Η Τρίτη ήταν μια περίεργη συναισθηματικά μέρα για το ποδόσφαιρο της Ουρουγουάης. Ενας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές της χώρας ανακοίνωσε με δάκρυα στα μάτια την αποχώρησή του από την εθνική ομάδα, κάνοντας τους πάντες να συγκινηθούν μαζί του.
Αλλωστε τον Λουίς Σουάρες, ή τον λατρεύεις ή τον μισείς. Στην πατρίδα του, αλλά και στις ομάδες από τις οποίες πέρασε ισχύει σίγουρα το πρώτο. Οι αντίπαλοί του βέβαια έχουν σαφώς διαφορετική άποψη, κυρίως για την συμπεριφορά του μέσα στα γήπεδα…
Βέβαια με καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους, ο 37χρονος πλέον παίκτης, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς που πέρασαν από τα γήπεδα και για πολλούς ο πιο σπουδαίος της «σελέστε». Πίσω του ο Σουάρες αφήνει μια καριέρα με την εθνική που διήρκεσε 17 χρόνια, 69 γκολ και 142 συμμετοχές. Επίσης ένα χέρι πάνω στην γραμμή που χάρισε στη συνέχεια την πρόκριση στον προημιτελικό με την Γκάνα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και τρεις… δαγκωματιές σε πλάτες αμυντικών. Για τον ίδιο βέβαια κορυφαία του στιγμή ήταν η κατάκτηση του Copa America το 2011.
Εκτός εθνικής ομάδας, κανείς δεν χρειάζεται πολλές υπενθυμίσεις σχετικά με την εκπληκτική πορεία του, αφού κατέκτησε πέντε τίτλους στην LaLiga με Μπαρτσελόνα και Ατλέτικο, ένα τρόπαιο Champions League και τέσσερα Copa del Reys κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Ευρώπη – η οποία περιελάμβανε επίσης περιόδους στην Γκρόνινγκεν και τον Aγιαξ.
Ομως ο Λουίς Σουάρες δεν θα είχε πετύχει τίποτα από όλα αυτά αν κάποια στιγμή σε νεαρή ηλικία δεν είχε… ερωτευθεί.
Γεννημένος στο Σάλτο, τη δεύτερη πολυπληθέστερη πόλη της Ουρουγουάης, όπου μόλις 21 ημέρες αργότερα γεννήθηκε και ο συνοδοιπόρος τους στην εθνική Eντινσον Καβάνι, ο Σουάρες μεγάλωσε σε μια πολύτεκνη οικογένεια με λίγα χρήματα – σε τέτοιο βαθμό που η μητέρα του Σάντρα περιέγραψε κάποτε πως δεν μπορούσαν ποτέ να του αγοράσουν ένα ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια. Από νωρίς φάνηκε ότι για τον Σουάρες το ποδόσφαιρο δεν ήταν διασκέδαση, αλλά ζήτημα επιβίωσης.
Στην ηλικία των επτά ετών, μετακόμισε στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, το Μοντεβιδέο, μαζί με τους γονείς και τα έξι αδέλφια του, παίζοντας ποδόσφαιρο στα τμήματα υποδομής της Ουρέτα, προτού μεταπηδήσει στη Νασιονάλ σε ηλικία 14 ετών. Εκεί εντυπωσίασε προτού κάνει το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα τον Μάιο του 2005 εναντίον της Τζούνιορς της Κολομβίας στο Κόπα Λιμπερταδόρες – αλλά τα πράγματα δεν κύλησαν καθόλου ομαλά γι’ αυτόν. Το πρώτο του γκολ δεν ήρθε για τέσσερις μήνες και έχασε τόσες πολλές ευκαιρίες που οι ίδιοι οι οπαδοί του συνήθιζαν να τον χλευάζουν.
«Ο χαρακτήρας του Λουίς ήταν πολύ σημαντικός για όλους αυτούς τους μήνες χωρίς να σκοράρει. Για τη Νασιονάλ, ο Σουάρες ήταν ο καλύτερος παίκτης των νέων του συλλόγου, αλλά έπρεπε να κερδίσει μια θέση στην πρώτη ομάδα, καθώς ο Μπρούνο Φορναρόλι και ο Μάρτιν Καουτερούτσιο ήταν οι αγαπημένοι των οπαδών», λέει ο τότε προπονητής της Νασιονάλ, Μάρτιν Λασάρτε. «Eκανα μια βόλτα μαζί του μια μέρα μετά την προπόνηση, του είπα ότι θα καθόταν στον πάγκο στον επόμενο αγώνα και θυμάμαι ότι ο Λουίς θύμωσε πολύ μαζί μου. Δεν καταλάβαινε ότι αυτό ήταν το καλύτερο γι’ αυτόν, αλλά, αντί να στεναχωρηθεί ή να εξοργιστεί, έκανε διπλή προπόνηση μόνος του. Θυμάμαι μια άλλη μέρα ο Λουίς μου είπε ότι θα έπαιζε για την Μπαρτσελόνα στο μέλλον και ότι δεν θα παραδινόταν μέχρι να το κάνει. Ξέρετε, η Μπαρτσελόνα εκείνες τις μέρες ήταν σαν ένα απίθανο όνειρο, αλλά η ιστορία έχει σημαδευτεί – τα κατάφερε». Χάρη στην πίστη του Λασάρτε σε αυτόν και την ψυχική δύναμη του ίδιου του Σουάρες, ο επιθετικός επέμεινε και κατέληξε με 10 γκολ σε 27 αγώνες, καθώς η Νασιονάλ κατέκτησε τον τίτλο της Ουρουγουάης.
