Ζούμε μια περίοδο γεμάτη από αθλητικές συγκινήσεις σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Βερολίνο, Βόλος και Λονδίνο βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αυτό το τριήμερο. Για να φτάσουμε στην Τετάρτη, που ο Ολυμπιακός θα προσπαθήσει να γίνει η πρώτη ελληνική ομάδα που θα φέρει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο ποδοσφαίρου στη χώρα μας.
Η παρουσία τριών ομάδων μας στην τελική φάση δύο μεγάλων ευρωπαϊκών διοργανώσεων αποτελεί ήδη μια τεράστια επιτυχία σε συλλογικό επίπεδο. Αποδεικνύεται πως με οργάνωση, υπομονή και όχι τεράστια ποσά, που διαθέτουν οι ξένοι αντίπαλοί τους, μπορεί να επιτευχθούν στόχοι, ακόμη κι αν αυτοί εμπίπτουν στην κατηγορία των… θαυμάτων.
Παράλληλα όμως αφήνει και μια πικρή γεύση, κάνοντας συγκρίσεις με τις εικόνες που έρχονται από Βερολίνο, αυτές που θα έρθουν από τον Βόλο και το Λονδίνο και με την ατμόσφαιρα που αναμένεται την Τετάρτη στη Ν. Φιλαδέλφεια.
Δύο είναι τα συμπεράσματα που μπορούμε να βγάλουμε για την ύπαρξη αυτών των αντιθέσεων. Πρώτον, είμαστε ανίκανοι να οργανώσουμε κάτι σωστό αν δεν υπάρξει από πάνω μας ο ξένος που θα μας κατευθύνει. Το βιώσαμε 20 χρόνια πριν, στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Και δεύτερον, όταν το κράτος είναι αμείλικτο στις παρεκτροπές των οπαδών, χωρίς διακρίσεις, και ακόμη οι παράγοντες δεν καλλιεργούν τη βία, τότε δεν θα εμφανιστούν στις εξέδρες οι «γνωστοί… άγνωστοι». Ογδόντα χιλιάδες κάτοικοι του Μάντσεστερ θα ταξιδέψουν σήμερα στο Λονδίνο για να κατακλύσουν το Γουέμπλεϊ για τον τελικό, Σίτι – Γιουνάιτεντ. Λέτε να σκέφτηκαν ποτέ οι Αγγλοι να διεξαχθεί «κεκλεισμένων των θυρών»;
Να ευχηθούμε πως Παναθηναϊκός και Αρης θα είναι οι τελευταίοι που θα βιώσουν την αποψινή «παγερή ατμόσφαιρα»; Μάλλον δεν έχει νόημα…
