Δεν ξέρω εσείς, αλλά πολλοί φίλοι του στίβου βαρεθήκαμε ν’ ακούμε από αθλητές και αθλήτριές μας, που αγωνίσθηκαν στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, «δεν πειράζει». Αναφέρονταν στην όχι θετική (ας το θέσω «κομψά») αγωνιστική παρουσία τους.
Ε, λοιπόν, όχι. Δεν θα πείραζε αν όλοι αυτοί οι αθλητές πήγαινανσ΄ένα μίτινγκ με δικές τους δαπάνες. Τώρα, όμως, πειράζει. Πολλοί δεν δικαιολόγησαν την επιλογή του ΣΕΓΑΣ να τους συμπεριλάβει στην ομάδα.
Δικαιολογίες μπορεί να υπάρχουν πολλές. Κάποιοι ήταν «πρωτάρηδες» σε τέτοιους αγώνες. Ή αρκετά νέοι. Είδαμε, όμως, νεαρούς και μη έμπειρους ξένους να κάνουν «πράματα και θάματα». Αλλά νεαρή και «πρωτάρα» δεν ήταν η Πολυνίκη Εμμανουηλίδου; Κι όμως, αγωνίσθηκε σαν «μπαρουτοκαπνισμένη». Να έπαιξε ρόλο το μικρό της όνομα; Αλλοι πήγαν τραυματισμένοι ή ανέτοιμοι, έχοντας μόλις συνέλθει από τραυματισμό. Συνεπώς, τι εξυπηρετούσε η συμμετοχή τους;
Η «Αιώνια Πόλη», η Ρώμη, είναι μεν πανέμορφη, αλλά οι αθλητικές αποστολές δεν είναι τουριστικές. Τούτο πρέπει να καταστεί εναργέστατο σε όλους. Στη διοίκηση του ΣΕΓΑΣ, στους προπονητές, στους αθλητές. Κατανοώ, φυσικά, απολύτως το ότι, σε μια αποστολή, πάντα υπάρχουν αποτυχίες. Αλλο αυτό, όμως, κι άλλο το μικρό ποσοστό επιθυμητών εμφανίσεων, που σχετίζονται, πρωτίστως, έστω με την προσέγγιση του ρεκόρ του αθλητή.
Η βαθμολογία του πρωταθλήματος αποκαλύπτει την αλήθεια: η πολυπληθέστερη ομάδα μας στην ιστορία του θεσμού κατετάγη 18η, τρεις θέσεις κάτω από το 2022.
Υπάρχει, πάντως, κι ένα άλλο θέμα: οι περισσότεροι Ελληνες δίνουν πολλά για να προκριθούν σε μεγάλες διοργανώσεις κι εκεί συχνά βρίσκονται «εκτός φόρμας». Είναι κάτι που πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί από την προπονητική ηγεσία.
