Στην τελική ευθεία εισήλθε από χθες το Euro 2024, με το πρώτο συμπέρασμα από τη φάση των ομίλων και τα πρώτα νοκ άουτ παιχνίδια να είναι οι μη πειστικές εμφανίσεις των «μεγάλων» της Γηραιάς Ηπείρου. Η εξήγηση που εύκολα δίνεται είναι τα κουραστικά πρωταθλήματα αυτών των χωρών.
Αλλη μία δικαιολογία είναι πως οι ομάδες αυτών δίνουν τα περισσότερα παιχνίδια στις συλλογικές ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αποτέλεσμα, η κόπωση των παικτών τους να μην μπορεί να ξεπεραστεί.
Θεωρώ πως ναι μεν οι δύο αυτoί λόγοι έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά η βασική αιτία είναι η παγκοσμιοποίηση του αθλήματος. Οι ελεύθερες μεταγραφές άνοιξαν τους ορίζοντες και παίκτες από «μικρές» ποδοσφαιρικά χώρες αγωνίζονται πλέον σε μεγάλες ομάδες.
Οι εμπειρίες τους, που πλαισίωσαν το ταλέντο τους, μεταφέρθηκαν στα εθνικά τους συγκροτήματα και η «ψαλίδα» έκλεισε θεαματικά. Δεν μίκρυναν οι μεγάλοι, αλλά μεγάλωσαν οι μικροί.
Επιπλέον, η παρουσία ξένων προπονητών αλλά και ποδοσφαιριστών άλλαξε και το στυλ παιχνιδιού σε παραδοσιακές χώρες. Αυτό όμως φαίνεται πως δεν αφομοιώθηκε από τις Εθνικές τους.
Παράδειγμα η Αγγλία. Η «μπάλα κάτω» που παρακολουθούμε στην Premier League αποδείχτηκε πως δεν ταιριάζει στο DNA των Αγγλων, που άρχισαν τα γεμίσματα από τα πλάγια άουτ και τις σέντρες για να φτάσουν στην ανατροπή με τη Σλοβακία.
Παρακολουθούμε ένα τουρνουά με ενδιαφέροντες αγώνες και αρκετές συγκινήσεις, ως προς τα αποτελέσματα, που όμως δεν θα προσθέσει τίποτα περισσότερο στην εξέλιξη του αθλήματος πέρα από την ανάδειξη δύο ή τριών νεαρών παικτών.
