Τον Νίκο Γιούτσο, έναν ποδοσφαιριστή μιας άλλης εποχής, που έφυγε από τη ζωή, προσπαθεί να «ακτινογραφήσει» στην «Κ», ένας συμπαίκτης του στον μεγάλο Ολυμπιακό του Μάρτον Μπούκοβι της διετίας 1965-67. Ο πρώην τερματοφύλακας, Γιάννης Φρονιμίδης, 87 ετών σήμερα, μοιράζεται μαζί μας τις αναμνήσεις του.
«Να σας πω κάτι. Να ακούσετε κάτι από έναν άνθρωπο που έζησε εκείνη την εποχή και βλέπει και τη σημερινή: Δεν υπάρχει πεδίο συγκρίσεως των εποχών που αγωνιζόμασταν εμείς με τη σημερινή. Δεν μπορεί το “ευ αγωνίζεσθαι” να συγκρίνεται με τα συμβόλαια. Δεν το λέω από ζήλια. Για να καταλάβετε τι εννοώ: Ζω στην Εκάλη. Εχω ωραίο σπίτι, ωραίο λαχανόκηπο. Αν μου δώσουν ένα ωραίο σπιτάκι 25 τ.μ. σε ένα δάσος με μια πηγή κι αν έχω ένα περιβολάκι να καλλιεργώ κι έναν γείτονα της ιδίας νοοτροπίας με μένα, τα χαρίζω όλα για να πάω να μείνω εκεί».
– Πώς βγήκε τελικά η φράση «έμπαινε Γιούτσο»;
«Ο Νίκος, όταν γινόταν μια προωθημένη μπαλιά προς αυτόν, μεταμορφωνόταν σε ζαρκάδι πραγματικό. Η επιτάχυνσή του ήταν το κάτι άλλο. Σκεφτείτε τον αμυνόμενο να κοιτάζει με πλάτη στο τέρμα του τον Γιούτσο και την ίδια στιγμή ο Γιούτσος να έχει βγει τετ α τετ στο αντίπαλο τέρμα. Οταν ο αμυνόμενος ξεκινούσε να επιταχύνει, ο Νίκος είχε ήδη αναπτύξει ταχύτητα και είχε φύγει μέτρα μπροστά. Ηταν ένας μοναδικός διεμβολιστής. Κι έβαζε και πολύ όμορφα γκολ. Κάποιος, λοιπόν, φώναξε τη φράση κι έμεινε. Για όλους φώναζαν κάτι πάντα εκείνη την εποχή. Αλλά τον Νίκο τον χαρακτήριζε αυτός ο διεμβολισμός. Οταν έμπαινε στην περιοχή ήταν δεδομένο ότι θα κάνει ζημιά».
– Τι ήταν αυτό που τον έκανε ξεχωριστό;
«Ενας ποδοσφαιριστής δεν κρίνεται από ένα ή δύο παιχνίδια. Κρίνεται από τη διάρκεια των αγώνων και της σεζόν. Και ο Νίκος ανήκει στην κατηγορία που σπανίως –δεν θυμάμαι– να είχε ποτέ κακό βαθμό. Ηταν σταθερός αρκετά πάνω από το 50% και κάποιες φορές έφευγε από το εφικτό και πήγαινε στο ανέφικτο. Εκανε πράγματα που δυσκολευόσουν να τα κατανοήσεις. Ηταν αέρινος. Ημασταν σε μια περίοδο κατά την οποία είχαμε πολύ καλούς ποδοσφαιριστές, όχι μόνον στον Ολυμπιακό αλλά και στις άλλες ομάδες. Ο Νίκος, επιπλέον, είχε και ήθος. Και το εννοώ. Οπως ο Πολυχρονίου, ο Πανάκης, ο Πούλης της ΑΕΚ, ο Λινοξυλάκης, πολλοί, πολλοί παίκτες».
– Ως χαρακτήρας, πως ήταν;
«Ηταν ένα ήσυχο παιδί. Είχε όμως και μια πολύ χαρακτηριστική ομιλία. Μια βαριά ελληνική ομιλία. Ηταν πρόσχαρος, άνθρωπος εμπιστοσύνης και φυσικά το ζαρκάδι του Ολυμπιακού. Αυτός και ο αείμνηστος Μποτίνος. Ζαρκάδια με φοβερό διασκελισμό».
