Είναι το πλέον σύνηθες, το τέλος της καριέρας ενός αθλητή να συνδέεται με το άνοιγμα μιας νέας που πολύ συχνά συνδέεται και πάλι με τα σπορ, από άλλο πόστο.
Ο ερχόμενος Ιούνιος θα βρει τον Γάλλο βολεϊμπολίστα Λουντοβίκ Ντουέ να γιορτάζει τα 33 του γενέθλια έχοντας κάνει ένα restart όχι μόνο στον επαγγελματικό τομέα, αλλά σε ολόκληρη την ζωή του.
Στο απόγειο της σταδιοδρομίας του και έχοντας κορυφώσει τις διακρίσεις του με την κατάκτηση του Γαλλικού πρωταθλήματος βόλεϊ στις 28 Απριλίου, φορώντας την φανέλα της Σαιν-Ναζαίρ, πριν από λίγες ημέρες ανακοίνωσε την μεγάλη απόφαση να φορέσει το ράσο του διακόνου με απώτερο στόχο να γίνει ιερέας!
«Ανακάλυψα ότι ο στοργικός Θεός με αγαπούσε και περίμενε ένα πράγμα σε αντάλλαγμα: Να τον αγαπήσω ξανά. Αυτή είναι η βάση αυτού του ταξιδιού», ήταν τα λόγια του Γάλλου διεθνή λίμπερο και αρχηγού της ομάδας, την ώρα που οι υπόλοιποι συμπαίκτες του πανηγύριζαν τον ένατο τίτλο στην ιστορία της κόντρα στην Τουρ. Ο ίδιος με ανυπομονησία περιμένει να εξερευνήσει αυτή την αγάπη μέσω της μοναστικής ζωής στο Αβαείο Lagrasse.
«Χαμένο» σε μια πράσινη κοιλάδα, στη μικρή ομώνυμη πόλη της Νοτίου Γαλλίας, το Αβαείο είναι το «σπίτι» των Αυγουστινιανών μοναχών, που έχει τις ρίζες του από τον 7ο αιώνα. Από τα πιο ιστορικά μοναστήρια της Γαλλίας, είναι γνωστό για την προσήλωσή του στην παραδοσιακή Λατινική λειτουργία και αφιερωμένο στην διάδοση της λατρείας της Παναγίας υπό το προσωνύμιο «Παναγία της Καλής Συμβουλής».
Στα πρώιμα χρόνια επωφελήθηκε από την προστασία του αυτοκράτορα Καρλομάγνου και παρουσίασε ένα εξαιρετικό έργο από τον 10ο έως τον 18ο αιώνα, έχοντας μεγάλη πολιτική και πνευματική επιρροή.
Εγκαταλείφθηκε κατά την διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, μένοντας κενό από οποιαδήποτε θρησκευτική παρουσία για χρόνια. Το 1970 αποφασίστηκε η ανακαίνιση του και η εκ νέου λειτουργία του, τελώντας το μυστήριο σύμφωνα με την Τριεντίνικη, την προσυνοδική, ιεροτελεστία.
«Δεν είναι αυταπάτη»
Εκεί, μαζί με τους άλλους 34 μοναχούς της κοινότητας και τους πέντε ακόμη δόκιμους, ο Ντουέ θα επιχειρήσει να ανταλλάξει τα θορυβώδη κλειστά γήπεδα βόλεϊ, με τους ήσυχους, αυστηρούς και ιερούς τοίχους. Να βυθίσει τον εαυτό του σε μια ζωή θρησκευτικής αφοσίωσης.
«Το βόλεϊ ήταν το επάγγελμά μου. Η θρησκευτική ζωή το μέλλον μου. Είναι μια απόφαση που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής μου», είπε ο Ντουέ.
Προερχόμενος από μια αυστηρή καθολική οικογένεια που τον έμαθε να τηρεί και να πορεύεται με τους κανόνες πίστης, περιέγραψε – σύμφωνα με την εφημερίδα LaCroix – τη θρησκευτική του πρακτική ως ελάχιστη μέχρι τη συνάντησή του με τους κανόνες του Lagrasse κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19. Τότε όπου άρχισε να το επισκέπτεται σε καθημερινή βάση…
«Το μοναστήρι δεν απέχει πολύ από το σπίτι μου στη Ναρμπόν. Οι μοναχοί ήταν πολύ φιλόξενοι και απάντησαν σε όλες τις ερωτήσεις μου, σχετικά με την ταλαιπωρία που βίωνε ο πλανήτης. Από κάποια στιγμή και μετά ένιωσα πως αυτό που έχω ως βασική θεωρία στην ζωή μου, πρέπει να το εφαρμόσω στην πράξη. Η θεωρία δεν έχει καμία αξία για έναν χριστιανό. Μόνο η πράξη».
