Στα μπασκετικά τουρνουά του Παραδείσου ο Βασίλης Γεωργίου, η θρυλική φωνή της αξέχαστης νίκης της ΑΕΚ επί της Σλάβιας στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1968, θα περιγράφει ξανά τις προσπάθειες όλων των αγαπημένων φίλων του από εκείνα τα χρόνια τα νοσταλγικά που το ελληνικό μπάσκετ προσπαθούσε να βγει από τα σπάργανα για να μας ταξιδέψει στα πέρατα της Γης. Εμβληματική φυσιογνωμία που έγραψε ιστορία με εκείνην, την έξω από κάθε μέτρο, μα τόσο συγκλονιστική περιγραφή, ο Βασίλης Γεωργίου έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου του 2023 στα 86 χρόνια του, έχοντας απολαύσει την αγάπη, τον σεβασμό και την αναγνώριση όλων των Ελλήνων φιλάθλων.
Εκπρόσωπος μιας άλλης, πολύ πιο αγνής εποχής όπου όλοι Ελληνες γίνονταν «ένα» κάθε φορά που μια ομάδα μας διεκδικούσε τη διάκριση στην Ευρώπη, ο Βασίλης Γεωργίου έδεσε το όνομά του με εκείνη τη μαγική βραδιά της 4ης Απριλίου του 1968, όταν περισσότεροι από 80 χιλιάδες φίλαθλοι – αριθμός ρεκόρ για το παγκόσμιο μπάσκετ εκείνη την εποχή- κατέκλυσαν το Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο και έζησαν με τα μάτια ανοιχτά το όνειρο της κατάκτησης του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου σε όλα τα ομαδικά σπορ για την Ελλάδα.
Ηταν η βραδιά που σφράγισε και τη δική του καριέρα. Η τηλεόραση μόλις είχε αρχίσει να μπαίνει δειλά – δειλά στα ελληνικά σπίτια και για τα δεδομένα της εποχής η τηλεοπτική κάλυψη, ακόμα και ενός τόσο σπουδαίου αγώνα, ήταν τεχνικά αδύνατη. Μοναδική διέξοδος για άμεση πληροφόρηση απέμεινε το ραδιόφωνο. Ολοι οι φίλαθλοι, απ’ άκρη σ’ άκρη, σε όλη την Ελλάδα ήταν κολλημένοι πάνω στα ραδιόφωνά τους εκείνη τη βραδιά για να πληροφορηθούν τι συνέβαινε σε εκείνον το μεγάλο αγώνα, όπου η ΑΕΚ του Τρόντζου, του Αμερικάνου και των άλλων παιδιών κυνηγούσε ένα όνειρο ζωής, κάτι που έμοιαζε με θαύμα.
Με μια καρέκλα και ένα μικρόφωνο, πολύ κοντά στις γραμμές του αγωνιστικού χώρου που είχε διαμορφωθεί στο γήπεδο των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων της σύγχρονης ιστορίας, ο Βασίλης Γεωργίου σκορπούσε ρίγη συγκίνησης με τη στεντόρεια και ενθουσιώδη φωνή του, ειδικά όταν το παιχνίδι πλησίαζε στη λήξη του και όλα έδειχναν ότι αυτό το τρόπαιο δεν πρόκειται να χαθεί:
«Χιλιάδες στιγμές, χιλιάδες γεγονότα που δεν μπορώ να σας τα περιγράψω, εκατό χιλιάδες Ελληνες φίλαθλοι, χιλιάδες λιποθυμίες, χιλιάδες φωτοβολίδες, εκατό χιλιάδες φίλαθλοι κλαίνε, αποθεώνουν τους άσους μας, τους άσους που μας χαρίζουν το Κύπελλο της Ευρώπης κι εγώ, ας μου επιτραπεί, ας μου επιτρέψετε για απόψε, είμαι τόσο συγκινημένος, έχω δακρύσει κι εγώ γιατί είναι συγκλονιστική η στιγμή να υπολείπονται μόνο 34 δευτερόλεπτα και η Ελλάς, η ΑΕΚ, να είναι Κυπελλούχος Ευρώπης, βασίλισσα της Ευρώπης!
