Η λαϊκή ρήση «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» επιβεβαιώθηκε στην περίπτωση της Μαρίας Λουίζας Γκίκα, η οποία πριν από λίγες ημέρες κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πάλης Κ17. Η, όπως την αποκαλούν, Μαριλού είναι κόρη του σπουδαίου παλαιστή Χρήστου Γκίκα, ενώ αθλήτρια των ταπί υπήρξε και η μητέρα της, η Ευγενία.
Στην περίπτωση της Μαριλού όμως το… μήλο βρέθηκε κάτω από τη μηλιά και, συγκεκριμένα, στην παλαίστρα εξαιτίας της πανδημίας, καθώς το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκε η νεαρή αθλήτρια ήταν η ενόργανη.
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Κ17 της Ιορδανίας, η Μαρία Λουίζα Γκίκα έφτασε μέχρι τον τελικό της κατηγορίας των 43 κ. και εκεί ηττήθηκε από την, κατά ένα χρόνο μεγαλύτερη, Αντίτι από την Ινδία.
«Στη διοργάνωση έπαιρναν αθλήτριες μέχρι και ένα χρόνο μεγαλύτερες από εμένα», δήλωσε στην «Καθημερινή» η νεαρή πρωταθλήτρια, η οποία δεν έχει συμπληρώσει ακόμα τα 16 χρόνια.
«Οι γονείς μου είναι άνθρωποι του αθλητισμού και με έκαναν να τον αγαπήσω από τότε που ήμουν μικρή. Ξεκίνησα με την ενόργανη και μου άρεσε. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όμως, έκλεισαν όλοι οι σύλλογοι και πολύ γρήγορα άρχισα να βαριέμαι. Τότε, οι γονείς μου πρότειναν να δοκιμάσουμε λίγο με την πάλη. Οι πρώτες μου προπονήσεις έγιναν μαζί τους και κατάλαβα ότι μου άρεσε αυτό το άθλημα. Ετσι, στη συνέχεια, πήγα στον Ατλαντα Καλλιθέας, όπου από τότε προπονούμαι με τον Μοϊσέν Παριγέι».
«Η Μαρία Πρεβολαράκη άξιζε μία διάκριση στους Ολυμπιακούς»
Ο Μοϊσέν Παριγέι είναι προπονητής και της κορυφαίας Ελληνίδας αθλήτριας της πάλης Μαρίας Πρεβολαράκη. Μάλιστα, η Μαρία, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αντί να πάει διακοπές να ξεκουραστεί, έμεινε στο προπονητήριο, για να βοηθήσει στις προπονήσεις τη Μαριλού που προετοιμαζόταν για το παγκόσμιο.
«Στενοχωρήθηκα πολύ που η Μαρία δεν κατάφερε να προχωρήσει στους Ολυμπιακούς. Εχει πολύ προσπαθήσει για αυτό και το άξιζε. Είναι καλή αθλήτρια, μα πάνω από όλα είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος», μας είπε η νεαρή αθλήτρια.
Η Μαριλού, όταν βρέθηκε στον χώρο των ταπί, έδειξε αμέσως ότι η κληρονομικότητα έχει παίξει σπουδαίο ρόλο. Ηδη, στην τροπαιοθήκη της υπάρχουν ένα χρυσό και ένα ασημένιο από ευρωπαϊκά πρωταθλήματα Κ15 και δύο χάλκινα από ευρωπαϊκά Κ17. Πέρσι είχε έρθει 5η στο παγκόσμιο Κ17 και εφέτος ανέβηκε στη δεύτερη θέση του βάθρου, ενώ για ακόμα ένα χρόνο θα παίζει σε αυτή την κατηγορία. Καθημερινά προπονείται τουλάχιστον δύο ώρες, ενώ, κάποιες φορές, φτάνει και τις τέσσερις. Παράλληλα, πηγαίνει και στο σχολείο.
«Μου αρέσει το σχολείο. Είναι δύσκολο να τα συνδυάσεις και τα δύο, αλλά νομίζω ότι, προς το παρόν, τα καταφέρνω. Φέτος θα πάω στη Β’ Λυκείου. Θα ήθελα να σπουδάσω κάτι που να έχει σχέση με τον αθλητισμό, όπως, π.χ., φυσικοθεραπεία».
– Τι σου λένε οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές σου που ασχολείσαι με την πάλη;
«Στην αρχή τούς έκανε εντύπωση. Τους φαινόταν περίεργο. Τώρα το έχουν συνηθίσει και με υποστηρίζουν. Ξέρουν ότι πρέπει να πηγαίνω σε προετοιμασίες και με ρωτάνε συνέχεια για τις εμπειρίες μου».
Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων η νεαρή αθλήτρια παρακολούθησε αγώνες πάλης αλλά και άλλα αθλήματα. «Μου άρεσε πολύ να βλέπω τους αθλητές να ζουν το όνειρό τους, γιατί για έναν αθλητή η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αποτελεί όνειρο. Μου άρεσε να τους βλέπω χαρούμενους όταν νικούσαν. Παρακολουθούσα τους Ολυμπιακούς και σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή μπορεί να βρεθώ και εγώ εκεί. Αυτός είναι ο στόχος και το όνειρό μου», μας είπε αφοπλιστικά η πρωταθλήτρια.
Ο πατέρας της Μαριλού, ο Χρήστος Γκίκας, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους Ελληνες παλαιστές της δεκαετίας του 2000, με διακρίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις και με συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Σήμερα, όταν βλέπει την κόρη του στην παλαίστρα, δεν μπορεί να κρύψει το άγχος του. «Είναι σημαντικό που οι γονείς μου υπήρξαν αθλητές, γιατί με καταλαβαίνουν και με συμβουλεύουν. Μου έμαθαν από μικρή να πειθαρχώ. Οταν έχω αγώνες έρχονται να με δουν. Ο πατέρας μου όμως αγχώνεται πολύ», μας είπε γελώντας η αθλήτρια.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να αγαπήσεις την πάλη;
«Μου αρέσει ως άθλημα. Υπάρχουν δύσκολες στιγμές, αλλά και όμορφες. Τα ταξίδια είναι πολύ ωραία αλλά και οι προετοιμασίες. Επίσης πολύ ωραίο είναι το συναίσθημα να κερδίζεις. Σε μία αποτυχία μπορεί να κλάψω αλλά, στο τέλος, είμαι χαρούμενη για όλα αυτά που έζησα στον αγώνα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον προπονητή μου, Μοϊσέν Παριγέι, που με προπονεί καθημερινά, τη Μαρία Πρεβολαράκη, που βρίσκεται πάντα δίπλα μου, τους γονείς μου που με στηρίζουν και την Ελληνική Ομοσπονδία Πάλης που με βοηθάει όσο μπορεί».
