Αν παίζει κάποιος το παιχνίδι «Βρες το λάθος» και δει μπροστά του την κάρτα με τη βαθμολογία της Πρέμιερ Λιγκ, δεν θα χρειαστεί να κοιτάξει κάτω από την πρώτη γραμμή για να βρει αμέσως την ανορθογραφία: η λέξη «Τότεναμ» που φιγουράρει στην κορυφή του πιο ισχυρού πρωταθλήματος στον κόσμο μοιάζει εντελώς παράταιρη εκεί. Μόλις 4-5 μήνες νωρίτερα, η ίδια ομάδα βολόδερνε λίγο πάνω από τη μέση της βαθμολογίας, έξω ακόμη και από το «ταπεινό» Conference League, κάτω από την Μπράιτον και την Αστον Βίλα, πιο ψηλά μόνο από την ταλαιπωρημένη Τσέλσι σε σύγκριση με τις άλλες παραδοσιακές (και πλούσιες) ομάδες του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Κι όμως, αυτή η ομάδα – επιτομή της αποτυχίας, που όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να ανοίξει δρόμο για την κορυφή σκορπώντας δεξιά κι αριστερά αμέτρητα εκατομμύρια λίρες, είναι τώρα αήττητη στην πρώτη θέση, με έξι νίκες και δύο ισοπαλίες σε 8 αγώνες και με τέρματα 18-8.
Ούτε ο πιο ονειροπόλος οπαδός της δεν θα τολμούσε να φανταστεί λίγους μήνες νωρίτερα ένα τέτοιο τρελό σενάριο, ειδικά όταν το περασμένο καλοκαίρι τα «σπιρούνια» αποχαιρέτησαν τον Χάρι Κέιν, τον παίκτη «τοτέμ» της σύγχρονης ιστορίας τους. Ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για την εθνική Αγγλίας ξενιτεύτηκε στη Γερμανία για να κερδίσει με την Μπάγερν αυτό που δεν κατάφερε να κερδίσει 10 ολόκληρα χρόνια με τη φανέλα της Τότεναμ: τίτλους!
Ελληνική υπογραφή
Ακόμη πιο παράδοξο είναι ότι η ούγια στο σεντόνι της επιτυχίας δεν γράφει με χρυσά γράμματα το όνομα κάποιου προπονητή με βαρύ όνομα και πλούσιο βιογραφικό, αλλά έχει μια υπογραφή κεντημένη ανάγλυφα με ελληνικούς χαρακτήρες. Ο Αγγελος (Αντζ) Ποστέκογλου είναι ο νέος ήρωας της Τότεναμ, ο άνθρωπος που στα μάτια των οπαδών της ήρθε από το πουθενά και κατάφερε να την ξεκολλήσει από την κινούμενη άμμο, δίνοντας σάρκα και οστά στα ανεκπλήρωτα όνειρα τόσων και τόσων χρόνων. Στα μάτια τους μοιάζει με σούπερμαν και κάπως έτσι τον αντιμετωπίζουν!
Παραμένει φυσικά εξαιρετικά αμφίβολο το εάν μια ομάδα εντελώς άμαθη στον πρωταθλητισμό θα καταφέρει να αντέξει στον ανταγωνισμό και στην πίεση που θα της ασκήσουν παραδοσιακές διεκδικήτριες του τίτλου, όπως οι Μάντσεστερ Σίτι, Λίβερπουλ και Αρσεναλ, που αυτή την εποχή μοιάζουν οι μόνες ικανές να την αμφισβητήσουν. Αυτό το ερώτημα δεν σκιάζει τον μεγάλο έρωτα που δείχνουν προς το πρόσωπο του Ποστέκογλου οι οπαδοί των «σπιρουνιών».
