίππου που μίλησα πριν από δύο μήνες, μου είχε πει ότι δεν αναγνώριζε πλέον κανέναν. Αυτός ο παθιασμένος, ο ζωντανός άνθρωπος, ο τόσο ενεργητικός, λύγισε τελικά. Θα τον θυμόμαστε πάντα».
