Η πιο αμήχανη στιγμή του Τζορτζ Μπάλντοκ στη σχετικά σύντομη θητεία του στην εθνική μας ομάδα δεν ήταν απέναντι στον δαιμόνιο Εμπαπέ της «τρικολόρ» Γαλλίας, αλλά μπροστά σε μια κάμερα, όταν στο τέλος των δηλώσεών του στη μητρική γλώσσα του, τα αγγλικά, επιχείρησε να πει δυο λόγια και στα ελληνικά.
Δεν του βγήκε με τίποτα. Ψέλλισε μερικές σκόρπιες λέξεις χωρίς να καταφέρει να τις συνδέσει μεταξύ τους ώστε να βγαίνει νόημα, χαμογέλασε αμήχανα on camera και έφυγε δίνοντας υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρει καλύτερα.
Αυτή η «επόμενη φορά», όμως, δεν ήλθε ποτέ. Το νήμα της ζωής του κόπηκε απότομα και με τραγικό τρόπο, χωρίς να προλάβει να ζήσει στη δεύτερη πατρίδα του όσα ονειρευόταν. Το συμβόλαιό του με τον Παναθηναϊκό του έδινε μια μεγάλη ευκαιρία να συνδεθεί ακόμη περισσότερο με την Ελλάδα, αλλά η ζωή αποφάσισε δυστυχώς αλλιώς.
Το μακρινό 1993
Ο Τζορτζ Χένρι Αϊβορ Μπάλντοκ γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1993 στο Στιπλ Κλέιντον, ένα μικρό χωριό κοντά στο Μπακιγχαμσάιρ έξω από το Λονδίνο και όχι δίπλα στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ, γείτονας της βασιλικής οικογένειας της Αγγλίας, όπως πολλοί νόμιζαν.
Ηταν ο Βενιαμίν τρίτος γιος μιας τυπικής αγγλικής οικογένειας και η σχέση του με την Ελλάδα ήταν… χαλαρή. Η γιαγιά του από την πλευρά του πατέρα του ήταν Ελληνίδα και ξεριζώθηκε για να ζήσει τον έρωτά της με τον παππού Μπάλντοκ, χωρίς να κρατήσει έκτοτε στενή επαφή με την οικογένειά της στην πατρίδα.
Ο μικρός Τζορτζ έμαθε την Ελλάδα μέσα από τις διηγήσεις της, χωρίς να γνωρίσει τους μακρινούς συγγενείς του και χωρίς να περνάει τα καλοκαίρια του στα μέρη μας, όπως συμβαίνει συχνά με τους απογόνους ξενιτεμένων Ελλήνων. Ενιωθε πάντα ένα δέσιμο με την Ελλάδα, αλλά στην πραγματικότητα δεν την είχε ζήσει ποτέ, μέχρι να τη βάλει πιο βαθιά στη ζωή του το ποδόσφαιρο.
«Η γιαγιά μου, η οποία έχει πεθάνει, ήταν 100% Ελληνίδα. Ετσι είμαι κι εγώ, έστω και κατά το ένα τέταρτο, Ελληνας. Νομίζω πως έχω δικαίωμα να παίξω για την Ελλάδα. Θα είναι σπουδαίο, θα είναι σίγουρα μια στιγμή περηφάνιας για την οικογένειά μου και για εμένα να εκπροσωπήσω τη χώρα. Μακάρι να συμβεί. Περιμένω να ολοκληρωθεί η διαδικασία», ήταν η πρώτη ανάρτησή του όταν φάνηκε να ξεπερνιούνται τα γραφειοκρατικά προβλήματα και ανοιγόταν ο δρόμος για να αγωνιστεί στην Εθνική Ελλάδος.
