Ναι, αυτή ήταν νίκη – θρίαμβος της Εθνικής, που θα μείνει ως μία από τις μεγαλύτερες της ιστορίας της. Μια επικράτηση επί της Αγγλίας, μέσα στον «ναό» της, που ήρθε όχι με… κλεφτοπόλεμο, αλλά με ποδόσφαιρο υψηλών προδιαγραφών.
Πιθανόν να μην αρκούσε όμως αυτό, αν οι διεθνείς μας σε κάθε φάση του παιχνιδιού δεν είχαν στο πλευρό τους τον Τζορτζ Μπάλντοκ. Διότι για να πετυχαίνεις το νικητήριο τέρμα στις καθυστερήσεις, όταν έχεις ισοφαριστεί στο 87΄, πάνω από όλα χρειάζεται ψυχή.
Η θλίψη και ο πόνος, από τον θάνατο του παίκτη του Παναθηναϊκού και της Εθνικής, μετατράπηκαν στον αγωνιστικό χώρο του Γουέμπλεϊ σε πάθος και δύναμη. Και αυτά μαζί με όλα τα αγωνιστικά προσόντα των διεθνών μας την εγκατέστησαν μόνη, χωρίς απώλεια, στην κορυφή του ομίλου της.
Οι ανάμεικτοι με δάκρυα πανηγυρισμοί, μετά τη λήξη του αγώνα, είναι απαραίτητο να καταλαγιάσουν και η σκέψη όλων πρέπει να επικεντρωθεί στο αυριανό ματς με την Ιρλανδία στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Γιατί αυτά που συνέβησαν, όχι μόνο τα αγωνιστικά, το βράδυ της Πέμπτης στο Λονδίνο είναι μια επιβεβαίωση πως… η ζωή συνεχίζεται.
Και πιστεύω πως εγγυητής γι’ αυτό είναι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Η «ήρεμη δύναμη» αυτού του προπονητή που έχει εμπνεύσει τους διεθνείς «να τα δίνουν όλα» πάνω στο χορτάρι. Ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί σαν μια γροθιά.
Ο Σέρβος τεχνικός κατάφερε να αφήσει έξω από τα αποδυτήρια ό,τι θα μπορούσε να δηλητηριάσει το κλίμα. Παρατρεχάμενους και συλλογικές αντιπαραθέσεις, που εδώ και πολλά χρόνια ταλάνιζαν το εθνικό μας συγκρότημα.
