Ποτέ δεν είναι εύκολη η απόφαση ενός αθλητή πρώτης γραμμής να διαβεί τον Ρουβίκωνα και να περάσει στην αντίπερα όχθη, να αλλάξει στρατόπεδο και φανέλα. Κι όσο πιο σημαντικός είναι αυτός ο αθλητής, τόσο πιο πολλά και κοφτερά θα είναι τα αγκάθια που θα συναντήσει στον δρόμο του, ειδικά όταν το ποτάμι που χωρίζει τις δύο όχθες είναι πολύ ορμητικό. Κατά καιρούς πολλοί αθλητές που είχαν συνδέσει το όνομά τους με τον Ολυμπιακό πήγαν στον Παναθηναϊκό και άλλοι τόσοι, το ίδιο σημαντικοί, ακολούθησαν την ίδια διαδρομή με αντίθετη φορά. Οι δύο «αιώνιοι αντίπαλοι» ήταν πάντα οι δύο αντίθετοι πόλοι στον ελληνικό αθλητισμό, οι ομάδες με τη μεγαλύτερη δεξαμενή οπαδών και την πιο βαριά φανέλα. Η γραμμή που τους χωρίζει είναι απόλυτα διακριτή κι όποιος επιχειρήσει να τη διαβεί, είναι σαν να περνά μέσα από ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα…
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, ο Κώστας Σλούκας είναι αναμφίβολα σημείο αναφοράς στην τεράστια επιτυχία του Παναθηναϊκού να βρεθεί από την περσινή προτελευταία θέση της Ευρωλίγκας, στον θρόνο του, στην κορυφή της Ευρώπης. Σε μια σειρά 41 αγώνων μιας επίπονης χρονιάς στην πιο προβεβλημένη διοργάνωση μπάσκετ παγκοσμίως μετά το ΝΒΑ, ίσως κάποιοι άλλοι να αποδείχθηκαν αγωνιστικά πιο σημαντικοί για τον Παναθηναϊκό, από το ξεκίνημα έως το φινάλε της διαδρομής. Ο «Μίδας» Εργκίν Αταμάν, ο γίγαντας τσέπης Ματίας Λεσόρ και ο game changer Κέντρικ Ναν έγραψαν από ένα ξεχωριστό κεφάλαιο αυτής της ωραίας ιστορίας, αλλά αναμφίβολα η αρχή και το τέλος αυτού του παραμυθιού είχαν την υπογραφή του Κώστα Σλούκα. Ισως η ίντριγκα που γεννά αυτή η απόφαση να διαβεί ένα τόσο ορμητικό ποτάμι, ίσως το βάρος που φορτώθηκε από την αρχή στην πλάτη του, ίσως το τεράστιο προσωπικό στοίχημα που έβαλε και το κέρδισε με εμφατικό τρόπο, ίσως η (παρά μία βολή) αλάνθαστη εμφάνισή του στον τελικό του Βερολίνου, τον καθιστούν αδιαμφισβήτητα το κεντρικό πρόσωπο σε όλη αυτή τη διαδρομή που έμοιαζε κάποιες στιγμές να περνά μέσα από ναρκοπέδιο.
Το μεγάλο μυστικό για την προσωπική επιτυχία του Σλούκα είναι η εξαιρετική σχέση που έχτισε από την αρχή με τον Εργκίν Αταμάν. Ο πανέξυπνος Τούρκος προπονητής τον έδειξε από την αρχή με το δάκτυλο και τον έχρισε «ηγέτη», έναν τίτλο που αρνήθηκε πεισματικά να του απονείμει ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ακόμα κι όταν με μια τρίποντη βόμβα του σε νεκρό χρόνο άλλαξε την ιστορία πέρυσι μέσα στην Πόλη και έστειλε τον Ολυμπιακό στο φάιναλ φορ του Κάουνας. Ο Αριστοτέλης είπε ότι «δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων» και η άρνηση του Μπαρτζώκα να αποδεχθεί τον ηγετικό χαρακτήρα του Σλούκα επιμένοντας στη διάταξη μιας αγέλης χωρίς φυσικό αρχηγό, ήταν ο βασικός λόγος που ο MVP του τελικού της Ευρωλίγκας πήρε το ρίσκο μιας τόσο μεγάλης αλλαγής στα 33 του χρόνια.
Και τι έκανε ο Εργκίν Αταμάν; Ακριβώς τα αντίθετα από τον Μπαρτζώκα, σε σημείο η συμπεριφορά του να μοιάζει κάποιες στιγμές εμμονική, να μην έχει μέτρο. Οταν χιλιάδες οπαδοί του Ολυμπιακού τον πίκαραν με το σύνθημα «Σλούκα γερά, πάρ’ τους τα λεφτά» στο ξεκίνημα μιας χρονιάς που ξεκίνησε με δύο ηχηρά χαστούκια για τους «πράσινους» από τον αιώνιο αντίπαλο, ο Τούρκος προπονητής φρόντιζε με κάθε τρόπο να δείχνει τον Σλούκα με το δάκτυλο και να τον καθιστά στα μάτια των συμπαικτών του και των οπαδών της ομάδας αδιαμφισβήτητο αρχηγό της αγέλης. Σχεδόν σε κάθε συνέντευξή του στο τέλος ενός σημαντικού αγώνα, κάθε φορά που έμπαινε στα αποδυτήρια όταν οι παίκτες του πανηγύριζαν μια σπουδαία νίκη, ο Αταμάν τον Σλούκα αποθέωνε και τον έβγαζε ένα βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους. «Ο Κώστας έκανε αυτό, ο Κώστας έκανε το άλλο» σε μια ατελείωτη κατάθεση εμπιστοσύνης προς κάποιον που έμπαινε κάθε φορά στη μάχη έχοντας στην πλάτη ένα τεράστιο βάρος.
