Το βράδυ της Τρίτης (9/7) η Γαλλία αντιμετωπίζει την Ισπανία στον πρώτο ημιτελικό του Euro 2024. Είναι σίγουρα ένας πρόωρος τελικός, αλλά για πολλούς από τους παίκτες των «μπλε» διεξάγεται σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες από ότι οι αγώνες της προηγούμενης εβδομάδας.
Οσο και αν φαίνεται περίεργο, το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των εκλογών στην Γαλλία και η νίκη της Μαρίν Λεπέν είχε επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την εθνική ομάδα, σκορπώντας ένα κλίμα ανησυχίας πάνω από το γκρουπ, με τον Ντιντιέ Ντεσάν να προσπαθεί όλο αυτό το διάστημα να κρατήσει τις πολιτικές εξελίξεις έξω από το ξενοδοχείο της αποστολής. Μάταια όμως, καθώς αστέρες όπως ο Ντεμπελέ, ο Τουράμ, ακόμα και ο Εμπαπέ είχαν αναφερθεί δημόσια στο αποτέλεσμα, ζητώντας από τους πολίτες να κινητοποιηθούν…
Την περασμένη Κυριακή, η ομάδα βρισκόταν καθ’ οδόν για την προπόνηση όταν έγινε γνωστό ότι η ακροδεξιά στις γαλλικές εκλογές είχε ηττηθεί. Ευτυχία και ανακούφιση διαπέρασε πολλούς από τους παίκτες που ήταν στο πούλμαν και οι οποίοι δεν είχαν διστάσει να χρησιμοποιήσουν ένα θρυλικό εθνικό σύνθημα: «liberté, égalité, fraternité» (ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη). Χρειάστηκε θάρρος και αυτοπεποίθηση για να βγουν δημόσια μπροστά σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, αλλά φαίνεται ότι το μήνυμά τους αναμφισβήτητα βοήθησε στο να αλλάξει η ψήφος.
Ο Ουσμάν Ντεμπελέ απλώς δημοσίευσε μια φωτογραφία με το πλατύ χαμόγελό του. Ο Μάρκους Τουράμ, του οποίου ο πατέρας Λιλιάν ήταν πάντα ενεργός σε θέματα κατά του ρατσισμού, ανάρτησε ξεσηκωτικά λόγια στο Instagram: «Ζήτω η διαφορετικότητα, ζήτω η Δημοκρατία, ζήτω η Γαλλία. Ο αγώνας συνεχίζεται». Σε ανάλογο πλαίσιο κινήθηκαν και Κουντέ και Τσουαμενί.
Ο Κιλιάν Εμπαπέ είχε καλέσει το κοινό να ψηφίσει και απηύθυνε έκκληση ιδιαίτερα στους νέους της Γαλλίας, προειδοποιώντας για τους κινδύνους των ακραίων και διχαστικών ιδεών. Πώς πρέπει να αισθάνθηκαν αυτοί οι παίκτες βλέποντας τις εικόνες που έφταναν από τους νέους να κλαίνε πανηγυρίζοντας, καθώς το αποτέλεσμα των εκλογών διασκέδαζε τους χειρότερους φόβους τους;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Γάλλοι παίκτες έζησαν μια εμπειρία που θα θυμούνται. Το να είσαι στα 20 σου χρόνια, να εμφανίζεσαι δημόσια, να αναλαμβάνεις μια υπόθεση εθνικής σημασίας, να συσπειρώνεσαι ήρεμα και έξυπνα ενάντια σε ένα μέρος του πληθυσμού που μειώνει τη θέση σου μέσα στη χώρα σου και τελικά να νιώθεις ότι μπορεί πράγματι να υπήρξες έναυσμα για θετική αλλαγή – αυτό είναι μεγάλο πράγμα. Οπως είπε ο Κουντέ: «Η ανακούφιση είναι ίση με την ανησυχία των τελευταίων εβδομάδων, είναι τεράστια».
Ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη. Το (ατυχές) μότο της UEFA «κρατήστε την πολιτική έξω από τον αθλητισμό» πνίγηκε εμφατικά μέσα στη γαλλική ομάδα στη Γερμανία. Ποιος ξέρει, ίσως αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να βοηθήσει να απελευθερωθεί η ομάδα στο γήπεδο με κάποιο τρόπο. Οι εμφανίσεις δεν ήταν μέχρι τώρα καλές σε αυτό το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, αλλά μερικές φορές οι εξωτερικοί παράγοντες μπορούν να αποτελέσουν αξιοσημείωτη κινητήρια δύναμη.
