Την εμφάνιση της επερχόμενης σεζόν παρουσίασε η Αστον Βίλα, μέσα από ένα ξεκαρδιστικό βίντεο, με πολύ άρωμα Black Sabbath.
H ομάδα από το Μπέρμιγχαμ, τη γενέτειρα του heavy metal (σ.σ. εκτός από τους Βlack Sabbath, από εκεί κατάγονται και οι Judas Priest), κάλεσε να συμμετάσχουν στο βίντεο τόσο ο Ozzy Osbourne όσο και ο μπασίστας του γκρουπ, Geezer Butler, οι οποίοι υπό τους ήχους του Paranoid «μπλέκονται» στις ετοιμασίες της αγαπημένης ομάδας τους και προκαλούν… χάος.
Instant classic.
UP THE VILLA! 💜 pic.twitter.com/cDJTFniFM6
— Aston Villa (@AVFCOfficial) July 23, 2024
Η Αστον Βίλα, με την έλευση του Ουνάι Εμερι, αποκλείστηκε μεν πέρυσι από τον Ολυμπιακό στο Conference League, ωστόσο ο μεγάλος στόχος της σεζόν ήταν το εισιτήριο του Champions League, κάτι που πέτυχε, επιστρέφοντας στην κορυφαία ποδοσφαιρική διασυλλογική διοργάνωση του κόσμου, ύστερα από 42 ολόκληρα χρόνια!
Οι «χωριάτες» εκτίναξαν τις μετοχές τους, υπογράφοντας δύο τεράστιες συμφωνίες με τις εταιρείες Kaizen Gaming (μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες GameTech στον κόσμο) και Betano (μια από τις μεγαλύτερες αγορές διαδικτυακού στοιχηματισμού στον κόσμο).
Από το 1874, το έτος ίδρυσής της, η Αστον Βίλα έχει κατακτήσει 7 φορές το πρωτάθλημα Αγγλίας και άλλες τόσες το Κύπελλο, ενώ κορυφαία στιγμή της είναι το 1982 όταν και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, σε μία από τις πιο σπουδαίες ποδοσφαιρικές ιστορίες.
Το 1981 η ομάδα από την κεντρική Αγγλία θα κατακτούσε το 7ο πρωτάθλημά της και τελευταίο της μέχρι σήμερα, εν μέσω τεράστιων προβλημάτων και της απόλυσης του αναμορφωτή προπονητή της, Ρον Σόντερς, λίγο πριν από τα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Ο Σόντερς, ο «Iron Ron» λόγω της σιδηράς πειθαρχίας που απαιτούσε από τους παίκτες του, βρισκόταν στο τιμόνι της Βίλα από το 1974, μια πολύ δύσκολη περίοδο. Η ομάδα έφθασε να υποβιβαστεί μέχρι και στη Γ’ κατηγορία, φλερτάροντας με τη χρεοκοπία και τον αφανισμό, μέχρι που βρέθηκε ο επιχειρηματίας Νταγκ Ελις.
Οι δυο τους έδωσαν σάρκα και οστά σε ένα ποδοσφαιρικό «φάντασμα» μέχρι εκείνο το σημείο και με την πολύτιμη στήριξη των οπαδών, έφεραν την ομάδα ξανά στη μεγάλη κατηγορία και μάλιστα με την κατάκτηση του Λιγκ Καπ με νίκη επί της Νόριτς στο Γουέμπλεϊ με 1-0, το 1975.
Φτάνουμε στη σεζόν 1980-81, όταν, χρησιμοποιώντας μόλις 14 ποδοσφαιριστές, όπως οι Τρέβορ Μόρλεϊ, Πίτερ Γουίθ, Γκόρντον Κάουανς, Γκάρι Σόου, Ντένις Μόρτιμερ, Ντες Μπρέμνερ, Αλαν Εβανς, Κεν Μακ Νόουτ, Τζίμι Ρίμερ, οδήγησε την Αστον Βίλα στο πρώτο της πρωτάθλημα ύστερα από 70 χρόνια.
Κι ενώ όλα έμοιαζαν «παραμυθένια», ύστερα από τις «μαύρες» δεκαετίες που είχαν περάσει, τον Φεβρουάριο του 1982 και ενώ η ομάδα είχε φτάσει στα προημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ο Σόντερς έριξε τη «βόμβα», υποβάλλοντας την παραίτησή του, διαφωνώντας με κάποιους όρους στο συμβόλαιό του.
Γνωρίζοντας πως αποτελούσε ένα είδος… ημίθεου για την ομάδα ύστερα από την άκρως επιτυχημένη αναγέννηση από τις στάχτες της, δοκίμασε να τραβήξει λίγο παραπάνω το σκοινί…
Προς έκπληξή του όμως, ούτε ο πρόεδρος Ελις έκανε πίσω, αλλά ούτε και κανείς από τους παίκτες του πήρε θέση υπέρ του στη διένεξη. Ο Σόντερς έχασε τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Η… μεταφυσική υπόστασή του αποδείχθηκε πως ήταν απλά μια αυταπάτη. Η Βίλα επέλεξε τον δρόμο της φράσης «ουδείς αναντικατάστατος» και έδωσε τα ηνία στον υπεύθυνο του τμήματος σκάουτινγκ, Τόνι Μπάρτον.
