Η εικόνα ενός τύπου να πίνει χαλαρός τις μπίρες του παρέα με διάσημους φίλους του λίγη ώρα πριν βγει στο γήπεδο, για να παίξει μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό 15.000 ανθρώπων, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί επειδή το παιχνίδι ήταν φιλικό και δεν έκρινε κάτι ιδιαίτερο ώστε να βάλει πίεση στους παίκτες. Στην πραγματικότητα, αυτό το σκηνικό στη «Night of the Dragon» προς τιμήν του Γκόραν Ντράγκιτς είναι απλώς μια ρουτίνα στην καθημερινότητα του ιδιαίτερου Νίκολα Γιόκιτς, του επονομαζόμενου «Joker», ενός από τους πιο σπουδαίους μπασκετμπολίστες της σύγχρονης εποχής, με συμβόλαια μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων στην καριέρα του, έναν τύπο που θα είχε κάθε λόγο να κοιτάει αφ’ υψηλού τον οποιονδήποτε στεκόταν δίπλα του, όχι φυσικά επειδή βλέπει τον κόσμο από τα 2,11 μ. του ύψους του.
Ο Γιόκιτς είναι πραγματικά μια πολύ περίεργη και ξεχωριστή ιστορία. Παίζοντας σχεδόν μια δεκαετία στο ΝΒΑ, εδώ και χρόνια δεν συμπληρώνει απλώς την πεντάδα της ομάδας του, αλλά έχει εξελιχθεί σε έναν σούπερ σταρ πρώτης γραμμής, με επιτεύγματα που θα τα ζήλευε ο καθένας από τους διάσημους παίκτες που ανταγωνίζεται. Πρωταθλητής ΝΒΑ με τους Ντένβερ Νάγκετς, μια ομάδα που δεν του προσφέρει ισχυρή στήριξη με συμπαίκτες ανάλογης κλάσης με τη δική του, τρεις φορές MVP και άλλες τόσες μέλος της καλύτερης πεντάδας στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου, κάτοχος μια σειράς από τρομερά ρεκόρ, που πιθανότατα θα μείνουν για πάρα πολλά χρόνια ακόμα αξεπέραστα, ηγέτης με τα όλα του, μέσα και έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Ενας παίκτης… ελβετικός σουγιάς, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κάνει οτιδήποτε χρειαστεί για την ομάδα του.
Πριν από λίγες ώρες, στην ετήσια έρευνα του ESPN για τη σεζόν που τελείωσε, οι 12 από τους 18 προπονητές, σκάουτ και μάνατζερ του ΝΒΑ που συμμετείχαν στις διάφορες ψηφοφορίες αυτόν επέλεξαν ως καλύτερο παίκτη σε ολόκληρο τον κόσμο. Τα επιτεύγματά του είναι τόσο σπουδαία σε προσωπικό επίπεδο που δικαιολογούν απόλυτα την ψήφο των ειδικών και δεν αφήνουν καμία αίσθηση υπερβολής ή αδικίας. Δεν είναι ότι κάνει μόνο ένα πράγμα πολύ καλά ή καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Είναι ότι κάνει τα πάντα. Σκοράρει ακατάπαυστα, μαζεύει αμέτρητα ριμπάουντ, πασάρει καλύτερα από πλέι μέικερ, κλέβει μπάλες, ταπώνει, κυριαρχεί και στις πλευρές του γηπέδου με ένα πολύ, μα πολύ χαλαρό στυλ. Τόσο απλά τα κάνει να μοιάζουν όλα...
Κάνει τα πάντα καλά
Κάπου εδώ ξεκινάει η πραγματική κουβέντα για το φαινόμενο Γιόκιτς. Ολα τα άλλα είναι αριθμοί, και οι αριθμοί έχουν πάντα τη δική τους λογική, συνήθως με τρόπο που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Το μεγάλο θέμα δεν είναι τόσο το τι κάνει ο Γιόκιτς, αλλά το πώς τα κάνει. Αυτό ακριβώς είναι που ξαφνιάζει και τρελαίνει κόσμο, γιατί από την κοψιά του και μόνο δεν σε προϊδεάζει ότι είναι ικανός να κάνει όλα όσα μόνο αυτός μπορεί να κάνει, με ένα τόσο μεγάλο εύρος στο ρεπερτόριό του και με τόση συνέπεια.
Αθλητικό τύπο δεν τον λες σε καμία περίπτωση. Καλά καλά δεν μοιάζει καν με αθλητή. Δεν έχει το κορμί των άλλων σούπερ σταρ του ΝΒΑ, που έχουν θυσιάσει ατελείωτες ώρες από την προσωπική τους ζωή στα γυμναστήρια προκειμένου να αποκτήσουν μυϊκή μάζα, έκρηξη, ταχύτητα και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται σωματικά για να αντέξουν την τεράστια καταπόνηση των συνεχόμενων αγώνων στο απαιτητικό ΝΒΑ. Οχι μόνο δεν έχει γράμμωση, όχι μόνο το κορμί του δεν είναι «φέτες», αλλά δεν έχει και κανένα πρόβλημα να βγάζει την μπλούζα του και να επιδεικνύει ακομπλεξάριστα την… μπιροκοιλιά του!
