Οπως κάθε επαγγελματίας, έτσι και οι αθλητές έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν πού θα εργαστούν. Και κανείς δεν μπορεί να τους προσάψει το παραμικρό, αν αυτή η επιλογή γίνεται με γνώμονα το οικονομικό τους συμφέρον. ∆εν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να πουλάνε «αγάπες» και «έρωτες», για τη φανέλα και τους οπαδούς, που τους λάτρεψαν και τους αποθέωναν. Και το πιο… αστείο είναι, όταν φεύγουν, να υπόσχονται πως κάποια στιγμή θα επιστρέψουν στο «σπίτι» τους.
Αυτό κι αν είναι το χρύσωμα του χαπιού. Σαν να λένε, πάω να πάρω τώρα, που αντέχω ακόμα, τα εκατομμύρια, κι όταν με το καλό χρειάζο-μαι κάποια… ένσημα για τη σύνταξη, θα ξανάρθω. Ετσι αφήνουν την πόρτα ανοικτή…
Πέρα όμως από τη γελοιότητα αυτής της συμπεριφοράς, το όλο «θέατρο» υποτιμά και τη νοημοσύνη των φιλάθλων. Οι οποίοι στην πλειονότητά τους στερούνται τα απαραίτητα για να πληρώσουν το εισιτήριο και να τους στηρίξουν από την εξέδρα. Και επειδή αυτοί αγαπούν ανιδιοτελώς τη φανέλα της ομάδας τους και δεν θα την πουλούσαν, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, δεν μπορούν να «χωνέψουν» το πώς παίκτες των οποίων οι περιουσίες αρκούν για να ζήσουν και τα εγγόνια τους «πουλάνε» τον «έρωτά» τους για περισσότερα χρήματα.
Γι’ αυτό, ας το καταλάβει ο κόσμος, κι ας μην παρασύρεται στην αποθέωση ενός επαγγελματία αθλητή όταν αυτός φιλάει το σήμα της ομάδας του. Τις περισσότερες φορές, αυτά τα φιλιά αποδείχθηκαν πως δεν διέφεραν πολύ από αυτό του Ιούδα.