«Hταν σαν ένα νεαρό αγόρι με νοοτροπία λιονταριού. Ο Λουίς έχει τέτοια νοοτροπία νικητή, που προπονούνταν για να κερδίζει σε ό,τι έπαιζε. Μια μέρα ήρθε και μου είπε «ξέρω ότι είστε όλοι μπροστά μου στην ομάδα, αλλά θα σας νικήσω όλους», προσθέτει ο πρώην συμπαίκτης του στην Ουρουγουάη και τη Νασιονάλ, Σεμπαστιάν (Λόκο) Αμπρέου. «Χρησιμοποιούσε τις δύσκολες καταστάσεις ως κίνητρο για την επιτυχία – τίποτα δεν ήταν αδύνατο γι’ αυτόν, ακόμη και εκείνες τις ημέρες. Ποτέ δεν έκανε επίδειξη στην προπόνηση, προπονήθηκε σκληρά πολλές φορές κρυφά χωρίς να το ξέρουμε και προετοιμάστηκε για να γίνει ο καλύτερος επιθετικός όλων των εποχών στην Ουρουγουάη».
Το 2006 ο Σουάρες παίρνει το αεροπλάνο για την Ευρώπη, καθώς η Γκρόνιγκεν είναι αυτή που του δίνει την ευκαιρία να αγωνιστεί για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Σε μια σεζόν καταφέρνει να πετύχει 10 γκολ σε 29 αγώνες, επίδοση που του ανοίγει το δρόμο για την «σελέστε», αλλά και για τον Αγιαξ ο οποίος δίνει περίπου 6 εκατ. ευρώ για να τον κάνει δικό του. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, καθώς, μετά από 111 γκολ σε 159 συμμετοχές με τον σύλλογο του Aμστερνταμ, μετακόμισε στη Λίβερπουλ έναντι 22 εκατ. ευρώ το 2011, προτού κατευθυνθεί στην Μπαρτσελόνα και στη συνέχεια στην Ατλέτικο. Μάλιστα στη Μαδρίτη πήρε την εκδίκησή του από τον Ρόναλντ Κούμαν που τον έδιωξε μέσω τηλεφώνου από τους Καταλανούς, οδηγώντας τους «ροχιμπλάνκος» στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ομως όπως αποκαλύπτει ο πρώην συμπαίκτης του στην Γκρόνινγκεν και συμπατριώτης του, Μπρούνο Σίλβα, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί αν ο Σουάρες δεν ήταν… ερωτευμένος, αφού η μετακίνηση στην Ευρώπη ήταν αρχικά μια κίνηση που γεννήθηκε από αγάπη και όχι από επιθυμία να ενισχύσει την επαγγελματική του καριέρα. Ο Σουάρες γνώρισε τον έρωτα της ζωής του όταν ήταν μόλις 15 ετών και η Σοφία 13 ετών. Ο ποδοσφαιριστής εργαζόταν ως οδοκαθαριστής στο Μοντεβιδέο και όταν είδε τη Σοφία… έμεινε άναυδος από την ομορφιά της. Πέρασαν δύσκολες στιγμές στη σχέση τους, καθώς οι γονείς της Σοφίας, που ήταν εύποροι, αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην Ισπανία λόγω της νέας εργασίας του πατέρα της. Εκείνη την εποχή ο Λουίς έπαιζε ακόμα στη Νασιονάλ, αλλά ήθελε να μετακομίσει στην Ευρώπη για να είναι πιο κοντά στον έρωτα της ζωής του. Η Γκρόνιγκεν ήταν η ομάδα που του άνοιξε το δρόμο.
«Η απόφασή του να έρθει στην Ευρώπη είχε πάντα στο μυαλό του να είναι κοντά στη Σοφία, που βρισκόταν στην Ισπανία. Hταν αποφασισμένος, έπαιζε σαν άνθρωπος που έχει την πείνα να φτάσει γρήγορα στο κορυφαίο επίπεδο», θα πει ο Ντιέγκο Φορλάν, ενώ προσθέτει: «Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και στο Κόπα Αμέρικα του 2011, είδαμε μια εξαιρετική εκδοχή του Σουάρες, σε κάθε προπόνηση ήθελε να κερδίσει, να είναι ο καλύτερος. Κάθε φορά όμως που ο Λουίς είχε να αντιμετωπίσει μια δυσκολία, είχε τη Σοφία για να στηριχθεί, είχε αυτό το κίνητρο για να μην απογοητεύσει ποτέ την οικογένειά του. Oλα τα πράγματα που συνέβησαν στον Λουίς – από τον Εβρά (είχε τιμωρηθεί με 8 αγωνιστικές για ρατσιστικό σχόλιο), μέχρι την αποβολή του για δάγκωμα ή ακόμα και με τους τραυματισμούς του, είχε τη Σοφία μαζί του και αυτό είναι το στήριγμά του στη ζωή.»