Ο «Joker» δεν έχει σε καμία περίπτωση την κλασική κοψιά αθλητή υψηλού επιπέδου, ούτε έχει αφιερώσει ατελείωτες ώρες στην προπόνηση για να βελτιώσει τις ικανότητές του. Κι όμως πηδάει πολύ ψηλά, τρέχει απίστευτα γρήγορα, χώνεται παντού με πλαστικές κινήσεις… μπαλαρίνας και σέρνει απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο το γήπεδο αυτό το βαρύ κορμί με μια χαρακτηριστική άνεση που ελάχιστοι άλλοι τη διαθέτουν σε τόσο ψηλό επίπεδο.
Ενας αντισυμβατικός σταρ
Βλέποντας κανείς φωτογραφίες του Γιόκιτς από την παιδική του ηλικία, δεν θα μπορούσε ούτε καν να υποψιαστεί ότι αυτό το παιδί θα μπορούσε να γίνει ποτέ αθλητής. Ακόμα και στην εφηβική του ηλικία, που το κορμί του άρχισε να αναπτύσσεται και να δένει, έμοιαζε πολύ… μπουνταλάς για να περιμένεις απ’ αυτόν κάτι ιδιαίτερο στη συνέχεια της αθλητικής του καριέρας, πόσω μάλλον να εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους παίκτες μπάσκετ στον κόσμο, αν όχι ο κορυφαίος.
Η ιστορία του θυμίζει λίγο αυτήν του Γιάννη Αντετοκούνμπο, υπό την έννοια ότι κανείς από τους δύο δεν είχε κεντρίσει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των «ειδικών» του μπάσκετ στη χώρα τους, ώστε να ασχοληθούν μαζί τους οι μεγάλες ομάδες. Ο Γιόκιτς είχε έλθει ως έφηβος στην Ελλάδα με την εθνική Σερβίας και πέρασε εντελώς απαρατήρητος, με μια ισχνή στατιστική στις επιδόσεις του. Δεν χαρακτηρίστηκε ποτέ παιδί «θαύμα» όπως ο Λούκας Ντόντσιτς, που έπαιξε στα 16 του στη Ρεάλ, ούτε και έγινε «μήλον της έριδος» για τις ευρωπαϊκές ομάδες, που κανονικά θα έπρεπε να είχαν σκανάρει την περίπτωσή του και να είχαν κυκλώσει από πολύ νωρίς το όνομά του.
Οπως ο Greek Freak, ο Γιόκιτς υπήρξε ξεκάθαρα μια ανακάλυψη των σκάουτ του ΝΒΑ. Ενώ στα μάτια των Ευρωπαίων ήταν απλώς ένα ψηλό και αδούλευτο παιδί, οι ανιχνευτές ταλέντων, που ήλθαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για να βρουν «χρυσάφι» στην Ευρώπη, είδαν από νωρίς στο πρόσωπό του όλα αυτά που δεν μπορούσαμε να δούμε εμείς, τουλάχιστον σε επίπεδο προοπτικής και εξέλιξης. Οι Νάγκετς τον επέλεξαν στο Νο 41 του ντραφτ το 2014, όταν ήταν 19 ετών και αγωνιζόταν στη Μέγα Μπάσκετ, μια ομάδα που δεν είχε καν τις προδιαγραφές να σταθεί στο επίπεδο της Ευρωλίγκας. Εν ολίγοις, δεν έπεσαν πάνω του, αλλά χρειάστηκε να σκάψουν βαθιά για να τον ανακαλύψουν.
Πέρασε τον Ατλαντικό ένα χρόνο αργότερα, και από τότε δεν κοίταξε ποτέ ξανά πίσω του. Εξελίχθηκε πάρα πολύ γρήγορα σε έναν σούπερ σταρ του αθλήματος, χωρίς να χρειαστεί το extreme make over που χρειάστηκαν πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι για να σταθούν ανταγωνιστικά στο ΝΒΑ. Δεν άλλαξε το κορμί του με ατελείωτες ώρες στο γυμναστήριο, δεν άλλαξε τις συνήθειές του ούτε και επέλεξε ένα διαφορετικό life style, συμβατό με τις απαιτήσεις που γεννά ο ρόλος του σούπερ σταρ σε μια βιομηχανία φτιαγμένη για να παράγει δόξα και ατελείωτο χρήμα.
