Ιανουάριος του 2022. Χτυπάει το τηλέφωνο. «Καλημέρα, κ. Κωνσταντόπουλε, είμαι ο (ήταν κορυφαίος παράγων του μπάσκετ), συγχαρητήρια για το σημερινό άρθρο. Αλλά έπρεπε να γράψετε και για το μπάσκετ. Μετά τον Παπανικολάου και τον Σλούκα, ποιον μεγάλο αναδείξαμε;».
Το άρθρο αφορούσε τον αφελληνισμό των συλλόγων σε… πινγκ πονγκ, ποδόσφαιρο και βόλεϊ. Από τότε, ευτυχώς, στο πινγκ πονγκ αποφασίστηκε μια σημαντική αλλαγή: Από την περίοδο 2025-26 κάθε ομάδα θα μπορεί να έχει στη σύνθεση των αγώνων της μόνο έναν ξένο αντί δύο, που ισχύει, και υποχρεωτικά δύο αθλητές με δικαίωμα συμμετοχής στις εθνικές μας ομάδες. Αντιθέτως, στο βόλεϊ η κατάσταση χειροτέρευσε. Οι ομάδες δικαιούνται να διαθέτουν πέντε ξένους, εκ των οποίων σε κάθε αγώνα θα παίζουν τέσσερις.
Στο μπάσκετ τι συμβαίνει; Δέκα ξένους έχει ο Ολυμπιακός για την Ευρωλίγκα και οκτώ ο ΠΑΟ. Για το πρωτάθλημα, βεβαίως, οι ομάδες δηλώνουν εξαρχής επτά και θα μετέχουν έξι σε κάθε αγώνα. Αλλά ο ΠΑΟ και ο Ολυμπιακός εκπροσωπούν το ελληνικό μπάσκετ στην Ευρώπη; Φυσικά, όχι. Ομως και στις άλλες ομάδες ανάλογα συμβαίνουν.
Η παραγωγική διαδικασία στο άθλημα χωλαίνει εδώ και χρόνια. Ο τελευταίος μεγάλος που αναδείχθηκε είναι ο Γιάννης. Αλλά αυτό το θεόσταλτο ταλέντο, όπου και να βρισκόταν, μεγάλος θα γινόταν. Τι απαιτείται, λοιπόν, στις μικρές ηλικίες, ώστε μελλοντικά η Εθνική μας να μην χρειάζεται την παρουσία ενός Γιάννη για να προκρίνεται στους Ολυμπιακούς;
Γνώστες προπονητές και με μεταδοτικότητα, ώστε να μπορούν να διδάσκουν τα βασικά του αθλήματος. Γονείς και παράγοντες, που δεν θα «φουσκώνουν» τα μυαλά των παιδιών. Χρόνος συμμετοχής των νεαρών στους αγώνες. Και μακριά οι μάνατζερ. Ολα αυτά, βεβαίως, ισχύουν για κάθε άθλημα…