Σε πρώτη ανάγνωση, αυτή ήταν μια επαγγελματική επιλογή, προς όφελος της καριέρας του. Η προσέγγιση είχε γίνει όταν προπονητής της «γαλανόλευκης» ήταν ο Αγγελος Αναστασιάδης. Ηταν νεαρός τότε ο Μπάλντοκ και δεν είχε φτιάξει ακόμη το «όνομα» που θα του άνοιγε πιο εύκολα την πόρτα. Η υπόθεση μπήκε στην κατηγορία «προσεχώς» και ξανάνοιξε μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο Τζον Φαντ Σιπ άρχισε να ψάχνει έξω από τα σύνορα της χώρας παίκτες με ελληνική καταγωγή, για να μεγαλώσει τη δεξαμενή των επιλογών του. Ο Μπάλντοκ είχε εξελιχθεί σε αναγνωρίσιμο ποδοσφαιριστή, που είχε παίξει και στις πέντε επαγγελματικές κατηγορίες της Αγγλίας, αλλά και πάλι η γραφειοκρατία αποδείχθηκε αξεπέραστο εμπόδιο.
Ο επίμονος Πογιέτ
Η επιμονή του Γκουστάβο Πογιέτ ήταν αυτή που του άνοιξε τελικά τον δρόμο για την εθνική μας ομάδα. Ο Ουρουγουανός τεχνικός είδε στο πρόσωπό του έναν ώριμο ποδοσφαιριστή, που στεκόταν με άνεση στο υψηλό επίπεδο της Πρέμιερ Λιγκ, και πίεσε τις καταστάσεις για να πάρει, επιτέλους, ελληνικό διαβατήριο. Τα εμπόδια ξεπεράστηκαν και ο Μπάλντοκ ήλθε με μεγάλη χαρά να αγωνιστεί για την Ελλάδα, αφήνοντας κάθε ευκαιρία να παίξει κάποια στιγμή για την Αγγλία. Σε μια χώρα όπου τις περισσότερες θέσεις τις καλύπτουν ξένοι και οι Αγγλοι ποδοσφαιριστές δεν περισσεύουν στην Πρέμιερ Λιγκ, το όνομά του είχε μπει στη λίστα του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ και θεωρητικά είχε, μικρές έστω, πιθανότητες να κληθεί στα «τρία λιοντάρια». Δεν θέλησε να τις κυνηγήσει και αποδέχθηκε με χαρά την πρόσκληση-πρόκληση από την Ελλάδα.
«Στιγμή μεγάλης υπερηφάνειας για μένα και την οικογένειά μου η κλήση στην Εθνική Ελλάδος. Ανυπομονώ να συναντήσω την ομάδα και να ξεκινήσουμε!» – Φόρεσε το εθνόσημο 12 φορές.
«Στιγμή μεγάλης υπερηφάνειας για μένα και την οικογένειά μου, η κλήση στην Εθνική Ελλάδος. Ανυπομονώ να συναντήσω την ομάδα και να ξεκινήσουμε!» ήταν η αντίδρασή του όταν κλήθηκε να παίξει για πρώτη φορά στη «γαλανόλευκη». Και το έκανε πραγματικά με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό, γι’ αυτό και δέθηκε αμέσως με τους συμπαίκτες του, σε σημείο να νιώσει πολύ γρήγορα κομμάτι της ομάδας και ας μην είχε ζήσει για καιρό στην «αγκαλιά» της.
Η πρώτη γεύση
Το πρώτο του παιχνίδι με την Εθνική μας ήταν κόντρα στην Ιρλανδία στις 2 Ιουνίου του 2022 και το 12ο και τελευταίο του σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, στις 26 του περασμένου Μαρτίου, στον αγώνα «μπαράζ» με τη Γεωργία στην Τιφλίδα, που στοίχισε τον αποκλεισμό μας από το Euro.
Σε ένα κοινό μαθημένο να θαμπώνεται από τη λάμψη της χρυσόσκονης, η είδηση στα τέλη του περασμένου Μαΐου ότι ο Μπάλντοκ υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό, δεν σκόρπισε ενθουσιασμό.
