Ας μου επιτρέψει ο ∆ιονύσης Σαββόπουλος να παρερμηνεύσω το νόημα του στίχου του, «ας κρατήσουν οι χοροί». Να του αποδώσω την έννοια του «κάνω κράτει»: περιορίζω, συγκρατούμαι κ.ά. Και να τον συνδέσω με την ελληνική κολύμβηση.
Ολβιοι είναι οι άνθρωποι του αθλήματος. Η Ελλάς, η «μικρά και πτωχή πλην τιμία Ελλάς», αναδείχθηκε 2η στο πρωτάθλημα Ευρώπης. Τεράστια η συλλογή μεταλλίων: 17 (5 χρυσά, 8 ασημένια, 4 χάλκινα), 11 περισσότερα από την προηγούμενη πλουσιότερη, του 2012.
Και αμέσως, πρωτοστατούντων δημοσιογράφων, άρχισαν βαρύγδουπα δημοσιεύματα του τύπου, «θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές στους Ολυμπιακούς Αγώνες», «πάμε στο Παρίσι για πολλά μετάλλια» και άλλα ανάλογα.
Αλλά λησμόνησαν –ή δεν γνώριζαν– όλοι αυτοί ότι στο Βελιγράδι δεν υπήρχαν Ιταλοί, Γάλλοι, Ολλανδοί, Ισπανοί, οι Βρετανοί, οι Σουηδοί και οι Γερμανοί έστειλαν νεαρούς, ενώ στο Παρίσι θα μετάσχουν οι δύο μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος, οι ΗΠΑ και η Αυστραλία, μαζί με Ιάπωνες, Κινέζους, Καναδούς και τόσους άλλους.
Το μέγιστο επίτευγμα των παιδιών δεν ήταν τα μετάλλια που κατέκτησαν. Ηταν ότι σχεδόν όλα έφτασαν ή ξεπέρασαν τον εαυτό τους. «Επιασαν» ολυμπιακά όρια, κατέρριψαν ελληνικά ή ατομικά ρεκόρ ή βελτίωσαν τις καλύτερες επιδόσεις του έτους. Ψάχνω να βρω ποιος υστέρησε και σχεδόν αδυνατώ να εντοπίσω έστω έναν.
Το κλίμα άκριτης αισιοδοξίας, ωστόσο, μόνο κακό μπορεί να προξενήσει στους αθλητές. Να τους φορτώσει με περίσσιο άγχος. Ο στόχος για το Παρίσι πρέπει να είναι να ξεπεράσουν πάλι τον εαυτό τους. Και τότε θα έλθουν και κάποιοι τελικοί, ίσως και μετάλλια. Είμαι πεπεισμένος, πάντως, πως οι αθλητές, οι προπονητές και οι παράγοντες πατούν και με τα δύο τους πόδια στη γη.
