Η άφιξη του Γουίλιαν στον Ολυμπιακό πριν από τρεις εβδομάδες έμοιαζε με βόμβα σε φάση πυροδότησης. Σε ηλικία 36 ετών, ο πρώην άσος της Τσέλσι και της εθνικής Βραζιλίας ήταν ένας ακόμη σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου που ήλθε στην Ελλάδα για τα τελευταία ένσημα της καριέρας του, με όνομα τόσο μεγάλο όσο και οι προσδοκίες που γέννησε η μεταγραφή του. Και δεν ήλθε αθόρυβα, ήλθε σέρνοντας πίσω του ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία, με τεράστιες παραστάσεις στο πιο υψηλό επίπεδο, αλλά και με ένα μυθικό για τα ελληνικά δεδομένα συμβόλαιο, αντάξιο ενός σούπερ σταρ στην ακμή του και όχι ενός ποδοσφαιριστή στη δύση της καριέρας του, λίγο πριν κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
Η λογική τέτοιων μεταγραφών είναι απλοϊκή: ακόμα και με ένα… πόδι, τέτοιοι μεγάλοι σταρ μπορούν να προκαλέσουν θραύση στο ελληνικό πρωτάθλημα και να κάνουν τη διαφορά. Η Ιστορία όμως έχει διαψεύσει αυτή τη λογική πολύ περισσότερες φορές απ’ όσο την έχει επιβεβαιώσει. Η Σούπερ Λιγκ αναμφίβολα δεν έχει την ποιότητα άλλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων πρώτης γραμμής, είναι όμως ένα πρωτάθλημα ιδιαίτερο και πολύ δύσκολο, εντελώς άβολο για παίκτες που δεν το ζύγισαν σωστά και εκτίμησαν ότι θα το κατακτήσουν μόνο με την αύρα του ονόματός τους.
Φυσικά είναι πολύ νωρίς για να βάλει κάποιος το όνομα του Γουίλιαν στην ίδια πλευρά μ’ αυτό του Ριβάλντο και του Βαλμπουενά για παράδειγμα, που προσέφεραν στον Ολυμπιακό αρκετά απ’ αυτά έταζε το μεγάλο «όνομά» τους ή στην πλευρά του Μαρσέλο και του Χάμες Ροντρίγκες που ήλθαν πρόσφατα μετά βαΐων και κλάδων χαλώντας τον κόσμο, αλλά έφυγαν αθόρυβα, χωρίς να δικαιώσουν στο ελάχιστο τις προσδοκίες που γέννησε ο ερχομός τους.
Σ’ αυτή την κατηγορία μπαίνουν και πολλά άλλα «βαριά» ονόματα που ήλθαν στην Ελλάδα στη δύση της καριέρας τους, χωρίς να αφήσουν κάτι το αξιόλογο πίσω τους. Ο Παναθηναϊκός έχει να θυμηθεί τους Ζούλιο Σέζαρ, Κονσεϊσάο, Γκοβού, Λουίς Γκαρσία, Εσιέν, ο ΠΑΟΚ τον Μπερμπάτοφ, η ΑΕΚ τους Ραμπεσαντρατανά, Αρουαμπαρένα, ο Ηρακλής τον Σινιόρι, η ΑΕΛ τον Γκέρεμι, ο Ολυμπιακός την καταστροφική επιστροφή του Γιάγια Τουρέ και του Μιραλάς. Πολλοί άλλοι παίκτες με ανάλογο προφίλ ήλθαν κατά καιρούς στην Ελλάδα, τους οποίους, όμως, οφείλουμε να διαχωρίζουμε από αντίστοιχες περιπτώσεις μεταγραφικών αποτυχιών, πολύ συνηθισμένων στο ποδόσφαιρο, με καλούς ποδοσφαιριστές που ήλθαν στη χώρα μας σε καλή ποδοσφαιρική ηλικία αλλά για κάποιους λόγους δεν έπιασαν.
Ο Γουίλιαν έχει μπροστά του όλη τη χρονιά για να δείξει σε ποια πλευρά της Ιστορίας θα μπει το δικό του όνομα
Ένας φίλος, συμπατριώτης και συμπαίκτης του Γουίλιαν, είχε ένα πριν λίγα χρόνια ένα τέτοιο άβολο πέρασμα από την Ελλάδα. Ο περίφημος Βραζιλιάνος επιθετικός Μπραντάο, με τη μεγάλη καριέρα κυρίως στην Σαχτάρ όπου συνυπήρξε για δύο χρόνια (2007-09) με τον σούπερ σταρ του Ολυμπιακού, είχε ένα εντελώς αθόρυβο πέρασμα από τον Λεβαδειακό πριν από 7 χρόνια, σε ηλικία 37 ετών. Ήταν επιλογή του Ζοζέ Ανιγκό και παρά την προχωρημένη ηλικία του, ο ερχομός του στην Ελλάδα σήκωσε σκόνη. Η λογική ήταν ακριβώς η ίδια: ένας παικταράς με τέτοιο βιογραφικό και μεταγραφές εκατομμυρίων στην καριέρα του, θα έκανε πλάκα στο ελληνικό πρωτάθλημα έστω και στα 37 του χρόνια. Ο Μπραντάο ήλθε, είδε και απήλθε μετά από έξι μήνες και 9 αγώνες, όπου σημείωσε όλα κι όλα δύο γκολ κι αυτά από την άσπρη βούλα του πέναλτι. Έφυγε από την Ελλάδα, μάλιστα, με βαριές κατηγορίες για την ομάδα και το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος, χωρίς την παραμικρή διάθεση αυτοκριτικής για τα πενιχρά πεπραγμένα του.