Αγαπητοί μου ακροατές, έρχονται εδώ κοντά μου οι παίκτες και με αγκαλιάζουν και εμένα από τη χαρά τους, η χαρά που είναι η χαρά όλων των Ελλήνων, είναι η χαρά ολοκλήρου της Ελλάδος. Μπράβο, ένα καλάθι, έλα Αμερικάνο, πόντος υπέρ της ελληνικής ομάδος, ο Αμερικάνος έρχεται εδώ και με φιλεί, με φιλεί και εμένα και εγώ συγκινημένος. Μπράβο παιδιά μου, σουτάρουμε, παίρνουν την μπάλα, τα γεγονότα έληξαν, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, εκέρδισε το Κύπελλο, 8 δευτερόλεπτα, ΑΕΚ 89, Σλάβια 82, δύο, ένα, και λήγει, αυτή τη στιγμή λήγει ο αγών, είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι γίνεται, κλαίμε όλοι, οι χιλιάδες των Ελλήνων φιλάθλων κλαίνε, χιλιάδες κεριά έχουν ανάψει, χιλιάδες φωτοβολίδες, βαρελότα, η ατμόσφαιρα είναι φανταστική»!
Αυτή η περιγραφή παραμένει σημείο αναφοράς μέχρι σήμερα κι ας έφεραν μετέπειτα άλλες ελληνικές ομάδες ακόμα μεγαλύτερες διακρίσεις για το ελληνικό μπάσκετ. Το έντονο συναίσθημα που γεννούσε η φωνή του Βασίλη Γεωργίου εκείνες τις στιγμές μιας βραδιάς που έμεινε στην Ιστορία, σπάει τα όρια του επαγγελματισμού και σκορπίζει συγκινήσεις απ’ αυτές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει σε τόσο έντονο και πολλές φορές ακραίο βαθμό. Ηταν μια βραδιά που τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή, η κορωνίδα της καριέρας ενός πιονέρου της αθλητικής δημοσιογραφίας σε ένα άθλημα που εκείνα τα χρόνια προσπαθούσε να διεκδικήσει κάτι από την τρέλα που έδειχναν όλοι οι Ελληνες φίλαθλοι μόνο για το ποδόσφαιρο.
Ο Βασίλης Γεωργίου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1937 και ασχολήθηκε από μικρό παιδί με το μπάσκετ, διαγράφοντας μια σημαντική πορεία στις ομάδες της πόλης και όχι μόνο. Σε ηλικία 14 ετών έπαιξε στο Πανελλήνιο (αντρικό) πρωτάθλημα με το Σκαγιοπούλειο και την ίδια χρονιά πήρε μεταγραφή στη μεγάλη ομάδα της πόλης, τον Απόλλωνα, με τη φανέλα του οποίου αγωνίστηκε για δέκα χρόνια, μέχρι το 1961. Τα δύο τελευταία χρόνια υπηρετούσε παράλληλα τη στρατιωτική του θητεία στην Κόρινθο και εκεί γνωρίστηκε με τον Κώστα Μουρούζη, ο οποίος ανέλαβε ως παίκτης – προπονητής τον Τρίτωνα, μιας ομάδας με φιλοδοξίες που έφταναν μέχρι την κατάκτηση του Πανελλήνιου πρωταθλήματος. Ο Μουρούζης τον πήρε μαζί του στην Αθήνα, όπου αγωνίστηκε για δύο χρόνια στον Τρίτωνα, μέχρι να υπογράψει δελτίο σε μια άλλη ομάδα της Πάτρας, την Παναχαϊκή. Αργότερα, υπήρξε για ένα διάστημα και προπονητής του Απόλλωνα Πατρών.
Με τον ερχομό του στην Αθήνα, ο Βασίλης Γεωργίου μαγεύτηκε από την αθλητική δημοσιογραφία και μπλέχτηκε στα πλοκάμια της από το 1962. Ως εν ενεργεία αθλητής, είχε μεγάλη γνώση του μπάσκετ και αυτό τον βοήθησε να ανέβει γρήγορα τα σκαλοπάτια και να συνεργαστεί με την ΕΙΡ, αρχίζοντας μια σημαντική καριέρα στο δημόσιο ραδιόφωνο, όπου το 1967 παρουσίασε μαζί με τον Στάθη Γαβάκη την πρώτη αμιγώς αθλητική εκπομπή «Ματιές στα σπορ». Υπήρξε ο πρώτος δημοσιογράφος που περιέγραψε αγώνες μπάσκετ και βόλεϊ, ενώ από το 1968, όταν η ΕΙΡ έγινε… ΕΙΡΤ, εργάστηκε και στην τηλεόραση. Με την ολοκλήρωση της καριέρας του στη δημοσιογραφία, έζησε στην αγαπημένη του Πάτρα μέχρι το τέλος της ζωής του, αφήνοντας παρακαταθήκη και το βιβλίο «Αγαπητοί ακροατές, μια ζωή μικρόφωνο», όπου εξιστορεί πολλά περιστατικά από την πλούσια δημοσιογραφική του πορεία.
