Οι 80.000 θεατές στο Stade de France είχαν καθηλωθεί στις θέσεις τους. Το ίδιο και εκατομμύρια τηλεθεατών σε όλον τον κόσμο. Ολοι περίμεναν να ακούσουν από το στόμα του Αρμάντ Ντουπλάντις που θα έμπαινε ο πήχης στο επόμενο άλμα του και, ενώ ήδη είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στο Παρίσι με το 6,10μ που είχε περάσει λίγο νωρίτερα. Ο Σουηδός πήγε στους κριτές και είπε 6,25μ, δηλαδή ένα εκατοστό πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ που είχε πετύχει ο ίδιος πριν από περίπου 100 μέρες.
Λίγα λεπτά μετά πήρε το κοντάρι του με τον κόσμο να φωνάζει ρυθμικά το όνομά του. Ο Αμερικάνος, Σαμ Κέντρικς έδινε τον ρυθμό, ενώ ο δικός μας Εμμανουήλ Καραλής παρότρυνε τον φίλο του… Ο Ντουπλάντις, στεκόταν στον διάδρομο και κοίταζε έναν πήχη ψηλότερα από ό,τι είχε περάσει ποτέ κανείς έχοντας πλέον αντίπαλο μόνο τον εαυτό του. Ηδη ο Σουηδός είχε γίνει ο πρώτος back-to-back Ολυμπιονίκης στο επί κοντώ ανδρών μετά τον Αμερικανό Μπομπ Ρίτσαρντς, ο οποίος κέρδισε στους Αγώνες του Ελσίνκι το 1952 και στους Αγώνες της Μελβούρνης το 1956.
Ο «Μόντο» είναι ένας από τους μεγάλους αστέρες των φετινών Ολυμπιακών. Πήγαινε για ακόμα ένα παγκόσμιο ρεκόρ, ενώ του ανήκουν και τα τελευταία οκτώ. Το πλήθος κοιτούσε με κομμένη την ανάσα… Η πρώτη προσπάθεια ήταν αποτυχημένη, το ίδιο και η δεύτερη. Στο ενδιάμεσο μίλησε με τον πατέρα του και προπονητή του, τον πρώην Αμερικανό αθλητή του επί κοντώ Γκρεγκ Ντουπλάντις. Αλλά και η μητέρα του, Ελενα, η πρώην Σουηδή έπταθλήτρια, του έδειχνε στο tablet τι είχε πάει λάθος… Εμενε πλέον η τρίτη και τελευταία του προσπάθεια να σπάσει το ρεκόρ.
Στη σύντομη κουβέντα που είχε με τον πατέρα του είπε ότι δεν χτύπησε στο σημείο που έπρεπε για τη βέλτιστη μεταφορά ενέργειας. Θα έπρεπε να είναι ένα τέλειο άλμα, εκτελεσμένο άψογα. Το άλμα επί κοντώ είναι τόσο επιστήμη όσο και τέχνη, τόσο ακρίβεια όσο και αίσθηση. Εκανε μια τεχνική προσαρμογή, μετακινώντας τους ορθοστάτες λίγο πιο κοντά. Ενας από τους «μέντορες» του στο άθλημα, όπως και του Εμμανουήλ Καραλή, είναι ο Σαμ Κέντρικς που και αυτός είχε γίνει ένα με τον κόσμο φωνάζοντας το όνομα του Σουηδού.
«Μια φορά κι έναν καιρό, ο Μόντο χρειαζόταν βοήθεια», είπε ο Αμερικανός. «Ηταν ο μικρός γρύλος στον αγωνιστικό χώρο. Τον θυμάμαι το 2017. Ηταν ένα ξωτικό που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο. Με μεγάλα μάτια. Νέα στολή. Ηξερε περισσότερα για μένα και τα άλματά μου απ’ ό,τι ήξερα εγώ για τον εαυτό μου. Ηταν ο μεγαλύτερος θαυμαστής του άλματος επί κοντώ γι’ αυτό και η γνωριμία μαζί του είναι τόσο μεταδοτική. Μισώ που τον χάσαμε από τη Σουηδία. Εύχομαι να μπορέσουμε να τον φέρουμε πίσω στην Αμερική μια από αυτές τις μέρες».
