«Αγαπημένη μου μητέρα. Θα βάλω τα δυνατά μου για να γίνω ο πρώτος μαύρος πρωταθλητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες». Κάπως έτσι άρχιζε το γράμμα που έστειλε ο Γουίλιαμ ΝτεΧαρτ Χάμπαρτ στον πατέρα του από το πλοίο που ταξίδευε από την Αμερική με προορισμό το Παρίσι. Και ο 21χρονος αθλητής κράτησε τον λόγο του και πρώτευσε στο άλμα εις μήκος, στη διοργάνωση του 1924. Έναν αιώνα μετά, η Ολυμπιακή Φλόγα θα φωτίσει τους Αγώνες του Παρισιού, μία διοργάνωση χωρίς κάποιου είδους διάκριση.
Κάθε ταξίδι ξεκινάει με ένα βήμα και ο Γουίλιαμ ΝτεΧαρτ Χάμπαρτ έκανε, μέσα από πολλές δυσκολίες, το βήμα για ανοίξει ο δρόμος για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων και στον χώρο του αθλητισμού. Ο Χάμπαρτ γεννήθηκε σε μία από τις γειτονιές του Σινσινάτι στο Οχάιο, στις 25 Νοεμβρίου 1903. Ήταν το πρώτο από τα οκτώ παιδιά μιας οικογένειας που προσπαθούσε να επιβιώσει κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Από παιδί ο Χάμπαρτ είχε δείξει τις δυνατότητες του στον αθλητισμό και όλοι οι κάτοικοι στην περιοχή του τον αναγνώριζαν ως τον ταχύτερο δρομέα. Τον αποκαλούσαν «το παιδί με τα ελατήρια στα πόδια». Ο πιτσιρικάς έπαιρνε συνέχει μέρος σε αγώνες στο σχολείο του καθώς μέσα στους αθλητικούς χώρους ξεχώριζε και διακρινόταν. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς του στο σχολείο υποχρεωτικής εκπαίδευσης ήταν τόσο καλός που ανταγωνιζόταν πρωταθλητές κολλεγίων.
Σε έναν τέτοιο αγώνα τον είδε ένας απόφοιτος από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και σκέφτηκε ότι ο νεαρός μαύρος θα αποτελούσε σπουδαία προσθήκη για τις αθλητικές ομάδες του Πανεπιστημίου. Έτσι, με αφορμή μία εφημερίδα που έδινε υποτροφίες στους πρώτους δέκα μαθητές που θα της φέρουν συνδρομές, εμπνεύστηκε μία καμπάνια και πρόσθεσε συνδρομές στο όνομα του Χάμπαρτ με αποτέλεσμα ο τελευταίος να εξασφαλίσει μία θέση στο Πανεπιστήμιο.
Στο Μίσιγκαν ο νεαρός μαύρος κυριάρχησε στα σπριντ και στο άλμα εις μήκος. Μόλις τη δεύτερη χρονιά των σπουδών του κατέκτησε μία θέση στην εθνική ομάδα στίβου των Ηνωμένων Πολιτειών που θα έπαιρνε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού αλλά οι ιθύνοντες τον άφησαν να αγωνιστεί μόνο στο μήκος.
Η αποστολή των ΗΠΑ (350 άτομα) ταξίδεψε με το πλοίο «SS America»για τη Γαλλία. Ήταν η εποχή που οι μαύροι δεν μπορούσαν να απολαμβάνουν προνόμια σε ένα Μέσο Μαζικής Μεταφοράς και στις πρώτες θέσεις βρίσκονταν μόνο λευκοί. Αυτό όμως ήταν το τελευταίο που ενδιέφερε τον νεαρό αθλητή, ο οποίος έπλεε σε… πελάγη ευτυχίας γιατί ταξίδευε για την Ευρώπη για να κάνει αυτό που αγαπούσε: να πάρει μέρος σε αγώνες. Το… DNA του πρωταθλητή όμως που είχε μέσα του δεν τον άφηνε να σκέπτεται μία απλή συμμετοχή. Ήθελε να κάνει κάτι πολύ περισσότερο: να γίνει ο πρώτος μαύρος που θα κατακτούσε ένα ολυμπιακό μετάλλιο αλλά και να πετύχει παγκόσμιο ρεκόρ.
