Δεν θα ήθελε ποτέ να τον αποκαλέσουν «the special one», αν και στην πραγματικότητα είναι ξεχωριστός. Με τον δικό του τρόπο, καθώς δε συνηθίζει να μπαίνει στη διαδικασία των mind games πριν από τους αγώνες, δεν είναι «ξεροκέφαλος» όσον αφορά τις τακτικές και τις απαιτήσεις του από τους παίκτες, δεν κάνει ποτέ βαρύγδουπες δηλώσεις.
Μάλλον, ο Κάρλο Αντσελότι είναι «the normal one», που όμως από το βράδυ του Σαββάτου κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ. Με τη νίκη της Ρεάλ με 2-0 επί της Ντόρτμουντ στο «Γουέμπλεϊ», ο Ιταλός τεχνικός έφτασε τις πέντε κατακτήσεις Champions League, περισσότερες από κάθε άλλο προπονητή, συνεχίζοντας να χτίζει… κούπα με την κούπα τον δικό του ποδοσφαιρικό μύθο και αυξάνοντας την απόστασή του απ’ τους Μπομπ Πέισλι (3), Ζινεντίν Ζιντάν (3) και Πεπ Γκουαρδιόλα (3).
Ο «Καρλίτο» έφτασε τις τρεις κατακτήσεις με τη Ρεάλ Μαδρίτης (2014, 2022, 2024), ενώ έχει άλλους δύο τίτλους με τη Μίλαν (2003, 2007) και έναν χαμένο τελικό στα πέναλτι το 2005 από τη Λίβερπουλ, στην Κωνσταντινούπολη. Παράλληλα, έχει κατακτήσει το τρόπαιο με δύο διαφορετικές ομάδες, ακολουθώντας τη διαδρομή των Ερνστ Χάπελ (Φέγενορντ, Αμβούργο), Οτμαρ Χίτσφελντ (Ντόρτμουντ, Μπάγερν), Ζοζέ Μουρίνιο (Πόρτο, Ιντερ), Γιουπ Χάινκες (Ρεάλ, Μπάγερν) και Πεπ Γκουαρδιόλα (Μπαρτσελόνα, Μάντσεστερ Σίτι).
Σήμα κατατεθέν για τον Αντσελότι δεν είναι μόνο τα τρόπαια. Είναι η παροιμιώδης ψυχραιμία του ακόμα και όταν τα πράγματα στον γήπεδο δεν κυλούν όπως θα ήθελε (όπως στο πρώτο ημίχρονο στον τελικό του Σαββάτου), είναι το μάσημα της τσίχλας και βέβαια ο χαρακτηριστικός μορφασμός με το κούνημα του φρυδιού.
Πώς είναι όμως όταν το σαλόνι του σπιτιού σου κοσμούν πέντε μετάλλια από την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση ως προπονητής και άλλα δύο ως παίκτης. «Ποτέ δεν συνηθίζεις να παίρνεις τρόπαια. Ηταν πολύ δύσκολο, πολύ πιο δύσκολο από ότι νομίζαμε πως θα είναι. Στο πρώτο μέρος έπρεπε να υποφέρουμε, αλλά στο δεύτερο μέρος χάσαμε λιγότερες μπάλες και παίξαμε καλύτερα. Ολα αυτά μοιάζουν με λεπτομέρειες τώρα γιατί νικήσαμε. Το όνειρο συνεχίζεται», θα πει το Σάββατο περιχαρής στην αίθουσα Τύπου του «Γουέμπλεϊ», δείχνοντας το δρόμο για το αύριο της «Βασίλισσας», καθώς και του ίδιου στον πάγκο της.