Η επταετής θητεία του στη Σέφιλντ Γιουνάιτεντ και οι 83 «γεμάτες» συμμετοχές του στον μαγικό κόσμο της Πρέμιερ Λιγκ, σπάνιο επίτευγμα για Ελληνα ποδοσφαιριστή (μόνο οι Νταμπίζας, Γιαννακόπουλος, Χολέμπας έχουν περισσότερες), δεν εκτιμήθηκαν δεόντως από τους οπαδούς των «πρασίνων». Οχι ότι απογοητεύθηκαν, αλλά η παρουσία των Κώτσιρα και Βαγιαννίδη στο ρόστερ της ομάδας τους έκανε να μοιάζει περιττή η απόκτηση και ενός τρίτου δεξιού μπακ. Ηταν και ένας τραυματισμός που τον κράτησε καιρό εκτός δράσης, οπότε δεν πρόλαβαν να δεθούν μαζί του.
Με τον Μπάλντοκ, όμως, δέθηκαν πολύ οι οπαδοί της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ. Ηταν ίσως ο πιο αγαπημένος τους παίκτης και του είχαν δώσει το παρατσούκλι «Starman», από το ξεχωριστό τραγούδι του Ντέιβιντ Μπόουι.
Τραγουδούσαν για χάρη του, μάλιστα, παραφρασμένους μερικούς στίχους του: «There’s a starman, running down the right, his name is Georgie Baldock and he’s fuckin dynamite», δηλαδή «υπάρχει ένα αστέρι που τρέχει από τα δεξιά, το όνομά του είναι Τζόρτζι Μπάλντοκ και είναι γ…ς δυναμίτης»!
Προσιτός και γενναιόδωρος
Τον «Starman» τον αγάπησαν πολύ και οι συμπαίκτες του στην Εθνική μας και στον Παναθηναϊκό. Ηταν ωραίος τύπος, ανοιχτός και προσιτός σε όλους, χαμογελαστός και πρόσχαρος, γι’ αυτό και ήταν τόσο φορτισμένες οι αντιδράσεις τους στο άκουσμα της θλιβερής είδησης, με έντονο συναισθηματικό υπόβαθρο που ξεπερνούσε τα όρια της συναδελφικότητας. Δεν είχαν ζήσει μαζί του μεγάλο χρονικό διάστημα, είχαν όμως ιδιαίτερη σχέση μαζί του γιατί τους κέρδισε ο εξαιρετικός χαρακτήρας του.
Την όμορφη πλευρά του αποκάλυψε και η μητέρα του μικρού Χάρβεϊ, με μια επιστολή που έδωσε στη δημοσιότητα μετά τον θάνατό του, με τη φωτογραφία του γιου της δίπλα σε μια υπογεγραμμένη φανέλα του Μπάλντοκ και σε έναν εξωτερικό απινιδωτή.
Ο Χάρβεϊ είναι ένας μικρός φίλαθλος της Σέφιλντ που υποβλήθηκε σε σοβαρή εγχείρηση καρδιάς και δεν μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο, που τόσο αγαπούσε, εάν δεν είχε την ασφάλεια ενός απινιδωτή. Η οικογένειά του δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να τον αγοράσει και ξεκίνησε έτσι ένας έρανος για να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα χρήματα.
Τη συνέχεια την αφηγείται η μητέρα του: «Ο Τζορτζ Μπάλντοκ της Σέφιλντ έσπευσε αμέσως όταν άκουσε για τον Χάρβεϊ και του αγόρασε έναν απινιδωτή την επόμενη ημέρα. Ηταν ένα προσωπικό δώρο από εκείνον, όχι κάτι που έκανε για δημοσιότητα ή μέσω του συλλόγου. Το έκανε από τη δική του τσέπη. Οπως βλέπετε, ήταν Χριστούγεννα και ο Τζορτζ μάς ζήτησε να μη δημοσιεύσουμε κάτι, γι’ αυτό το κρατήσαμε κρυφό μέχρι τώρα…».