Απολαμβάνουν τις στιγμές, χαίρονται το ποδόσφαιρο που βλέπουν, δεν χορταίνουν να κοιτούν τη βαθμολογία και να καμαρώνουν την ομάδα τους σταθερά πρώτη. Ολα τα υπόλοιπα δεν έχουν καμία, μα καμία σημασία…
Ψυχρή υποδοχή
Λίγους μήνες νωρίτερα, η σχέση του με τους οπαδούς της Τότεναμ δεν είχε καμία σχέση με την τωρινή. Η παταγώδης αποτυχία του πολυδιαφημισμένου Αντόνιο Κόντε (πιο πριν και του Μουρίνιο και του Ποτσετίνο), σε συνδυασμό με τη φυγή του Χάρι Κέιν, αποθάρρυνε όλους τους προπονητές «πρώτης γραμμής» που προσέγγισε η διοίκηση για να τους πείσει να πάρουν στα χέρια τους την «καυτή πατάτα».
Μετά τα «όχι» του Νάγκελσμαν και του Λουίς Ενρίκε, στο άκουσμα και μόνο του περίεργου ονόματος Αντζ Ποστέκογλου οι αντιδράσεις των οπαδών ήταν θυελλώδεις. Τα hashtags #NoToAnge» και #NoToPostecoglou» προσέλκυσαν ατελείωτα likes στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και παρά το επιτυχημένο βιογραφικό του στην εθνική Αυστραλίας και τη Σέλτικ, ο 58χρονος προπονητής ήταν ξεκάθαρα persona non grata στα μάτια των ένθερμων υποστηρικτών της Τότεναμ.
Τα ντεσιμπέλ της οργής ανέβηκαν επικίνδυνα στις 6 Ιουνίου όταν η επίσημη ανακοίνωση από τη διοίκηση της ομάδας επιβεβαίωσε το σενάριο που δεν ήθελαν να αποδεχθούν με τίποτα οι οπαδοί.
Ο Ελληνοαυστραλός προπονητής δείχνει ικανός να οδηγήσει την Τότεναμ στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματός της ύστερα από το 1961.
Ο Αγγελος Ποστέκογλου ήταν ο νέος προπονητής και τα γραφεία στοιχημάτων άρχισαν να δέχονται στοιχήματα για την ημερομηνία που θα λάβει το απολυτήριο στο χέρι κι ας είχε υπογράψει ένα τετραετές συμβόλαιο, δείγμα της εμπιστοσύνης της διοίκησης προς το πρόσωπό του και ξεκάθαρο «μήνυμα» προς την πλευρά των αγανακτισμένων οπαδών.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Ποστέκογλου αντιμετώπισε με ολύμπια ψυχραιμία τις αρνητικές αντιδράσεις της εξέδρας, άφησε στην άκρη κάθε δικαιολογία τύπου «χάσαμε τον Χάρι Κέιν, τον κορυφαίο σκόρερ στη σύγχρονη ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου κ.λπ. κ.λπ.», σήκωσε τα μανίκια, έπιασε δουλειά και δικαιώθηκε για τις επιλογές του.
Νέο αίμα και φουλ επίθεση
Επένδυσε κυρίως σε παίκτες με περισσότερο μέλλον παρά παρελθόν, σε ηλικία λίγο μεγαλύτερη από τα 20 χρόνια (27 χρόνων ο μεγαλύτερος), πόνταρε στο επιθετικό παιχνίδι αντί στο αμυντικό πάνω στο οποίο βασίστηκαν οι προκάτοχοί του και είδε πολύ γρήγορα τα αποτελέσματα να τον δικαιώνουν.
Αν και στις προβλέψεις των «ειδικών» και των στοιχηματικών εταιρειών η Τότεναμ έμπαινε οριακά στην πρώτη δεκάδα της Πρέμιερ Λιγκ και κανείς δεν της έδινε τύχη –ειδικά μετά την άρνηση του Ποστέκογλου να δαπανήσει πολλά χρήματα για να βρει από τα πάνω ράφια της αγοράς τον αντικαταστάτη του Χάρι Κέιν–, τα «σπιρούνια» δεν είναι απλώς στην κορυφή· είναι εκεί παίζοντας ελκυστικό και επιθετικό ποδόσφαιρο που ενθουσιάζει.
Λογικό κι επόμενο οι σχέσεις οργής να γίνουν σύντομα σχέσεις… στοργής, όπως δείχνει και το αγαπημένο πια τραγούδι των οπαδών, που αποθεώνουν τον Ποστέκογλου με τη διασκευή μιας μεγάλης επιτυχίας του Ρόμπι Γουίλιαμς:
Οταν ξαπλώνω στο κρεβάτι μου / οι σκέψεις τρέχουν στο κεφάλι μου.