Στο πολυήμερο ταξίδι με το πλοίο ο Χάμπαρτ εκτός από προπονήσεις έγραψε και ένα γράμμα στον μητέρα του, στο οποίο ανέφερε τον κρυφό στόχο του. «Μητέρα θέλω να γίνω ο πρώτος μαύρος ολυμπιονίκης», έγραφε μεταξύ άλλων. Και κράτησε τον λόγο του. Για την ακρίβεια δεν χρησιμοποιούσε τη λέξη μαύρος αλλά «έγχρωμος» και την είχε υπογραμμίσει δύο φορές σα να ήθελε να δείξει τι θα σήμαινε για όλους τους αφροαμερικανούς αυτή η νίκη του.
Η υποδοχή στο Παρίσι δεν ήταν αυτή που περίμεναν οι Αμερικανοί αθλητές. Πίστευαν, όπως έχουν αφηγήθηκαν εκ των υστέρων, ότι θα τους υποδεχτούν όμορφες Γαλλίδες αλλά τους υποδέχτηκαν «γενειοφόροι άνδρες». Η αποστολή έμεινε κοντά στις Βερσαλλίες και καθημερινά οι αθλητές μεταφέρονταν με λεωφορεία στους αγωνιστικούς χώρους.
Την τελευταία ημέρα πριν από τον αγώνα του ο Χάμπαρτ έπαιζε με ένα παζλ για να χαλαρώσει. Ένας συναθλητής του μπήκε στο δωμάτιο και ανέφερε ότι ο συμπατριώτης τους, ο πενταθλητής Ρόμπερτ ΛεΤζεντρ, «έσπασε» το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος (7,76 μ.). Ο 21χρονος ένιωσε την αναπνοή του να σταματάει. Το παγκόσμιο ρεκόρ ήταν και αυτό στόχος του. Όλη τη νύχτα δεν κατάφερε να κοιμηθεί.
Την επόμενη ημέρα, στους προκριματικούς, ήθελε να ξεχάσει το ρεκόρ του συναθλητή του αλλά δεν τα κατάφερε. Πήρε φόρα και χτύπησε το πόδι του στη βαλβίδα (τότε ήταν μία σκληρή σανίδα) με αποτέλεσμα να μην μπορεί σχεδόν να περπατήσει. Εξίσου καταστροφικό ήταν και το δεύτερο άλμα του αλλά κατάφερε να πάρει την πρόκριση. Πριν από τον τελικό κυκλοφορούσε με πατερίτσες και ο προπονητής του ήθελε να τον βγάλει από την ομάδα αλλά ο 21χρονος τον παρακάλεσε να του δώσει μία ευκαιρία.
Στον αγώνα δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει την φτέρνα του. Έτσι πήδηξε με τα δάχτυλα. Στο τελευταίο του άλμα, όπως έχει πει, σκέφτηκε ότι «όλη η φυλή μου κοιτάζει εμένα και πρέπει να τα καταφέρω». Πήρε φόρα και έφτασε στα 7,47 μ., μία επίδοση που του έδωσε το χρυσό μετάλλιο. Σε όλη τη διάρκεια της διοργάνωσης κυκλοφορούσε με πατερίτσες και όταν γύρισε στις ΗΠΑ χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος για να αποθεραπευτεί. Όταν έγινε καλά πήρε μέρος σε αγώνες στο Πανεπιστήμιό του και έκανε δικό του και το παγκόσμιο ρεκόρ με 7,89 μ. Ένας σοβαρός τραυματισμός στον αστράγαλο, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα βόλεϊ, δεν του επέτρεψε να διεκδικήσει με αξιώσεις ένα μετάλλιο στη διοργάνωση του 1928. Τον στόχο του όμως τον είχε πετύχει: Έγινε ο πρώτος μαύρος ολυμπιονίκης σε ατομικό άθλημα.
