Μια φθινοπωρινή βραδιά, κάτω από το φεγγάρι και τα αστέρια του αθηναϊκού ουρανού, η άγρια νυχτερινή όψη της πρωτεύουσας ημέρεψε. Πήρε άλλη διάσταση. Ενδεχομένως να ήταν η μορφή του αγώνα. Το μνημόσυνο για έναν άνθρωπο, για έναν παράγοντα, που ποτέ δεν είχε ως προτεραιότητα την έξαψη των παθών. Ισως πάλι, να ήταν η ιστορικότητα του χώρου. Αυτό που συμβολίζει, αλλά και το μη συνηθισμένο, το διαφορετικό που πάντα έχεις την περιέργεια να δεις.
Αλλωστε, πόσοι από τους 42.000 ανθρώπους που συνέρρευσαν στο Καλλιμάρμαρο, είχαν ζήσει το 1968 τον σπουδαίο άθλο της ΑΕΚ με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων; Αλλά και μετέπειτα, κάμποσους από τους τελικούς Kυπέλλου Ελλάδας, που είχαν γίνει στο Στάδιο μέχρι το 1982, καθώς και παιχνίδια της Εθνικής; Πόσα από τα νέα παιδιά που βρέθηκαν στο τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» γνώριζαν πως τα παλιά τα χρόνια γίνονταν αγώνες μπάσκετ και σε ανοικτά γήπεδα;
Οπως και να ’χει, το περασμένο Σάββατο το βράδυ, στο Παναθηναϊκό στάδιο, εκτυλίχθηκε μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων θεατών, όχι μόνον από την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη, ένας γοητευτικός συνδυασμός αθλητισμού και πολιτισμού.
Οι εικόνες που προβλήθηκαν είναι οι ιδανικές, αυτές που θα ήθελαν οι περισσότεροι να αναδεικνύονται από τα ελληνικά γήπεδα. Σε μια εποχή, που κυριαρχεί η άκρατη βία και το ανελέητο μίσος για το καθετί αντίθετο. Σε μια εποχή που αρκεί μια… σπίθα, για να προκαλέσει την καταστροφή, στο κέντρο της Αθήνας τελέστηκε μια μυσταγωγία, με μεγάλο κερδισμένο το ίδιο το άθλημα. Καμία παρασπονδία, κανένα επεισόδιο, ο παραμικρός βανδαλισμός. Ολοι υπάκουσαν.
Η πλειονότητα του κόσμου που πήγε εκεί, περίμενε με τεράστια υπομονή για να μπει. Κι όταν μπήκε, ο καθένας έπιασε τη γωνιά του και κάθισε για ώρες. Οργανωμένοι οπαδοί και μη οργανωμένοι. Νέοι, μεσήλικες αλλά και ηλικιωμένοι. Χωρίς αριθμημένες θέσεις, με δυσκολία πρόσβασης σε οποιαδήποτε ανάγκη προσφέρει ένα σύγχρονο γήπεδο αλλά και λόγω του περιορισμένου χώρου για κινήσεις στις κερκίδες, ένα ήταν το συναίσθημα: Η επιθυμία τους να γίνουν αυτοί οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της βραδιάς. Και το κατάφεραν.
Η «RELEVO» έγραψε πως «Αυτό είναι το μπάσκετ», ενώ το Gigantes del basket από την πλευρά του πρόσθεσε: «Το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι απίθανο». Το Basketball Sphere υπογράμμισε: «Παρτιζάν και Παναθηναϊκός έγραψαν μια ιστορία για να θυμούνται στην Αθήνα, τιμώντας τη μνήμη του Παύλου Γιαννακόπουλου».
Το μπάσκετ στην Ελλάδα μέσα από αυτό το τουρνουά, έχει μπροστά του άλλη μια μεγάλη ευκαιρία. Οχι τόσο αγωνιστική. Αυτή την έχει «αρπάξει από τα μαλλιά», με τη διαχρονική πορεία της Εθνικής, των συλλόγων μας και με τις επενδύσεις που έχουν γίνει και συνεχίζονται, σε όλα τα επίπεδα.
Ο Παναθηναϊκός είναι πλέον επτάστερος, ενδεχομένως γίνει οκτάστερος και εννιάστερος τα επόμενα χρόνια. Ο Ολυμπιακός έχει τρεις Ευρωλίγκες, μπορεί να τις κάνει τέσσερις και πέντε. Το μήνυμα που στέλνει αυτό το τουρνουά είναι πως ήρθε ο καιρός να σταματήσει η τοξικότητα, που δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο σε ατέρμονες ανούσιες ανακοινώσεις και διαμάχες, που παράγουν μόνο ένταση.
Ο ανταγωνισμός είναι θεμιτός, αλλά μόνο μέσα στο παρκέ. Το τάιμινγκ που έγινε αυτό το μεγάλο τουρνουά, αυτή η σπουδαία συνάντηση, ήταν το κατάλληλο. Λίγο πριν ξεκινήσουν οι επίσημες υποχρεώσεις, με το πρώτο ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού να έρχεται το προσεχές Σαββατοκύριακο. Ας το λάβουν όλοι υπόψη τους. Είναι στο χέρι τους, εφόσον φυσικά το επιθυμούν, να κάνουν πιο όμορφο το άθλημα. Μόνον λίγος ρομαντισμός από την προχθεσινή βραδιά δεν αρκεί…
Δείτε εικόνες
Φωτογραφίες: INTIME News