– Είχε πάρει στοιχεία από το ουγγρικό ποδόσφαιρο, εκεί όπου ουσιαστικά ανδρώθηκε;
«Σαφώς. Σαφώς. Μην ξεχνάμε ότι η Ουγγαρία είναι ιστορική χώρα στο ποδόσφαιρο. Ο Μπούκοβι και ο Λάντος, με τη μεγάλη προσωπικότητά τους, μετέδιδαν αυτό που είχαν και στους Ελληνες, όπως στον αγαπημένο μας τον Μπάμπη τον Δρόσο. Ο Μπούκοβι ήρθε στον Ολυμπιακό και βρήκε έναν παίκτη… ουγγαροθρεμμένο, όπως ήταν ο Γιούτσος. Και να σκεφτείτε ότι δεν έλειπε από κανένα παιχνίδι. Και θα επαναλάβω ότι η απόδοσή του ήταν σταθερά πάνω από το μέτριο. Δεν είχε ποτέ κακή μέρα. Οπως ο Βασίλης (Μποτίνος) ή ο Αριστείδης Παπάζογλου».
– Είχατε πει παλαιότερα ότι ο Μπούκοβι ήταν 200 χρόνια μπροστά.
«Δεν ξέρω αν ήταν 200 ή 500 (γέλια), όμως δεν έχω γνωρίσει άλλον άνθρωπο με τέτοιο αυτοσεβασμό. Ακόμη κι όταν πηγαίναμε στο εξωτερικό, στο άκουσμα του ονόματος “Μπούκοβι”, όλοι υποκλίνονταν μπροστά του. Το άξιζε. Του απέδιδαν τιμές. Θα σας πω ένα περιστατικό: Παίζαμε στον Πιερικό. Και μας πήραν με τις πέτρες. Στις μεγάλες ομάδες δεν ήταν πάντα φιλικοί οι αντίπαλοι. Το παιχνίδι διεκόπη και ο Μπούκοβι έφυγε αμέσως στα αποδυτήρια. Προπονητής του Πιερικού τότε ήταν ο επίσης Ούγγρος, ο Ντέζο Μπούντζακ, τον οποίο είχε φέρει στην Ελλάδα ο Μπούκοβι. Ο Μπούκοβι στεναχωρήθηκε πάρα πολύ διότι ένας συμπατριώτης του συμμετείχε στα επεισόδια. Τον στεναχώρησε πολύ η συμπεριφορά του Μπούντζακ. Δεν προσπάθησε καν να συγκρατήσει τους παίκτες του και η ένταση μεταφέρθηκε στις εξέδρες. Ο Μπούκοβι κάθισε σε έναν πάγκο στα αποδυτήρια και ξέσπασε σε λυγμούς. Και σ’ εκείνο το σημείο μας είπε: “Ντρέπομαι τόσο που είμαι Ούγγρος. Ο Μπούντζακ προσέβαλε την πατρίδα μου. Εγώ τον έφερα στην Ελλάδα και κερδίζει χρήματα εδώ. Αύριο θα πάω στην πρεσβεία και θα ζητήσω να τον διώξουν”».
– Κάπου είχε γραφτεί ότι λόγω των αριστερών ιδεολογικών πεποιθήσεων του Γιούτσου, κάποιοι αντίπαλοί του τον είχαν απειλήσει στους αγώνες, λέγοντάς του «παλιοκομμουνιστή, θα δεις τι θα πάθεις». Αληθεύει αυτό;
«Οχι, όχι, σε καμία περίπτωση. Είναι ψεύδη αυτά. Τουλάχιστον εγώ δεν άκουσα ποτέ ούτε μου μεταφέρθηκε κάτι τέτοιο. Τόσο στο Καραϊσκάκη όσο και εκτός. Ο Νίκος ήταν κύριος και δύσκολα μπορούσε κάποιος να του επιτεθεί έστω και φραστικά. Δεν ήταν παίκτης που ανταπέδιδε χτυπήματα και ήταν αφοσιωμένος σ’ αυτό που έπρεπε να κάνει: στο ποδόσφαιρο. Ηταν μια μεγάλη προσωπικότητα. Ενας ολοκληρωμένος παίκτης. Και συνεπής στις υποχρεώσεις του όλες».