Ο Ποτσετίνο είναι «νεκρός»· / αγαπώ τον μεγάλο Αντζ αντί γι’ αυτόν.
Και μέσα απ’ όλα αυτά / παίζουμε με τον τρόπο που θέλουμε.
Ο μεγάλος Αντζ Ποστέκογλου / είτε είμαι σωστός είτε είμαι λάθος.
Μπορείτε να κρατήσετε δικό σας τον Ποτσετίνο, / τον Κόντε και τον Μουρίνιο, / ακόμη και τον Κρίστιαν Γκρος.
Γιατί όπου κι αν πάμε, / εγώ αγαπώ τον μεγάλο Αντζ αντί γι’ αυτούς!
Ο μικρός μετανάστης που κυνηγά ένα «θαύμα»
Η φωτογραφία του πεντάχρονου μετανάστη που καρφώνει το βλέμμα στον φακό κρατώντας μια πινακίδα με το Νο 24 ήταν η πρώτη σελίδα στη νέα ζωή του Αγγελου Ποστέκογλου στην Αυστραλία.
Γεννημένος το 1965 στη Νέα Φιλαδέλφεια, ταξίδεψε με την οικογένειά του σε ένα μέρος όπου κυριολεκτικά δεν γνώριζαν κανέναν. «Δεν ξέραμε τη γλώσσα, δεν είχαμε καμία εγγύηση για στέγαση, οποιαδήποτε εργασία. Είχαμε μόνο ένα εισιτήριο», θυμάται.
Ο πατέρας του Δημήτρης και η μητέρα του Βούλα θυσίασαν τα πάντα για να έχουν τα παιδιά τους ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή και έζησαν με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουν με καλύτερες συνθήκες στην Ελλάδα.
Για να μην αντιμετωπίσει προβλήματα, ο πατέρας του άλλαξε το όνομα του παιδιού του σε Αντζι Ποστέκος, κάτι μη αποδεκτό από τον ίδιο.
Η επιμονή του να συστήνεται ως Αγγελος Ποστέκογλου έδειχνε την τεράστια αγάπη του για την Ελλάδα. Δεν νιώθει περισσότερο Αυστραλός κι ας έζησε εκεί αξιοζήλευτες επιτυχίες για τα δεδομένα μιας ποδοσφαιρικά άσημης χώρας.
Εφτασε μέχρι την εθνική Αυστραλίας ως παίκτης και ως προπονητής, με χρυσή σελίδα στην καριέρα του την καθοδήγηση των «καγκουρό» στα Μουντιάλ της Βραζιλίας και της Ρωσίας. Η Σάουθ Μέλμπουρν Ελλάς είναι η ομάδα της καρδιάς του, αλλά έγραψε ιστορία με την Μπρισμπέιν Ρόαρ, χτίζοντας το μεγαλύτερο αήττητο ρεκόρ σε όλα τα ομαδικά σπορ στην Αυστραλία.
Καληνύχτα, Ελλάδα…
Η τραυματική εμπειρία του στην Ελλάδα, όταν «έφυγε νύχτα» τον Μάρτιο του 2008 από την Παναχαϊκή, δεν τσαλάκωσε την αγάπη του για την πατρίδα, ούτε τον αποθάρρυνε να διαπραγματευθεί με την ΑΕΚ τον Ιούνιο του 2021. Από ένα καπρίτσιο της τύχης, την ίδια μέρα που η «Ενωση» επέλεξε τον Βλάνταν Μιλόγεβιτς, δέχθηκε την πρόταση της Σέλτικ. Κατέκτησε μαζί της τους 5 από τους 6 τίτλους που διεκδίκησε μέσα σε δύο χρόνια στη Σκωτία κι αυτή η επιτυχία αποδείχθηκε το διαβατήριό του για την Τότεναμ, στην πιο λαμπρή θέση που βρέθηκε ποτέ Ελληνας προπονητής.
