Αρχισαν, λοιπόν, οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Αλλά ποιοι Ολυμπιακοί; Αυτοί που οραματίσθηκαν ο Ευαγγέλης Ζάππας, ο Πιέρ ντε Φρεντί βαρώνος του Κουμπερτέν, ο ∆ημήτριος Βικέλας και άλλοι; Ή οι μοντέρνοι, που προσομοιάζουν στα Παιχνίδια Χωρίς Σύνορα και στις δοκιμασίες κάποιων εκπομπών «ριάλιτι» της τηλεόρασης;
Η διοργάνωση έχει γιγαντωθεί, έχει ξεχειλώσει τόσο ώστε και ο φανατικότερος φίλαθλος αδυνατεί να παρακολουθήσει τα πάντα έστω για λίγο, διότι συνεχώς προστίθενται αθλήματα ή αγωνίσματα σε αθλήματα ή «αθλήματα», όπως το μπρέικντανς. Και ελάχιστες χώρες, πλέον, δύνανται να τους διοργανώσουν.
Λένε κάποιοι: είναι δύσκολα αθλήματα, ας πούμε, η αναρρίχηση ή το σκέιτμπορντ ή το σερφ. Βεβαίως. Αλλά εξίσου δύσκολο είναι αυτό που κάνει ο… διαρρήκτης όταν κρεμιέται από σχοινιά.
Προ ετών είχε αρχίσει συζήτηση με θέμα τον περιορισμό των αγωνισμάτων κάποιων αθλημάτων (π.χ. σκοποβολής, ιστιοπλοΐας) ή και αθλημάτων. Και πού καταλήξαμε; Να έχουμε τρία μαχητικά αθλήματα της Απω Ανατολής (τζούντο, καράτε, τάε κβον ντο), το «κάιτ» (ιπτάμενη ιστιοπλοΐα), πατίνια, μπάσκετ 3×3, γκολφ και άλλα. Και από την άλλη, συρρικνώνονται ιστορικά αθλήματα, συνυφασμένα με την ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, όπως η άρση βαρών και η πάλη.
Αλλά και το ποδόσφαιρο δεν έχει θέση στους Ολυμπιακούς. Διότι σε αυτούς υποτίθεται ότι μετέχουν οι κορυφαίοι κάθε αθλήματος. Ομως στο ποδόσφαιρο τούτο δεν συμβαίνει.
Οπως κι αν έχει, ας καθίσουμε ν’ απολαύσουμε ο καθένας ό,τι μας αρέσει, χωρίς μάλιστα να βαυκαλιζόμαστε ότι παρακολουθούμε αγώνες συμβατούς με «το ωραίο, το μεγάλο και τ’ αληθινό». Γιατί τούτο, για τους γνωστούς επιστημονικούς κι εργαστηριακούς λόγους, έχει πεθάνει. Εδώ και δεκαετίες…