Στην Ιταλία υπάρχει μια φράση που συνοδεύει τον Κάρλο Αντσελότι σε όλη αυτή την πορεία του ως προπονητής. «Η ηρεμία είναι η αρετή του δυνατού», κάτι που αποδεικνύει σε κάθε ματς. Ουδέποτε θα εκφράσει «on camera» τον θυμό ή την απογοήτευσή του. Μόνο τη χαρά του και αυτό όταν όλα θα έχουν τελειώσει θετικά για την ομάδα του. Κάποτε είχε πει ότι ακόμα και όταν γίνεται ο κακός χαμός στα αποδυτήρια, εκείνος ποτέ δεν επεμβαίνει αμέσως για να σβήσει τη φωτιά. «Πάω στην άκρη ή και στον διάδρομο, κάνω μια ή δύο τζούρες τσιγάρου και μετά αποφασίζω να δώσω τη λύση», είχε πει. Βέβαια κάποια στιγμή αποφάσισε δραστικά να κόψει το κάπνισμα. «Μου άρεσε να καπνίζω πριν από λίγο καιρό, αλλά τώρα το έχω κόψει για τα καλά! Τώρα απολαμβάνω να μασάω την τσίχλα μου, όλη την ώρα του αγώνα! Είναι κάτι που με βοηθάει, έτσι νομίζω τουλάχιστον».
Γεννήθηκε στις 10 Ιουνίου του 1959 στη μικρή πόλη του Ρετζόλο στη Βόρεια Ιταλία, η οποία αριθμεί περίπου 10.000 κατοίκους. Οι γονείς του είχαν φάρμα και τυροκομείο. Βοηθούσε εκεί αλλά το όνειρο του ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής. «Δεν χρειάστηκε ποτέ να πάμε στο σούπερ μάρκετ. Ολα τα παρήγαμε στο σπίτι. Το ψωμί, το γάλα, το τυρί. Είχαμε κοτόπουλα για τα αυγά», είχε πει κάποτε για εκείνη την φάρμα των παιδικών του χρόνων ο Κάρλο, που στην πορεία πέτυχε όλα όσα είχε ονειρευτεί και πολλά περισσότερα.
Τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια τα κρέμασε σε ηλικία 33 ετών, αποκαλύπτοντας κάποια στιγμή ότι ο κορυφαίος παίκτης που έχει αντιμετωπίσει στην καριέρα του ήταν ο Μαραντόνα. «Ηταν ένας αντίπαλος για μένα τότε, αλλά μετά έγινε φίλος μου. Ο σπουδαιότερος παίκτης με τον οποίο έπαιξα ως αντίπαλος», είπε ο τεχνικός της Ρεάλ Μαδρίτης, λίγες ημέρες μετά την απώλεια του κορυφαίου Αργεντινού.
Από τις πρώτες του δουλειές ήταν να αναλάβει χρέη βοηθού στην εθνική ομάδα της Ιταλίας. Πηγαίνει στην Πάρμα και μετά στη Γιουβέντους. Ακολουθεί η Μίλαν, η Τσέλσι, η Παρί Σεν Ζερμέν, τα πρώτα χρόνια στην Ρεάλ, μετά η Μπάγερν, η Νάπολι, η Εβερτον και ξανά η «βασίλισσα».
Βέβαια, ο δρόμος δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα. Πολλές φορές έχει έρθει σε κόντρα με τους αστέρες που καλείται να διαχειριστεί και πολλές άλλες με τους ιδιοκτήτες των ομάδων που κοουτσάρισε. Αλλωστε δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να μπορείς να κρατάς ικανοποιημένους ανθρώπους όπως οι Πέρεθ, Ανιέλι, Αμπράμοβιτς, Κελαϊφί και βέβαια ο Μπερλουσκόνι.
Στην αυτοβιογραφία του έχει αποκαλύψει, για παράδειγμα, ότι ο Ρώσος μεγιστάνας του είχε κάνει παράπονα για την εμφάνιση της Τσέλσι, μετά από νίκη με 6-0 σε αγώνα της Premier League. Τελικά την ίδια χρονιά και παρά το γεγονός ότι οδήγησε τους «μπλε» στην κατάκτηση του πρώτου νταμπλ της ιστορίας τους, τον απέλυσε μόλις ολοκληρώθηκε ο αγώνας με την Εβερτον για την τελευταία αγωνιστική της Premier League και ενώ ακόμη ήταν στο πούλμαν μαζί με τους παίκτες του.
