«Ναι μεν έπεσε η κροτίδα στο Φάληρο αλλά ο Χουάνκαρ είχε ευαίσθητα αυτιά». «Ναι μεν έπεσε κροτίδα στη Ν. Φιλαδέλφεια αλλά ήταν 15 μέτρα μακριά από τον Μπρινιόλι». «Ναι μεν έπεσε κουτάκι μπίρας στο κεφάλι του Ιβιτς στη Λεωφόρο αλλά ήταν άδειο». «Ναι μεν έπεσε ρολό ταμειακής στο πρόσωπο του Γκαρθία στην Τούμπα, αλλά είναι αδύνατον να τραυματισθεί από χαρτί…». «Ναι μεν ο γιος μου σήκωσε χέρι στον συμμαθητή του αλλά εκείνος τον προκάλεσε».
Η βία παραμένει ένα αστείο άλλοθι στην Ελλάδα του 2023. Ενα άλλοθι το οποίο καλλιεργείται ελαφρά τη καρδία από τα σπίτια, εκκολάπτεται στα σχολεία και καταλήγει να σκορπίζει τρόμο στους δρόμους και στα γήπεδα. Και όταν έρθει η ώρα της απολογίας, αρχίζει η πραγματικότητα να διαβρώνεται από κάθε είδους «επιχειρήματα», υπεκφυγές και δειλία.
Στόχος των θυτών και όσων τους καλύπτουν είναι να βρουν τη χαραμάδα προκειμένου να τρυπώσουν στην ατιμωρησία και στα «παραθυράκια» του νόμου ή του κάθε κανονισμού. Και μέχρι να βγει η ετυμηγορία, το θύμα θα χλευασθεί, θα αποδομηθεί κάθε δίκιο του και ο φαύλος κύκλος της παράνοιας θα συνεχίσει την αέναη τροχιά του προς το άπειρο.
Ουαί κι αλίμονο στο θύμα που δεν θα αιμορραγήσει, που δεν θα έχει εμφανές (και μάλιστα βαθύ) σημάδι του πόνου. Που δεν θα έχει «επιτελείο» υπεράσπισης, που θα προσπαθήσει να βρει το δίκιο του απέναντι σε κάποιον πιο… ισχυρό.
Οσο το μαύρο θα βαπτίζεται άσπρο, όσο η πρόθεση θα «απαλλάσσεται» επειδή η πράξη δεν ήταν αιματηρή, όσο η κουλτούρα του εκφοβισμού και της (τζάμπα) μαγκιάς θα επιβραβεύεται από τη σχολική –κιόλας– ηλικία, τότε ας μην ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.