Ο βαθύς αντίκτυπος της συνάντησης και της επικοινωνίας με τους κανόνες του μοναστηριού, του χάρισε όπως εξήγησε μια μεταμορφωτική εμπειρία. Αυτη τον έθεσε σε μια νέα πορεία προς την ανταπόδοση αυτής της αγάπης.
Το συγκεκριμένο μοναστήρι συνδυάζει τον λειτουργικό πλούτο, με μια βαθιά ενασχόληση με την τοπική κοινότητα. Χωρίς ιδιαίτερα στερεότυπα, συμμετέχει και συμβάλει ενεργά σε προγράμματα κοινωνικής προβολής, παρέχοντας πνευματική και πρακτική υποστήριξη στους μετανάστες στο κέντρο ασύλου του χωριού ενώ υποστηρίζει τον αθλητισμό της ευρύτερης περιοχής.
Στη Γαλλική Επισκοπή Carcassonne-Narbonne, ιερείς εμφανίζονται συχνά να παίζουν βόλεϊ με την τοπική ομάδα, να συνοδεύουν μετανάστες, να επισκέπτονται νοσοκομεία και γηροκομεία και να δραστηριοποιούνται με νέους. Δεκάδες πιστοί επισκέπτονται καθημερινά το Αβαείο για να προσευχηθούν και να εξομολογηθούν ή να απολαύσουν την τεράστια βιβλιοθήκη του με τα σπάνια χειρόγραφα.
Προς το παρόν, ο Ντουέ θα ζήσει και θα μάθει τους κανόνες χωρίς να έχει δώσει ακόμη όρκους: «Τους επόμενους μήνες, θα ζήσω τα πάντα, ώστε να αποκτήσω μια βαθύτερη κατανόηση της κοινότητας και να προσδιορίσω αν αυτό είναι το κατάλληλο μακροπρόθεσμα για μένα και για εκείνους. Οι κανόνες είναι φρέσκοι και δυναμικοί. Απαντάω σε αυτό που θεωρώ ότι είναι ένα εσωτερικό κάλεσμα. Δεν είναι μια μόδα, ούτε αυταπάτη. Δεν είναι επιλογή από προεπιλογή. Πάντα είχα πίστη από τη γέννησή μου, είχα αυτή τη χάρη, μεγάλωσα σε μια καθολική οικογένεια. Και έψαχνα αρκετά χρόνια να μάθω πώς να δώσω πλήρως τη ζωή μου στον Κύριο».
Μια πενταετία πριν τους αιώνιους όρκους
Ακολουθώντας τον κανόνα του Αγίου Αυγουστίνου , ο ευσεβής Γάλλος, έχει ξεκινήσει ένα πνευματικό ταξίδι προς τον Θεό, που μπορεί τελικά, μετά από χρόνια προσωπικής και θεολογικής εξέλιξης, να τον κάνει να επιτύχει τον τελικό του στόχο, που είναι να αναλάβει την μόνιμη δέσμευση και να γίνει ιερέας.
Για τους επόμενους μήνες θα είναι δόκιμος και θα διαμένει στην μονή ως λαϊκός. Θα εξοικειωθεί με τους κανόνες του Αγίου Αυγουστίνου και σε ένα χρόνο όταν λήξει η σχετική περίοδος, θα αποφασιστεί αν θα γίνει διάκονος. Μετά από πέντε χρόνια, όπου παράλληλα με την πρακτική άσκηση, θα μελετήσει βαθιά θεολογία και φιλοσοφία, θα μπορέσει να ολοκληρώσει το όνειρό του και να ορκιστεί ιερέας.
Αυτό θα είναι είναι το μακρύ ταξίδι της διάκρισης που περιμένει τον Ντουέ, μακριά από «καρφιά», σερβίς και πόντους, τα οποία θα είναι απομεινάρια μιας άλλης ζωής.