Υπήρξε και η ήττα στα πέναλτι από την Λίβερπουλ στον τελικό της Κωνσταντινούπολης το 2005 και ενώ η Μίλαν είχε προηγηθεί με 3-0 στο ημίχρονο. Αλλοι στη θέση του μπορεί και να τα είχαν παρατήσει, εκείνος όμως πείσμωσε ακόμα περισσότερο.
Οι… κακές γλώσσες υποστηρίζουν ότι πηγαίνει πάντα στα σίγουρα, εννοώντας ότι προπονεί μόνο ομάδες από το πάνω ράφι, όμως η απάντηση σε αυτό ήρθε από τον ίδιο όταν δεν δίστασε να «τσαλακώσει» το προφίλ του αναλαμβάνοντας το τιμόνι της Εβερτον, λίγο πριν πάει για δεύτερη φορά στη Ρεάλ. Οσον αφορά τις σχέσεις του με τους παίκτες, ίσως το καλύτερο παράδειγμα για το πώς τους προσεγγίζει το έδωσε ο Αντόνιο Ρίντιγκερ, όταν πρωτοπήγε στην Ρεάλ. «Διασκεδάζουμε πολύ ως ομάδα και έχω προσαρμοστεί πολύ καλά. Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ μια ομάδα δεν έκανε το δρόμο μου τόσο εύκολο αμέσως», ανέφερε αρχικά.
«Ημουν μόνο λίγες ώρες στο νέο μας σπίτι με την οικογένειά μου, κάναμε μπάρμπεκιου, ώσπου ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι. Ανοιξα την πόρτα και μπροστά μου ήταν ο Κάρλο Αντσελότι. Μια στιγμή έκπληξης. Κάθισε στο τραπέζι, έφαγε μαζί μας και γνώρισε την οικογένειά μου. Πολύ φυσιολογικό, πολύ ρεαλιστικό. Ηταν εκεί για δύο ώρες και μιλήσαμε για όλα. Είμαι ειλικρινής, δεν είχα ζήσει ποτέ κάτι τέτοιο, κανένας προπονητής δεν είχε κάνει κάτι τέτοιο για μένα. Μετά από μερικούς μήνες μαζί του, πρέπει να πω ότι όταν πρόκειται για την ενασχόληση με παίκτες, τον Αντσελότι δεν τον αγγίζει ουδείς», πρόσθεσε.
Θεωρεί ότι δεν πρέπει ένας προπονητής να λέει πολλά στους παίκτες όταν έχουν την μπάλα, αλλά όταν δεν την έχουν και πρέπει να την ανακτήσουν ή να αμυνθούν. «Πώς θα πω στον Μπενζεμά να πλασάρει καλύτερα, ή στον Μόντριτς να δώσει καλύτερα πάσα. Δεν γίνεται αφού ήδη το κάνουν τέλεια», υποστηρίζει, ενώ το μότο του σχετικά με τις ομάδες ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με αυτό του Μάικλ Τζόρνταν.
«Υπάρχουν πολλές ομάδες, σε κάθε άθλημα, που έχουν μεγάλους παίκτες αλλά δεν κερδίζουν τίτλους. Τις περισσότερες φορές προφανώς αυτοί οι παίκτες δεν είναι πρόθυμοι να θυσιαστούν για το καλό της ομάδας. Είναι βαθιά πεποίθησή μου ότι αν σκεφτείς και πετύχεις σαν ομάδα, τα ατομικά βραβεία θα έρθουν αυτόματα. Το ταλέντο κερδίζει παιχνίδια, η ευφυΐα και η ομαδικότητα κερδίζει πρωταθλήματα», έχει πει, ενώ πριν από καιρό συμφώνησε δημόσια και με τον Γιάννη Αντετονκούνμπο σχετικά με το τι είναι αποτυχία στον αθλητισμό.