Ο Κώστας Σλούκας βρήκε στο πρόσωπο του Εργκίν Αταμάν αυτό που δεν του πρόσφερε ποτέ ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Σ’ αυτό το θέμα, είναι χαώδης η διαφορά φιλοσοφίας ανάμεσα σε δύο κορυφαίους προπονητές, αναμφίβολα απόλυτα πετυχημένους. Δεν υπάρχουν μονόδρομοι στη σκέψη και έχει ενδιαφέρον ο τρόπος που επιλέγει ο κάθε τεχνικός να διαχειριστεί τις καταστάσεις και τους παίκτες του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, αποδείχθηκε ότι ο τρόπος του Αταμάν ήταν αυτός που χρειαζόταν ο Σλούκας για να απογειωθεί και να τραβήξει μαζί του στον ουρανό ολόκληρη την ομάδα.
«Ευχαριστώ τον κόουτς Αταμάν. Με εμπιστεύτηκε από την πρώτη μέρα. Πιστεύω σε εκείνον κι αυτός σε μένα, έχουμε πολύ καλή συνεργασία. Υποφέραμε πολύ, αλλά είχαμε πίστη, μέρα με τη μέρα. Εδώ είναι η οικογένειά μου, μείναμε ενωμένοι, δουλέψαμε και πετύχαμε κάτι ιστορικό. Ο κόουτς ήταν ο πρώτος που πίστεψε σε μένα, είχε ένα όνειρο και το κάναμε πραγματικότητα. Εχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, στην ομάδα και το πέτυχε. Ισως να μην περιμέναμε να το πάρουμε από την πρώτη χρονιά, αλλά τα καταφέραμε. Ο κύριος Αταμάν είναι ο ηγέτης της ομάδας. Εμπιστεύεται τους παίκτες και τους δίνει τον χρόνο και τον χώρο να κάνουν τη δουλειά τους. Χωρίς αυτόν, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα» είναι τα λόγια που διάλεξε ο Κώστας Σλούκας για να περιγράψει το ιδιαίτερο δέσιμο που έχει με τον Εργκίν Αταμάν και τον κώδικα επικοινωνίας τους.
Είπε και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, λίγο μετά την απονομή του τροπαίου: «Φυσικά και πήρε ρίσκο ο Αταμάν. Εφυγε από μια ομάδα που ήταν στην κορυφή όταν ο Παναθηναϊκός ήταν 17ος. Ομως είχε την πίστη και το πίστευε από την πρώτη μέρα πως θα τα καταφέρει. Οσο για μένα, μπορείτε να μου πείτε μια καλύτερη ιστορία; Να πας από τον Ολυμπιακό στον Παναθηναϊκό και να πάρεις την κούπα; Αυτή είναι η καλύτερη ιστορία. Δεν υπάρχει καλύτερη!»
Αυτή την ιστορία την είχε ζήσει λίγα χρόνια νωρίτερα και ένας άλλος σπουδαίος αθλητής, επιλέγοντας την αντίθετη φορά της διαδρομής. Οπως ο Κώστας Σλούκας, έτσι και ο Βασίλης Σπανούλης αποφάσισε να περάσει το ορμητικό ποτάμι που χωρίζει τον Παναθηναϊκό με τον Ολυμπιακό όχι για τα περισσότερα χρήματα, αλλά για τον ηγετικό ρόλο που προσδοκούσε και δεν του τον πρόσφεραν οι «πράσινοι». Ανεξάρτητα από το πώς εξελίχθηκε, η ιστορία του Σπανούλη έχει πολλά κοινά στοιχεία μ’ αυτήν του Σλούκα. Ο MVP του φάιναλ φορ του Βερολίνου το 2009, άλλαξε την επόμενη χρονιά στρατόπεδο γιατί στον Παναθηναϊκό δεν ένιωσε ποτέ πρώτο βιολί στην ορχήστρα του Ομπράντοβιτς, ρόλο που του πρόσφερε με προθυμία ο Ολυμπιακός και δικαιώθηκε στον υπερθετικό βαθμό, μιας και ο V-Span άλλαξε την ιστορία του.
Τι απέδειξαν και οι δύο; Οτι οι μεγάλοι αθλητές, αυτοί που συνδυάζουν το ταλέντο με τον ηγετικό χαρακτήρα, δεν φοβούνται τις προκλήσεις και πάντα επιζητούν να πάρουν αυτοί το νικητήριο σουτ, αντί να κρυφτούν στην ασφάλεια της γωνίας. Κάποιες φορές θα το βάλουν, κάποιες άλλες θα το χάσουν. Αλλά είτε το βάλουν είτε το χάσουν, πάλι την επόμενη φορά θα βγουν μπροστά και θα ξαναζητήσουν την μπάλα…
