Γλίτωσαν από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, πέρασαν μέσα από Συμπληγάδες, ξέφυγαν από τα μάγια της Κίρκης και να που έφθασαν έως εδώ, ένα βήμα πριν από την Ιθάκη, μια ανάσα πριν μεθύσουν με νέκταρ από το Κύπελλο του Πρωταθλητή Ευρώπης! Η Ισπανία και η Αγγλία συνθέτουν το ζευγάρι του τελικού του Euro 2024 και θα διεκδικήσουν απόψε (22.00), στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, ένα τρόπαιο που για τα «λιοντάρια» μοιάζει με Ιερό Δισκοπότηρο και για τους Ιβηρες μια μεγάλη ευκαιρία προκειμένου να επιστρέψουν ξανά στις όχι και τόσο μακρινές εποχές που κέρδιζαν με το σπαθί τους τα πάντα!
Η Ισπανία έπαιξε μακράν το καλύτερο ποδόσφαιρο και πείθει ότι παρά τη ριζική ανανέωση που έκανε, έχει το μέταλλο για να τα καταφέρει. Η Αγγλία έχει πολύ περισσότερα να δώσει και ακριβώς επειδή το θέλει πάρα πολύ, διόλου απίθανο να μη σπαταλήσει και αυτή την ευκαιρία. Οπως και να ‘χει, θα είναι ένας λαμπερός τελικός ανάμεσα σε δύο μεγάλες ποδοσφαιρικές σχολές που χρόνια τώρα διαθέτουν τα πιο ανταγωνιστικά πρωταθλήματα στην Ευρώπη!
ΙΣΠΑΝΙΑ
Η νέα γενιά είναι ικανή για όλα
Σταχτοπούτα δεν τη λες, αλλά η αλήθεια είναι ότι στο ξεκίνημα της διοργάνωσης μόνο όσοι διαθέτουν μεγάλη φαντασία έβλεπαν την Ισπανία να φτάνει πάνω στην πλάτη μερικών αμούστακων παιδιών έως το φινάλε της διαδρομής.
Ηταν ένα πολύ αχνό φαβορί δευτερότριτης ταχύτητας, κι αυτό μόνο λόγω ονόματος και φανέλας. Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο των ποδοσφαιριστών της δεν φαινόταν αρκετό για να λειτουργήσει σαν αντίβαρο στην απειρία της όταν θα ερχόταν η ώρα για τα πολύ δύσκολα και τις μεγάλες δοκιμασίες.
Κι όμως η «φούρια ρόχα» τα κατάφερε περίφημα και έφτασε έως τον τελικό με μια σχεδόν αψεγάδιαστη διαδρομή. Κανείς, ούτε καν ο αποψινός της αντίπαλος, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ισπανία έπαιξε μακράν το καλύτερο ποδόσφαιρο από όλους, κυριαρχώντας με άνεση στο τερέν. Κι αν ζορίστηκε κάπως όταν βρέθηκε από νωρίς πίσω στο σκορ στον ημιτελικό με τη Γαλλία ή όταν η Γερμανία της έβαλε δύσκολα στον προημιτελικό, πάντα έβρισκε τον τρόπο να ξεγλιστράει χωρίς κανείς να μπορεί να ισχυριστεί πως έκλεψε στο ζύγι ή ευνοήθηκε από την τύχη. Ηταν σε όλα τα παιχνίδια της καλύτερη από τον αντίπαλο και έσβησε από νωρίς την όποια αμφισβήτηση.
Βαριά κληρονομιά
Η απόφαση για ριζική ανανέωση είναι πάντα δύσκολη, ειδικά όταν η κληρονομιά των προηγούμενων γενιών είναι πολύ βαριά. Ο Λουίς ντε λα Φουέντε δεν είχε μεγάλη καριέρα πίσω του ως προπονητής, ούτε το ειδικό βάρος να υποστηρίξει μια τόσο βαθιά τομή, ειδικά στην περίπτωση που τα πράγματα θα άρχιζαν να στραβώνουν. Το τόλμησε όμως και δικαιώθηκε.
Εδωσε φανέλα βασικού σε παιδιά που καλά καλά δεν είχαν βάλει ξυράφι στο μάγουλό τους και τα έριξε κατευθείαν στα βαθιά, σε μια θάλασσα γεμάτη καρχαρίες! Και η νέα χρυσή γενιά του ισπανικού ποδοσφαίρου κολύμπησε περίφημα! Ο 16χρονος Γιαμάλ, οι 21χρονοι Νίκο Γουίλιαμς και Πέδρι, οι Φεράν Τόρες, Ολμο, Κουκουρέγια, Βίβιαν, Θουμπιμέντι, Φαμπιάν, Σιμόν έφτιαξαν μια ομάδα που θα είχε πολύ μικρό μέσο όρο ηλικίας εάν δεν έμπαιναν στην εξίσωση και οι γερόλυκοι Καρβαχάλ, Νάτσο, Νάβας για να ισορροπήσουν με την εμπειρία τους τη βάρκα και να την οδηγήσουν σε πιο ήρεμα νερά.