«Τα λόγια του μου φαίνονται φανταστικά, αλήθεια δεν έχω τίποτα να προσθέσω. Συμφωνώ μαζί του 100%. Και στον αθλητισμό ισχύουν και στη ζωή! Δεν είναι δυνατόν να μιλάς για αποτυχίες. Αποτυγχάνεις όταν δεν προσπαθείς να κάνεις κάτι όσο καλύτερα μπορείς. Οταν τα δίνεις όλα και έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου, δεν μπορείς να μιλάς για αποτυχίες. Κάποιες φορές τα πράγματα πηγαίνουν καλά, άλλες όχι. Μπορεί να έχω μια συλλογή με τίτλους, αλλά αν μετρήσω αυτούς που έχω χάσει… Τα λόγια του Αντετοκούνμπο ήταν υπέροχα».
Οσον αφορά την τακτική κι εδώ δεν υπάρχουν στεγανά. Δεν έχει πρόβλημα να προσαρμόσει το πλάνο με βάση τους παίκτες που έχει και δεν απαιτεί από τους ποδοσφαιριστές του να αλλάξουν την αγωνιστική τους φιλοσοφία ανάλογα με τον τρόπο που παίζει, κάτι που φάνηκε και φέτος. Από την Ρεάλ με σέντερ φορ τον Μπενζεμά, φέτος παρουσίασε μια ομάδα χωρίς ουσιαστικά καθαρόαιμο φορ. Του αρέσει να συζητά με τους παίκτες του τον τρόπο παιχνιδιού, ενώ πάντα βάζει αυτούς σε πρώτο πλάνο και μετά τον εαυτό του. Επίσης δίνει μεγάλη έμφαση στην ιεραρχία και για αυτό άλλωστε ουδέποτε εξέφρασε δημόσια τις όποιες διαφωνίες είχε με τις ισχυρές διοικήσεις που έχει συνεργαστεί.
Ακόμα όμως και ένας πολυνίκης προπονητής, όπως αυτός, έχει τα αδύνατα σημεία του. Είναι, αν και δεν του φαίνεται, αρκετά προληπτικός. Ο «άνθρωπος» του ήταν πάντα ο Τσίτσιο Γκρατσιάνι, τον οποίο θεωρούσε τον πιο τυχερό του κόσμου. Μάλιστα όταν πήρε την εκδίκησή του από την Λίβερπουλ στον τελικό της Αθήνας, με την Μίλαν να επικρατεί με 2-1, του έδωσε να σηκώσει το τρόπαιο του Champions League. Και βέβαια το καλό φαγητό, το οποίο είναι το πρώτο βήμα για έναν «άνδρα να ωριμάσει». «Δεν ξέρω αν έχω βγάλει καλούς παίκτες, αλλά χωρίς εμένα ο Κρέσπο, ο Σέβα, ο Γκατούζο, ο Βινίσιους θα έτρωγαν ακόμα πίτσες, μπέργκερ και σάντουιτς. Και δεν θα ήξεραν να διαλέγουν ένα καλό κρασί» έχει πει.
Εχει κάνει δύο γάμους και έχει δύο παιδιά την Κάτια και τον Νταβίντε που είναι μάλιστα βοηθός του στην Ρεάλ. Το 2008, ο Αντσελότι επιβεβαίωσε σε συνέντευξή του ότι είχε χωρίσει με την επί 25 χρόνια σύζυγό του, Λουίζα Γκιμπελίνι. Στη συνέχεια έβγαινε με τη Ρουμάνα Μαρίνα Κρέτσου. Το 2011, ανακοινώθηκε ότι έβγαινε με την Καναδή επιχειρηματία Μαριάν Μπαρένα ΜακΚλέι, με την οποία παντρεύτηκε στο Βανκούβερ τον Ιούλιο του 2014.
Τον Μάιο του 2009 εκδόθηκε η αυτοβιογραφία του Preferisco la Coppa («Προτιμώ το Κύπελλο»). Μάλιστα έκανε λογοπαίγνιο με τη λέξη «coppa» που σημαίνει τόσο το «Κύπελλο» όσο και ένα είδος αλλαντικού από κρύο χοιρινό κρέας, το οποίο παράγεται στη γενέτειρα του την Εμίλια-Ρομάνια, με όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου να πηγαίνουν στο Fondazione Stefano Borgonovo για τη χρηματοδότηση της έρευνας για την αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, τη νόσο που έπασχε και ο διάσημος επιστήμονας Στίβεν Χόκινγκ.
