Η εθνική ομάδα μπάσκετ δεν κατάφερε να κάνει ακόμη μία υπέρβαση μετά την πρόκρισή της στο ολυμπιακό τουρνουά και στη συνέχεια στα προημιτελικά. Ηττήθηκε από την εμφανώς πληρέστερη Γερμανία, αλλά έκλεισε με θετικό πρόσημο την προσπάθεια επανεκκίνησης με προπονητή, αυτή τη φορά, τον Βασίλη Σπανούλη.
Με κομβικές απώλειες αυτές του Σλούκα, του Παπαπέτρου, του Κώστα Αντετοκούνμπο και του Ρογκαβόπουλου, απέδειξε ότι μπορεί να κοιτάζει μπροστά με αισιοδοξία ενόψει του Ευρωμπάσκετ του 2025 σε κάτι περισσότερο από έναν χρόνο από τώρα, παρότι της λείπουν σημαντικά στοιχεία από το παιχνίδι της.
Κι επειδή πολλοί έσπευσαν να βγάλουν ξανά τα «πατριωτόμετρα», να πούμε εδώ ότι κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει καλύτερα τις ανάγκες του κάθε παίκτη από τους ίδιους τους αθλητές. Ανάγκες τόσο σωματικές όσο και ψυχικές. Διότι ούτε ρομπότ είναι ούτε έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές.
Ο Ρογκαβόπουλος έκρινε ότι χρειάζεται ένα διάλειμμα για τους δικούς του λόγους που πρέπει να γίνουν σεβαστοί. Σλούκας και Παπαπέτρου ύστερα από μια εξαντλητική σεζόν με τον Παναθηναϊκό ΑΚΤΟR και με το αρκετά περιορισμένο rotation του κόουτς Αταμάν, έφτασαν μέχρι τέλους τόσο σε Ελλάδα (με 5 τελικούς), όσο και σε Ευρώπη, με απίστευτη καταπόνηση. Για του λόγου το αληθές, οι συμπαίκτες τους στα παρκέ της Γαλλίας είχαν χαμηλές πτήσεις: ο Μήτογλου έμεινε μακριά από τον καλό εαυτό του, ενώ και οι υπόλοιποι «πράσινοι», Λεσόρ και Ερνανγκόμεθ, δεν έθελξαν με την απόδοσή τους στα ματς της Γαλλίας και της Ισπανίας.
Η Εθνική πρέπει να κοιτάξει μπροστά. Το ολυμπιακό τουρνουά είναι παρελθόν και η νέα πρόκληση είναι το Ευρωμπάσκετ, όπου η Ελλάδα πρέπει να εμφανιστεί πάνοπλη και δίχως νέα απρόοπτα, έχοντας μάλιστα και την επιλογή του Ντόρσεϊ στο… συρτάρι.
Η ελληνική ομάδα ξεχειλίζει από πείρα, όμως χρειάζεται περισσότερες λύσεις, ειδικά όταν πρέπει να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις στην επίθεση και να βρεθεί σκορ. Το σύνολο του κόουτς Σπανούλη, παρότι κατάφερε να σταματήσει αμυντικά την… υπερηχητική Γερμανία (την κράτησε στους 76 πόντους, τη χειρότερη συγκομιδή της στη Γαλλία), αντιμετώπισε πολύ σοβαρό επιθετικό πρόβλημα στο τουρνουά και αυτό επιβάλλεται να επιλυθεί.
Διότι εκτός από τον Γιάννη (πρώτος σε χρόνο συμμετοχής, σε πόντους και ριμπάουντ) και τον βασικό κορμό, ουσιαστικά τεσσάρων παικτών (μαζί με Παπανικολάου, Καλάθη, Γουόκαπ, οι οποίοι έμειναν μακράν του πέμπτου Μήτογλου, περισσότερο χρόνο στο παρκέ), το προπονητικό team έψαξε αλλά δεν βρήκε τις λύσεις που ήθελε, την ώρα που η παρέα του Σρέντερ είχε τις προσωπικότητες για να δημιουργήσει ρήγματα, φθορές και σκορ.
Κι αν υπάρχει ελπίδα –εκτός απροόπτου– να δούμε στο ρόστερ ξανά τους προαναφερθέντες απόντες παίκτες στη δράση με τα γαλανόλευκα, τίθεται το ερώτημα, τι μέλλον μπορεί να έχουν οι νέοι, όπως οι Αβδάλας, Σαμοντούροφ, Λούντζης, Μαντζούκας, Ζούγρης και άλλοι. Οι παίκτες αυτοί ναι μεν αποτελούν το νέο αίμα του ελληνικού μπάσκετ, όμως απέχουν πολύ από το να στηριχθεί μια ομάδα υψηλού επιπέδου πάνω τους.
Η Ελλάδα την περσινή σεζόν είδε τον Παναθηναϊκό AKTOR να σηκώνει το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης και τον Ολυμπιακό να βρίσκεται δύο βήματα πιο πίσω, ενώ το Περιστέρι ήταν στο final 4 του BCL.
Παρ’ όλα αυτά, η εθνική ομάδα ακόμη ψάχνεται. Μπορεί η απουσία της από την ελίτ του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού μπάσκετ να οφείλεται στις απουσίες. Μπορεί στις περιορισμένες λύσεις ή στην… μισοάδεια δεξαμενή ταλέντων της «ξενοκρατούμενης» Basket League.
Οι άνθρωποι του ελληνικού μπάσκετ πρέπει να κοιτάξουν τις προκλήσεις κατάματα και ελπίζουμε ότι το Ευρωμπάσκετ του 2025 θα σημάνει επιτέλους την επιστροφή της Ελλάδας στο προσκήνιο. Μακριά από αφορισμούς, ισοπέδωμα και διχόνοια.