Με τρεις κατακτήσεις του Euro, οι δύο τελευταίες το 2008 και το 2012, η Ισπανία δεν έχει τη δίψα των Αγγλων για το τρόπαιο, αλλά τα νέα παιδιά που την οδηγούν θέλουν το πιο μεγάλο παράσημο στη μικρή έως τώρα καριέρα τους και θα τα δώσουν όλα για να το κερδίσουν, όπως άλλωστε και η γενιά που αποχωρεί και θέλει έναν θριαμβευτικό επίλογο!
Αγγλία και Ισπανία δεν έχουν βρεθεί ποτέ αντίπαλοι σε τελικό οποιασδήποτε μεγάλης διοργάνωσης ανδρών, παρά μόνον γυναικών και μικρότερων ηλικιών σε εθνικό επίπεδο. Και η «φούρια ρόχα», η «κόκκινη οργή» αυτής της μεγάλης ποδοσφαιρικής σχολής, θέλει να κυριαρχήσει σε αυτό το ιστορικό ραντεβού και έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει…
ΑΓΓΛΙΑ
Ηρθε η ώρανα το πάρει στο σπίτι;
Θα έρθει επιτέλους στο σπίτι ή μήπως η Αγγλία του Γκάρεθ Σαουθγκέιτ θα βρει άλλον έναν τρόπο για να μείνει (ξανά…) με άδεια χέρια; Η χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο έχει αποτύχει με κάθε τρόπο να φέρει στο Νησί το Κύπελλο του Πρωταθλητή Ευρώπης κι αυτή τη φορά ή θα τα καταφέρει ή θα δημιουργήσει ένα νέο ρεκόρ: θα είναι η μόνη που θα αποτύχει σε back to back προσπάθεια να το κατακτήσει!
Στην περασμένη διοργάνωση η Αγγλία το είχε πάρει στην αγκαλιά της και όλα έδειχναν ότι έφτασε η ώρα να σπάσει την κατάρα. Κι όμως ούτε τότε κατέκτησε το Κύπελλο, παρότι το Euro 2020 φιλοξενήθηκε στα δικά της γήπεδα κι ο τελικός στο δικό της «Γουέμπλεϊ». Προηγήθηκε με ένα γκολ του Λουκ Σο από το 2΄ και είχε μπροστά της μια Ιταλία χωρίς την ποιότητα άλλων εποχών, η οποία και μόνο που είχε φτάσει έως εκεί το θεωρούσε επιτυχία.
Το χαμένο πέναλτι του (20χρονου τότε) Μπουκάγιο Σάκα στοίχειωσε τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού και έδωσε παράταση σε αυτό το τραγούδι που έχουν στα χείλη τους οι Αγγλοι φίλαθλοι από το μακρινό 1996, όταν ζήτησαν με νότες να έρθει επιτέλους το Κύπελλο «στο σπίτι»!
Αν και τα γραφεία στοιχημάτων την έχρισαν εξαρχής μεγάλο φαβορί και θεωρητικά δικαιώθηκαν για την εκτίμησή τους βλέποντας τα «τρία λιοντάρια» στον αποψινό τελικό, στην πραγματικότητα η Αγγλία έφτασε μέχρι το τέλος της διαδρομής χωρίς ποτέ να δικαιολογήσει τα παράσημα που της είχαν καρφώσει στο πέτο. Κέρδισε τη μάχη των προγνωστικών επειδή διαθέτει μια απίστευτη δύναμη πυρός με χαρισματικούς παίκτες στην επίθεση, αλλά στην πορεία κάθε άλλο παρά στηρίχθηκε σε αυτό για να πετύχει.
Με την ψυχή στο στόμα
Με μια αγχωτική παρουσία στη φάση των ομίλων, πήρε την πρωτιά στο γκρουπ της με μία νίκη και δύο ισοπαλίες σκοράροντας όλα κι όλα δύο γκολ. Επεσε από την Ακρόπολη και βρήκε πορτοφόλι στη φάση των «16» όταν ισοφάρισε την αδύναμη Σλοβακία στο 90΄+5΄ και πήρε μετά μια ανέλπιστη πρόκριση στην παράταση. Στην προημιτελική φάση χρειάστηκε να ξορκίσει την παραδοσιακή κακοδαιμονία της στη διαδικασία των πέναλτι για να αποκλείσει την Ελβετία. Στις καθυστερήσεις λύγισε και τους Ολλανδούς, στον ημιτελικό, για να πάρει το εισιτήριο για την αποψινή αναμέτρηση.
Κάποιοι πιστεύουν πως με όλα αυτά το λάδι των Αγγλων έχει σωθεί και δεν θα πάρουν το τρόπαιο με τα ψέματα. Κάποιοι άλλοι τα θεωρούν όλα αυτά καλά σημάδια, με τη λογική ότι έφτασε έως εδώ γιατί της το χρωστούσε ο θεός του ποδοσφαίρου και στον τελικό θα κάνει επιτέλους το καλό παιχνίδι που μας χρωστάει από την αρχή της διοργάνωσης.
Είναι ανυπόμονος κι αυτός ο Σαουθγκέιτ να χριστεί… σερ, είναι και το δράμα του Χάρι Κέιν που ναι μεν έχει σαρώσει τα πάντα σε επίπεδο ατομικών διακρίσεων, αλλά δεν έχει κερδίσει με καμία ομάδα ούτε ένα τόσο δα… φλιτζανάκι του καφέ!