Ο Γουίλιαν έχει μπροστά του όλη τη χρονιά για να δείξει σε ποια πλευρά της Ιστορίας θα μπει το δικό του όνομα. Παρά την ανυπομονησία των οπαδών που πάντα βιάζονται να δουν τα καλύτερα, δεν είναι μάγος που καταπίνει σπαθιά ούτε και βγάζει λαγούς από το καπέλο. Ήλθε στα 36 του σε μια μεγάλη ομάδα, με τεράστια πίεση και υψηλούς στόχους, με συμβόλαιο παραπάνω από 100 χιλ. ευρώ την… εβδομάδα, που δείχνει από μόνο του το μέγεθος των απαιτήσεων. Ήλθε όμως χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία με ομάδα παρά μόνο με τους προσωπικούς γυμναστές του, κάτι που δεν βοηθάει ακόμα και παίκτες πολύ μικρότερης ηλικίας που προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα, πόσο μάλλον έναν ποδοσφαιριστή τέτοιας ηλικίας. Και ανεξάρτητα από το επίπεδο της φυσικής του κατάστασης που πιθανόν να είναι σχετικά καλό γιατί πρόκειται για άψογο επαγγελματία, ήλθε φυσικά χωρίς ρυθμό αγώνων, συνθήκη απαραίτητη για να μπει ένας νεοφερμένος στο «πετσί» μιας ομάδας.
Με αυτά τα δεδομένα, μάλλον ήταν πρόωρη η επιστράτευση του Γουίλιαν σε δύο παιχνίδια που είχαν στραβώσει για τα καλά και ο Ολυμπιακός έψαχνε από κάπου για να πιαστεί και να τα γυρίσει. Το ντεμπούτο του Βραζιλιάνου έγινε την περασμένη αγωνιστική, στο παιχνίδι με τον Παναιτωλικό στο «Γ. Καραϊσκάκης». Μπήκε στο 62’ στη θέση του Βέλντε και δεν μπόρεσε να κάνει κάτι δραστικό για να αλλάξει το 0-0 που στοίχισε στους «ερυθρόλευκους» την πρώτη τους βαθμολογική απώλεια στο πρωτάθλημα.
Ολα είναι ένα στοίχημα, μια μεγάλη ζαριά με πολύ ρίσκο, καθώς τα συμβόλαιά τους πασπαλίστηκαν με εκατομμύρια και οι απαιτήσεις είναι τεράστιες
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στο ματς της 4ης αγωνιστικής με τον Άρη στο «Κλ. Βικελίδης». Πάλι ξεκίνησε βασικός ο Βέλντε, πάλι κλήθηκε ο Γουίλιαν να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά όταν το παιχνίδι είχε στραβώσει για τα καλά. Αυτή τη φορά έπαιξε όλο το β’ ημίχρονο με το σκορ να είναι 2-0 υπέρ του Άρη, χωρίς να καταφέρει να βοηθήσει την ομάδα του να αλλάξει αν όχι το σκορ, τουλάχιστον την εικόνα της στον αγωνιστικό χώρο.
Οι μεγάλες προσδοκίες είναι πάντα ένα πρόσθετο βάρος σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Και δημιουργούν έξτρα πίεση, ειδικά όταν οι φίλαθλοι – οπαδοί έχουν μάθει να ζουν στα άκρα, όπως συμβαίνει πάντα στην πατρίδα μας. Με την ίδια ευκολία που αποθεώνεται κάποιος πριν καν φορέσει τη φόρμα της προπόνησης, με την ίδια ακριβώς απαξιώνεται εάν περάσει λίγος χρόνος χωρίς να καταφέρει να κάνει μεγάλο θόρυβο με την παρουσία του.
Σε αντίστοιχη φάση είναι και ο Λαμέλα με τον Μαρσιάλ που ήλθαν εφέτος στην Ελλάδα για να ντυθούν στα κιτρινόμαυρα της ΑΕΚ. Όχι βέβαια από πλευράς ηλικίας μιας και αμφότεροι έχουν ακόμα πολλά χρόνια μπροστά τους μέχρι να φτάσουν στον επίλογο της ποδοσφαιρικής διαδρομής τους, αλλά λόγω της εικόνας που είχαν στα τελευταία 2-3 χρόνιας της μεγάλης καριέρας τους. Όλα είναι ένα στοίχημα, μια μεγάλη ζαριά με πολύ ρίσκο, καθώς τα συμβόλαιά τους πασπαλίστηκαν με εκατομμύρια και οι απαιτήσεις είναι τεράστιες. Ό,τι κι αν λέγεται μέχρι τώρα από πρόθυμους υποστηρικτές ή όψιμους αμφισβητίες, μόνο ο χρόνος θα δώσει τις απαντήσεις και θα δείξει σε ποια πλευρά της Ιστορίας θα γραφτούν τα ονόματά τους…