Αυτός ήταν ένας αναμφισβήτητος παράγοντας, την τελευταία φορά που η Γερμανία φιλοξένησε ένα διεθνές ποδοσφαιρικό τουρνουά. Η Ιταλία έφτασε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 πνιγμένη στη λάσπη ενός σκανδάλου. Ολος ο ιστός του ιταλικού ποδοσφαίρου είχε εμπλακεί στην υπόθεση Calciopoli, όταν ο «κοριός» των ιταλικών αρχών αποκάλυψε ότι ο Λουτσιάνο Μότζι, το δεξί χέρι του Ανιέλι στη Γιουβέντους, κινούσε τα νήματα σε μια μεγάλη οργάνωση που έστηνε αγώνες. Δεκατρία μέλη της αποστολής της Ιταλίας προέρχονταν από τους τέσσερις συλλόγους που εμπλέκονται στο σκάνδαλο. Ο ομοσπονδιακός προπονητής, Μαρσέλο Λίπι, ήταν μακροχρόνιος συνεργάτης του Μότζι και οι γιοι τους εργάζονταν μαζί σε μια εταιρεία που ήταν υπό έρευνα. Συνολικά επρόκειτο για μια σάπια, διεφθαρμένη κρίση και κυριάρχησε πλήρως σε όλη τη συζήτηση γύρω από τους «ατζούρι». Ουδείς είχε ασχοληθεί πραγματικά με την ομάδα και τους παίκτες που είχαν ταξιδέψει στη Γερμανία για την τελική φάση της διοργάνωσης.
Στο τέλος, η Ιταλία επέβαλε αυτό που ονομάζεται «silenzio stampa» (σιωπή του Τύπου). Ουσιαστικά η αποστολή απομακρύνθηκε από τα μέσα ενημέρωσης, επιβλήθηκε ένα είδος «σιγής ασυρμάτου» και θεωρήθηκε καλύτερο για την ομάδα να ζει απομονωμένη στο ξενοδοχείο, σαν να βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Για τον Λίπι ήταν ο μόνος τρόπος να μείνουν ενωμένοι και να προσπαθήσουν να κερδίσουν αγώνες για να σώσουν την ποδοσφαιρική τους ψυχή.
Είχαν έναν σκοπό και η εστίασή τους ήταν στη νίκη με κάθε κόστος. Ηταν η Ιταλία εξαιρετική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006; Οχι απαραίτητα. Αλλά δημιούργησαν μια νοοτροπία νικητή, η οποία τους οδηγούσε όλο και περισσότερο από αγώνα σε αγώνα.
Ο αρχηγός Φάμπιο Κανναβάρο ηγήθηκε μιας ατσαλένιας αμυντικής ανθεκτικότητας που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της Ιταλίας. Δέχτηκαν μόνο ένα γκολ μέχρι να φτάσουν στον τελικό – και αυτό ήταν το αυτογκόλ του Κριστιάν Τζακάρντο στο παιχνίδι με τις ΗΠΑ, στη φάση των ομίλων.
Αυτό που είχε η Ιταλία το 2006 και η Γαλλία δεν έχει ανακαλύψει ακόμα το 2024, είναι η ικανότητα να σκοράρει ακόμα και όταν δεν είναι η πιο θεαματική ομάδα για να παρακολουθείς. Μερικές φορές χρειάζεται απλά μια εξέλιξη ή ένα γεγονός, εκτός του αγωνιστικού χώρου, για να δοθεί σε μια ομάδα αυτή η επιπλέον ώθηση. Το σύνολο του Ντιντιέ Ντεσάν θα χρειαστεί αυτή την «ένεση» για να βρει την έξτρα ποιότητα για την αναμέτρηση που ακολουθεί, καθώς η Ισπανία είναι η πιο συναρπαστική και πλήρης ομάδα του τουρνουά μέχρι στιγμής. Η Γαλλία παραμένει μαχητική. Δεν έχει δεχτεί ακόμη γκολ από ανοιχτό παιχνίδι, αλλά και δεν έχει πετύχει.
Αυτή η γαλλική ομάδα συμβολίζει με υπερηφάνεια την πολυπολιτισμικότητα. Κανείς στην αποστολή δεν κοιτάει τον συμπαίκτη του και τον ρωτάει πόσο Γάλλος είναι. Οι «μπλε» αποτελούνται από παίκτες που ως επί το πλείστον γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη χώρα που εκπροσωπούν. (Υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις: Ο Τουράμ, για παράδειγμα, γεννήθηκε στην Ιταλία ενώ ο πατέρας του έπαιζε εκεί και ο Καμαβινγκά γεννήθηκε στην Αγκόλα). Οι ρίζες τους περιλαμβάνουν έθνη σε ολόκληρη την Αφρική, την Καραϊβική και εκτείνονται μέχρι τις Φιλιππίνες και τη Γαλλική Γουιάνα, ένα φυλάκιο των Κρεολών στη Νότια Αμερική…
Ομως μέσα στο γήπεδο όλοι φορούν την ίδια φανέλα και τραγουδούν με πάθος τον ίδιο εθνικό ύμνο. Πλέον δεν αποκλείεται να έχουν ένα επιπλέον κίνητρο, αυτό που προέκυψε από το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των εκλογών. Οι Γάλλοι διεθνείς είδαν ότι ο λόγος τους μετράει και πως κατάφεραν με τις αναρτήσεις τους να διαψεύσουν ακόμα και τις δημοσκοπήσεις. Δεν αποκλείεται αυτό να αποτελέσει από μόνο του την ώθηση που χρειάζονται για να γίνουν ξανά η ομάδα που είχε φτάσει πριν από δύο χρόνια στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του Κατάρ…