Η αλήθεια είναι ότι ο «Joker» δεν μπήκε ποτέ στο κοστούμι που ράβει το star system του ΝΒΑ για όλους τους παίκτες που ανήκουν στην κατηγορία του σούπερ σταρ. Δεν κυκλοφορεί με σωματοφύλακες, δεν περιστοιχίζεται από μια ατελείωτη στρατιά παρατρεχάμενων, δεν διαθέτει στο γκαράζ του ένα στόλο από αστραφτερά super cars, δεν ντύνεται εκκεντρικά και με την τελευταία λέξη της μόδας, δεν μένει σε μια βίλα που να θυμίζει παλάτι, δεν έχει παραξενιές, δεν βγάζει ξινίλα στις δημόσιες εμφανίσεις του, δεν επιλέγει εξωτικούς προορισμούς για τις διακοπές του, αδιαφορεί εντελώς για το αν θα τσαλακωθεί η εικόνα του με όλα όσα κάνει ή δεν κάνει.
Αν σερφάρει κανείς στο Διαδίκτυο, θα βρει πολλά βίντεο που θα του δείξουν πόσο αντιστάρ και αντισυμβατικός είναι ο Νίκολα Γιόκιτς. Μπουγελώνει και μπουγελώνεται, τραβάει καρέκλες όταν πάει να κάτσει ο άλλος, χώνεται απρόσκλητος στην κάμερα κάνοντας γκριμάτσες μικρού παιδιού, πετάει μπαλάκια σε φίλους του όταν δίνουν συνεντεύξεις, κάνει τρομερές φάρσες σε όλους και κυρίως στον Λούκα Ντόντσιτς, με τον οποίο είναι κολλητοί φίλοι. Θυμίζει πολύ περισσότερο ένα γίγαντα με καρδιά μικρού παιδιού παρά έναν NBAer που υπέγραψε πρόσφατα πενταετές συμβόλαιο με αποδοχές κοντά στα 260 εκατ. δολάρια.
Το Σόμπορ και τα άλογα
Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι η στενή σχέση που διατηρεί με τις ρίζες του. Με το που τελειώνουν οι υποχρεώσεις του στο ΝΒΑ, φεύγει κατευθείαν για το Σόμπορ της Σερβίας, την πόλη όπου μεγάλωσε και έχει χτίσει τις παιδικές του αναμνήσεις. Πάει και παίζει μπάσκετ ατελείωτες ώρες σε ανοικτά γήπεδα με τα φιλαράκια του από το σχολείο, παίρνει μικρόφωνο και τραγουδάει σε γάμους και πανηγύρια, χορεύει με την ψυχή του παραδοσιακά σέρβικα τραγούδια, πίνει κασόνια… μπίρες καθημερινά, γίνεται «ένα» με τους συγχωριανούς του χωρίς ίχνος βεντετισμού κι ας είναι μαζί με τον πιο Τζόκοβιτς οι πιο διάσημοι και πιο πλούσιοι Σέρβοι αθλητές παγκοσμίως, με συμβόλαιο που ξεπερνά τα 50 εκατ. ευρώ ετησίως, χωρίς να υπολογίζονται διαφημίσεις και χορηγίες.
Ενα πάθος που έχει πέρα από το μπάσκετ είναι τα άλογα. Εχει δικό του ιπποφορβείο και, όταν επιστρέφει στη Σερβία, περνάει ατελείωτες ώρες μαζί με τα άλογά του, τα οποία θέλει να τα φροντίζει ο ίδιος προσωπικά. Αν εμφανιστεί αραιά και πού μια φωτογραφία από κάποιο άλλο μέρος του κόσμου στη διάρκεια των διακοπών του, είναι απλώς η εξαίρεση ενός κανόνα που θέλει τον Γιόκιτς να απολαμβάνει κάθε στιγμή στο ταπεινό Σόμπορ παρέα με τους παιδικούς του φίλους, χωρίς να βάζει στη μέση την τεράστια φήμη του και τα εκατοντάδες εκατομμύρια των τραπεζικών λογαριασμών του.
«Το να είσαι διάσημος νομίζω ότι αρέσει σε κάποιους. Εμένα στ’ αλήθεια δεν μου αρέσει καθόλου. Οταν τελειώσω την καριέρα μου, εύχομαι πραγματικά να μη με ξέρει κανείς. Ειλικρινά εύχομαι το παιδί ή τα παιδιά μου στο μέλλον να με θυμούνται μόνο ως μπαμπά κι όχι ως μπασκετμπολίστα», είναι τα δικά του λόγια, που επιβεβαιώνουν σε κάποιο βαθμό όσα είπε γι’ αυτόν ο Σβέτισλαβ Πέσιτς, προπονητής του στην εθνική Σερβίας: «Δεν είναι μόνο η ατομική αγωνιστική ποιότητα, αλλά και η προσωπικότητα που έχει. Γιατί όταν λέω ότι ο Γιόκιτς είναι ως άνθρωπος πολύ καλύτερος απ’ όσο είναι ως παίκτης, όλοι λιποθυμούν…».