Ολα ήταν έτοιμα για το τρίτο και… φαρμακερό άλμα του. Αυτή τη φορά, ο Ντουπλάντις δεν χρειάστηκε να προσελκύσει το κοινό. Ξεκίνησε το προοδευτικό χειροκρότημα από μόνος του. Καθώς ξεκίνησε να τρέχει, το πλήθος ανέβασε τα… ντεσιμπέλ. Ο κόσμος στο Stade de France ήξερε ότι αυτό ήταν, μια προσπάθεια όλα ή τίποτα. Το κοντάρι μπήκε στο κουτί, λύγισε και ο 24χρονος Σουηδός εκτοξεύθηκε. Λες και νίκησε ακόμα και τη βαρύτητα, πέρασε πάνω από τον πήχη, σχεδόν για δέκα ολόκληρους πόντους και προσγειώθηκε μέσα σε αποθέωση στο στρώμα. Ακόμα ένα παγκόσμιο ρεκόρ. Ο ίδιος έτρεξε πρώτα στην κοπέλα του και τον αδελφό του, ενώ μετά πήγε στους γονείς του. Οταν ηρέμησε αγκάλιασε τον Κέντρικς και τον Καραλή που έκαναν σαν να είχαν πετύχει εκείνοι το ρεκόρ. Ο αθλητισμός στις καλύτερες και πιο ιστορικές του στιγμές…
Ολα ξεκίνησαν όταν ο Αρμάντ ήταν μόλις 3 ετών στη Λουιζιάνα. Οχι τυχαία βέβαια, αφού το επί κοντώ το είχε μέσα στο ίδιο του το σπίτι από τον πατέρα του Γκρεγκ. Αυτός ήταν το πρότυπο, αυτός ήταν και το κίνητρο, έχοντας ως κορυφαία επίδοση στην καριέρα του τα 5.80μ. Υψος που πλέον ο Αρμάντ το χρησιμοποιεί ως… προθέρμανση. Ο «καθοδηγητής» μπαμπάς από πολύ νωρίς είδε ότι ο γιος του είχε το «χάρισμα». Εχτισε ένα πλήρες σκάμμα και διάδρομο για το επί κοντώ στην αυλή τους και δίδαξε στα παιδιά πώς να πηδούν. Καθένα τους ήταν πολύ καλό σε αυτό, αλλά ο Αρμάντ ξεχώριζε από πολύ μικρή ηλικία. Ετσι δεν δίστασε, με την προτροπή ενός Ιταλού φίλου του, να του δώσει το παρατσούκλι που τον συνοδεύει μέχρι τώρα στην καριέρα του. Mondo, που στα ιταλικά σημαίνει κόσμος. Αυτόν που ο Ντουπλάντις κατέκτησε με ένα κοντάρι στα χέρια.
«Τον είδα να αγωνίζεται πρώτη φορά στο παγκόσμιο παίδων στο Κάλι. Όταν πέρασε τα 6 μέτρα για πρώτη φορά σε ηλικία 18 ετών το θεώρησα ότι είναι κάτι πολύ εξαιρετικό. Δεν με εξέπληξε αυτό που έκανε γιατί η πρόοδος του από πού μικρή ηλικία ήταν εντυπωσιακή. Δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι το όριο του. Το ανθρώπινο όριο όμως στο επί κοντώ είναι ακόμα μακριά», θα πει κάποια στιγμή για αυτόν ο Σεργκέι Μπούμπκα, με τον Αρμάντ να τον επιβεβαιώνει εν μέρη στο Παρίσι, όσον αφορά το ανθρώπινο όριο στο άθλημα.
Γιατί όμως ο γεννημένος στις ΗΠΑ, από Αμερικανό πατέρα και Σουηδέζα μητέρα,
Αρμάντ Μόντο Ντουπλάντις, επέλεξε να αγωνιστεί με τα χρώματα της Σουηδίας και όχι των ΗΠΑ; Η απάντηση κρύβεται στο αμερικανικό σύστημα επιλογής των αθλητών που θα εκπροσωπήσουν τη χώρα στους εκάστοτε Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα trials είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία, όπου μια κακή στιγμή μπορεί να καθορίσει ολόκληρες καριέρες. Αντίθετα στη Σουηδία, ο Ντουπλάντις αισθάνθηκε πιο ασφαλής και όπως φαίνεται δικαιώθηκε για την επιλογή του, η οποία πάντως είχε σηκώσει θύελλα αρνητικών σχολίων πίσω στις ΗΠΑ. Βέβαια όταν «πετάς» πάνω από τα έξι μέτρα από τα 18 σου χρόνια, αυτό είναι το τελευταίο που σε απασχολεί…
«Εκπροσωπώ τη Σουηδία και την εκπροσωπώ πολύ περήφανα. Αλλά έχω τους ανθρώπους μου στη Λουιζιάνα. Εχω τους φίλους μου. Εχω την οικογένειά μου εκεί και έχω ανθρώπους κοντά μου εκεί που μοιράζομαι τις επιτυχίες μου», λέει συχνά ο ίδιος και προσθέτει: «Για να είμαι ειλικρινής, αν είχα μητέρα από άλλη χώρα, θα επέλεγα την άλλη χώρα. Χωρίς να θέλω να πω ότι δεν αγαπώ τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά είναι πολύ πιο εύκολο για ανθρώπους που δεν αγωνίζονται για τις Ηνωμένες Πολιτείες να μπουν, επειδή η Ολυμπιακή Ομάδα των ΗΠΑ είναι η πιο δύσκολη ομάδα στον κόσμο για να μπεις».
Στο πλευρό του, εκτός από τους γονείς του, έχει την Ντεζιρέ Ινγκλάντερ, μοντέλο από τη Σουηδία, την οποία και φίλησε για ακόμα μια φορά σε ζωντανή μετάδοση μετά το παγκόσμιο ρεκόρ στο Παρίσι.
«Πάντα πίστευα ότι η μοίρα μου είναι να γίνω ο καλύτερος επικοντιστής στον κόσμο», είχε πει λίγο πριν από τους Αγώνες του Τόκιο το 2021 όταν κατάφερε να πάρει επίσης το χρυσό με το «ταπεινό» 6,02μ., για να το επιβεβαιώσει ξανά στο Stade de France, όταν κατάφερε κυριολεκτικά να νικήσει το νόμο της βαρύτητας…