Στον 1ο γύρο η Αστον Βίλα είχε κληρωθεί με την ισλανδική Βαλούρ πετυχαίνοντας δύο εύκολες νίκες (5-0, 2-0). Στον 2ο γύρο, η ανατολικογερμανική Ντιναμό Βερολίνου λίγο έλειψε να κάνει τη ζημιά. Η Βίλα είχε νικήσει με 2-1 στη Γερμανία και θεώρησε δεδομένη την πρόκριση, όμως δέχθηκε γκολ στο «Βίλα Παρκ» με τους Ανατολικογερμανούς να έχουν και δοκάρι. Τελικά το 0-1 παρέμεινε και η Αστον Βίλα πέρασε στους «8» λόγω των εκτός έδρας γκολ.
Εκεί, με τον Μπάρτον πλέον στο τιμόνι, πέρασε δύσκολα το εμπόδιο της Ντιναμό Κιέβου (0-0 και 2-0) και της Αντερλεχτ (0-0 και 1-0) για να βρεθεί στον τελικό της 26ης Μαΐου στο «Ντε Κάιπ» του Ρότερνταμ, απέναντι στη μεγάλη Μπάγερν Μονάχου, σε μία σεζόν όπου η μία έκπληξη διαδεχόταν την άλλη: η Γιουβέντους θα περνούσε πολύ δύσκολα τη Σέλτικ, αλλά θα αποκλειόταν από την Αντερλεχτ. Η Μπάγερν θα άφηνε εκτός τη σπουδαία Μπενφίκα (αυτό δεν αποτελούσε έκπληξη αλλά έμεινε πολύ νωρίς εκτός μάχης μια ακόμη μεγάλη ομάδα) και η ΤΣΣΚΑ Σόφιας άφησε εκτός τη Λίβερπουλ στην παράταση, με τους Βούλγαρους να γίνονται η μοναδική ομάδα που ενώ έχει αποκλείσει τρεις φορές τον εν ενεργεία πρωταθλητή Ευρώπης, η ίδια δεν φόρεσε ποτέ το στέμμα, αφού οι Βαυαροί στα ημιτελικά την απέκλεισε με συνολικό σκορ 8-4.
Η Μπάγερν, λοιπόν, των Ρουμενίγκε, Χένες, Μπράιτνερ και Αουγκεντάλερ, θεώρησε ότι ο τελικός ήταν θέμα… διαδικαστικό, καθώς η ανωτερότητά της θεωρούνταν μη αμφισβητήσιμη. Οι δε ιθύνοντες της γερμανικής ομάδας ονειρεύονταν έναν τελικό Σούπερ Καπ Ευρώπης με αντίπαλο τη λαμπερή Μπαρτσελόνα που είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων, με τον Βόλφγκανγκ Ντρέμλερ να δηλώνει ότι «το κύπελλο είναι δικό μας, οτιδήποτε άλλο είναι πολύ φανταστικό για να το πιστέψουμε».
Ομως ο Δυτικογερμανός αμυντικός λογάριαζε χωρίς τον Νάιτζελ Σπινκ, τον άγνωστο –μέχρι εκείνη τη νύχτα– αναπληρωματικό τερματοφύλακα της Βίλα που αντικατέστησε τον Τζίμι Ρίμερ, μόλις στο 10ο λεπτό του τελικού.
O ξανθομάλλης κίπερ, προς έκπληξη όλων «κατέβασε ρολά» και κράτησε όρθια τη Βίλα απέναντι στον καταιγιστικό ρυθμό της Μπάγερν, ώσπου ο Μόρλεϊ «χόρεψε» από αριστερά τους Βαυαρούς και μπαίνοντας στην περιοχή έδωσε παράλληλη ασίστ στον Γουίθ ο οποίος έκανε από κοντά νίκησε τον Μάνφρεντ Μίλερ και έγραψε το 1-0 στο 67’. Ηταν ο 5ος συνεχόμενος τελικός που τελείωνε με 1-0, αλλά αυτό λίγο ένοιαζε τους Αγγλους, που στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης, μόλις 12 χρόνια μετά τον παραλίγο υποβιβασμό τους στη Δ’ κατηγορία…
Οσο για τον Σόντερς; Η Αστον Βίλα δεν τον κάλεσε στον τελικό με τη Μπάγερν και ο Αγγλος τεχνικός το πήρε βαρέως (απολύτως δικαιολογημένα), ενώ ο Τύπος της εποχής επιτέθηκε με σφοδρότητα κατά της διοίκησης Ελις, χαρακτηρίζοντας μάλιστα τον Τόνι Μπάρτον ως «λαθρεπιβάτη της επιτυχίας».
Οταν έφυγε από την ομάδα ο Σόντερς, ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει το πόδι του στο «Βίλα Παρκ». Και αυτόν τον όρκο τον κράτησε για 12 χρόνια, όταν και εμφανίστηκε σ’ αυτό το γήπεδο το 1994 ως προπονητής της ομάδας της Βίλα που προερχόταν κυρίως από παίκτες που είχαν παίξει στον τελικό του 1982, απέναντι σε μια άλλη ομάδα όλων των αστέρων των West Midlands. Το 2006, η Βίλα αποφάσισε να τον βραβεύσει για εκείνη τη μοναδική, αξέχαστη σεζόν σε ένα ματς κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Το 1982 (μέχρι το 1986), την επόμενη σεζόν μετά το διαζύγιό του με τη Βίλα, ο Σόντερς ανέλαβε τη «μισητή» για το Αστον, Μπέρμιγχαμ, με την οποία νίκησε την παλιά ομάδα του και πρωταθλήτρια, πλέον, Ευρώπης, τόσο εντός όσο και εκτός έδρας.
Ο Αγγλος τεχνικός έφυγε από τη ζωή στις 7 Δεκεμβρίου του 2019 σε ηλικία 87 ετών, έχοντας σταματήσει την προπονητική από το 1987.
